Ασχολήθηκα στο προηγούμενο σημείωμα με την “Τρόικα” και τη γλωσσική της αστάθεια στη γενική του ενικού, αν θα λέμε δηλαδή “της Τρόικας” ή της “Τρόικα” -χωρίς τελικό ς.
Σήμερα προχωρώ σ’ εκείνο το πρωθυπουργικό, το απερίγραπτο “πρώτη προτεραιότητα”, που ακούστηκε πολλές φορές και από τον πρωθυπουργό, αλλά και από τον νύν και επαναλαμβάνεται και από πολλά άλλα “σημαίνοντα” πολιτικά και μη πρόσωπα και της δεξιάς και της αριστεράς και του κέντρου και του “απόκεντρου” και από όλους τους “σοφούς γλωσσοπλάστες” της τηλεοπτικής ασυναρτησίας που παίρνουν ένα “ματσούκι” στα χέρια τους και εξεμούν τα πολλά και ασύλληπτα “ελληνικά” τους -είπαμε, δεν πέφτουν παρακάτω και πολλοί αδαείς “γλωσσοπλάστες” του έντυπου λόγου.(Κάνω παρένθεση. Τι ήθελα να γράψω “και από τον νυν πρωθυπουργό” στην παραπάνω παράγραφο [το σημείωμα το συντάσσω σήμερα Παρασκευή, 4 Νοεμβρίο 1911, ημέρα της περίφημης “ψήφου εμπιστοσύνης”] και σε συνδυασμό με το παρακάτω που σημείωσα την προηγούμενη φορά “βρομιάρηδες πολιτικοί, που καμώνονται ότι δεν ξέρουν από λαμογιές”, ήρθε στο νου μου το τραγούδι που συνέθεσε πριν από μήνα ο Κιλκισιώτης συνθέτης και δεν αντέχω στον πειρασμό να μην παραθέσω τους στίχους του:
Τη βρόμα κανείς δεν τη θέλει,
μα η βρόμα τη χώρα χτυπά
τη βρόμα τη φέρνει ο βρομιάρης
τι θράσος να την πολεμά!
Βρομιάρη, τραβήξου στην άκρη
κι εσύ Καθαρέ, τράβα εμπρός,
εμπρός να σαρώσεις τη βρόμα,
του κάθε βρομιάρη το βιός.
Κλείνω την παρένθεση).
Λοιπόν στα γλωσσικά μας. “Πρώτη προτεραιότητα”. Είναι σα να λες “ωραία ωραιότητα”, “άσχημη ασχήμια”, “σεμνή σεμνότητα”! Είναι επιτρεπτό με τον επιθετικό προσδιορισμό “σεμνή” να προσδιορίσεις τη “σεμνότητα”, αφού η σεμνότητα αυτοπροσδιορίζεται από το ίδιο της το περιεχόμενο; Η λέξη “προτεραιότητα” προέρχεται από το επίθετο “προτεραίος”, που στην ουσία του θα πει “πρώτος”. Πώς την “πρωτιά” θα την προσδιορίσω με το επίθετο “πρώτος” - “πρώτη προτεραιότητα”, θαρρείς και υπάρχει και “δεύτερη προτεραιότητα”! Ήμαρτον, Θεέμου!
Και προχωρούμε. Προχωρούμε σε κείνα τα ανεκδιήγητα αριθμητικά με δεύτερο συνθετικό τη λέξη “χρόνος”, που την τελευταία τα ακούς από τους “σοφούς γλωσσοπλάστες” τηλεοπτικών καναλιών (ναι, ναί, και του έντυπου γραπτού λόγου μη εξαιρουμένων και των εφημερίδων του Κιλκίς!) Τα ακούς από τηλεοπτικούς σταθμούς και τριάντα και σαράντα φορές την ημέρα και μάλιστα από μεγαλόσχημους τηλεπαρουσιαστές, τα ακούς κυρίως από τότε, πυ τα περίφημα “προσωπικά δεδομένα” δεν επιτρέπουν να εκφωνείται το όνομα του κλέφτη, του φονιά, του κακοποιού, του λαμόγιου, και πρέπει να τον χαρακτηρίζουμε με τα χρόνια της ζωής του -ξεχάσαμε βέβαια τα καθαρευουσιάνικα “τριακονταπενταετής” κλπ, όπως και τα αρχαιοπρεπή “τριακοντούτης”, “πεντακοντούτης”. Κι έπλασαν οι “γλωσσοπλάστες”: ο εικοσιπεντάχρονος, ο εικοσιεξάχρονος, αλλά κοντά σ αυτά είπαν και ο εικοσιδιάχρονος, ο τριαντάχρονος, θαρρείς και δεν ακούσανε και στα αρχαία ελληνικά, αλλά και στα νέα ελληνικά να μιλάμε για δίχρονα θαρρείς και δεν ακούσανε τις λέξεις τρι-κυμία, τρι-λογία, δί-πυλο, τρί-λοφος, δι-πόταμος, τρί-δυμος, τρί-διπλος, δί-στομος. Χιλιάδες σύνθετα έχουμε από τα αρχαία ως και τα νέα ελληνικά με πρώτο συνθετικό το δι και το τρι, που προέρχονται αντιστοίχως από τα αριθμητικά δύο και τρία. Και τους ακούς τους “γλωσσοπλάστες” τους απερίγραπτους να μιλάνε για “εικοσιδιάχρονους” για σαραντάχρονους, ενώ θα έπρεπε να λένε (και να γράφουν) “ο εικοσιδίχρονος” εμπρηστής π.χ., ή “ο σαραντατρίχονος παιδεραστής” και όχι ο “εικοσιδιάχρονος”, ο σαραντατριάχρονος”. Είπε ο λαός μας τα “διά-χρονα” φωνήεντα, το “διά-στομο”, μαχαίρι ή είπε “τα δίχρονα”, “το δίστομο”;
(Εδώ κάνω παρένθεση. Όταν σ’ αυτήν την εφημερίδα πρίν από αρκετά-αρκετά χρόνια δημοσίευα το έργο μου “Εν αρχή ην ο Λόγος”, έγραψα στο χειρόγραφο “ο τριαντατρίχρονος Ιησούς” και το είδα φαρδιά πλατιά γραμμένο “ο τριαντατριάχρονος Ιησούς”! Και το “διόρθωσε” η... δακτυλοπλήκτρια της εφημερίδας! Θα είπε μέσα της: “ασφαλώς του ξέφυγε!” Κλείνω την παρένθεση).
Και καλά με το δύο και το τρία. Όταν ήρθε η “κακιά στιγμή” να χαρακτηρίσουνε και τον απατεώνα των σαρανταενός χρόνων, στην αρχή τον αποκαλούσαν έτσι, “σαρανταενός”, ή το πολύ πολύ με το καθαρευουσιάνικο “τεσσαράκοντα και ενός”. Έλα όμως που δεν τους κάθησε! Και “γλωσσόπλασαν” οι αθεόφοβοι “ο εικοσιενάχρονος”, ο τριανταενάχρονος”, βιαστής! Θεέ και Κύριε! Δεν συνάντησαν ποτέ στη γλώσσα την ελληνική να γίνεται λόγος για μονοσάνδαλους, για μονόφθαλμους, για μονοκόμματους, για μονοσέλιδα, για μονόπρακτα, για μονόχρονα, για μόνο, μόνο, μόνο ένα σωρό σύνθετα; Κι έπρεπε να διαπράξουν το “γλωσσοπλαστικό” έγκλημα να χαρακτηρίζουν τον ληστή, που τον πιάσανε στα πράσα, σαρανταενάχρονο και όχι σαρανταμονόχρονο; Σκεφτείτε τον μονοσάνδαλο να τον έλεγε ο λαός ενασάνδαλος; το μονοσέλιδο να το έλεγε ενασέλιδο!
Αυτά από μένα, αγαπητοί μου αναγνώστες, από μένα τον φιλόλογο “συγγραφίσκο” “ω επηρμένοι την όφρυν” μεγάλοι συμπατριώτες μου κατήγοροί μου “συγγραφείς”!
