Αν πεις θέατρο την πολιτική, είναι προσβολή.

Αν αισθανθείς πολιτική στον θεατρικό λόγο, είναι επιλογή.

Ένα είναι σίγουρο.

Και οι δυο χώροι διαθέτουν προβολείς και χειροκρότημα.

Οι προβολείς έχουν δυο λειτουργίες.

Από τη μια πλευρά σε καθιστούν ορατό και αναγνωρίσιμο, και από την άλλη σε τυφλώνουν και δεν διακρίνεις στα μάτια του θεατή-ακροατή την αποδοχή ή την απόρριψη.

Το χειροκρότημα στο θέατρο είναι ένα, κατά το μάλλον ή ήττον, καλό δείγμα κατανόησης της αντίδρασης του δέκτη, σε αντίθεση με την πολιτική που η ένταση των χειροκροτητών ενδέχεται να αντιστοιχεί στο βαθμό της παντί τρόπω στράτευσής τους.

Αν, είτε ως ηθοποιός είτε ως πολιτικός, δεν διαθέτεις αυτογνωσία και αίσθηση του μέτρου, τότε μια τυχόν αρνητική συνδυαστική λειτουργία προβολέα-χειροκροτήματος μπορεί να σε οδηγήσει σε αυτοέκθεση στον αστερισμό του γελοίου.

Κάτι σαν τον ηθοποιό που συγχέει το κωμικό με το γελοίο ή κάτι σαν τον πολιτικό που επιλέγει την παραπλανητική ευκολία του πολιτικαντισμού, και όχι την ωφέλιμη, αλλά κοπιώδη, διακονία της πολιτικής.

Σε κάθε περίπτωση η φυγοπονία και η ημιμάθεια εξασφαλίζουν το επώδυνο σκώμμα, τόσο στον αήθη ηθο-ποιό, όσο και στον υποκρινόμενο «πολιτικό».

Διαφυγή η συνεχής ενημέρωση, αρωγός η ενσυναίσθηση της αδυναμίας, ασπίδα η ικανότητα της τεκμηρίωσης, αδιαπράγμάτευτος στόχος το βέλτιστο.

Οι φτερωτοί μικροί μας ενοχλητικοί σύντροφοι δείχνουν τον τρόπο.

Έλκονται από το φώς και από την ανθρώπινη παρουσία, αποφεύγουν την λάμπα που καίει και τα ηχηρά παλαμάκια που συνθλίβουν.