Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 1:47:34 μμ
Δευτέρα, 23 Ιανουαρίου 2023 08:47

Θανάσης Βαφειάδης: Στο φίλο μου Δημήτρη Νικοπολιτίδη – Αποχαιρετιστήριο

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Έφυγες καλέ μου φίλε και δεν πρόλαβα να σε αποχαιρετήσω. Σκεφτόμουν, δε μπορεί, θα το ξεπεράσεις κι αυτό. Θα ξανασηκωθείς απ’ το κρεβάτι, θα βάλεις το κοστούμι σου, θα κρεμάσεις τη δερμάτινη τσάντα στον ώμο και θα χτυπήσεις την πόρτα του γραφείου μας για να τα πούμε λίγο, πριν ξεκινήσεις τη μεγάλη βόλτα σου στους γνώριμους δρόμους της πόλης. Της πόλης που έχει κάθε λόγο να περηφανεύεται γιατί ήσουν το πιο άξιο τέκνο της απ’ την παλιά φρουρά, που της είχε απομείνει. Της πόλης που πολλά, πάρα πολλά, της έδωσες, που την έκανες πλούσια με τις γνώσεις και με το ήθος σου και τώρα, μετά τον χαμό σου, έχει φτωχύνει απελπιστικά.

 

Θα πίναμε τον καφέ μας Δημήτρη, θα έβγαζες αργά - αργά από τη τσάντα τα πιο σπάνια έγγραφα από τη συλλογή σου και θα μου τα χάριζες με γενναιοδωρία. Θα σχολιάζαμε τα ξεχασμένα πρόσωπα στις φωτοτυπημένες φωτογραφίες με τους τίτλους και τις λεζάντες που είχες γράψει στη γραφομηχανή σου και μετά τις έκοβες με το ψαλιδάκι και με κόπο, μεράκι και αφάνταστη επιμέλεια τις κολλούσες στο χαρτί. Θα με διόρθωνες διακριτικά και θα κρυφογέλαγες για τα ποντιακά μου, που μετά από τόσα χρόνια δεν κατάφερα να μάθω, αλλά θα αποζημίωνες με μια καινούργια, άγνωστη σε μένα, ιστορία από την Κατοχή ή τον Εμφύλιο.

Κι αυτό που μου έκανε πάντα εντύπωση σε αυτές τις ιστορίες, που δε λέγονται και πολύ περισσότερο δε γράφονται, ήταν ο σπαραγμός της ψυχής σου για τα παιδιά που κόπηκε το νήμα της ζωής τους σ’ αυτές τις ταραγμένες εποχές. Γιατί παιδιά ήταν τα περισσότερα θύματα, αμούστακα αγόρια και άγουρες κοπελίτσες, που δεν πρόλαβαν καλά – καλά να ζήσουν, όσο και να διψούσαν για ζωή.

Και σε μακαρίζω, φίλε μου, γιατί αυτήν την αγάπη σου για τα παιδιά οι μαθητές σου στην ανταπέδωσαν απλόχερα. Δε γνώρισα άλλον εκπαιδευτικό που οι μαθητές του εξήντα χρόνια μετά να του στέλνουν επιστολές ή να του τηλεφωνούν για να πληροφορηθούν για την υγεία του!

Έφυγες φίλε μου κι εγώ δεν ξέρω τι να γράψω για σένα γιατί πιστεύω πως ό,τι και να γράψω λίγο θα είναι.

Μαζέψαμε κι οι δυο μας τόσες παλιές φωτογραφίες από το Κιλκίς με πρόσωπα γνωστά ή άγνωστα και οι δυο μας, τόσα χρόνια φίλοι, μια φωτογραφία μαζί δεν έχουμε. Αντί φωτογραφίας, λοιπόν, θα επισυνάψω το τελευταίο σημείωμα που μου έστειλες μαζί με τις καταστάσεις του δημοτικού σχολείου Θηλέων Κιλκίς των σχολικών ετών 1921-22 έως 1928-29. Γιατί ακόμη κι από το κρεβάτι που ήσουν καθηλωμένος ήθελες να προσφέρεις.

Αντίο φίλε μου, καλό σου ταξίδι!