Συγκεκριμένα:
1. Ο Πούτιν έχει ηττηθεί κατά κράτος στον επικοινωνιακό τομέα. Είναι ο επιτιθέμενος, ο ''κακός''. Ιδιαίτερα η αξιέπαινη απόφαση του ουκρανού προέδρου Ζελένσκι να παραμείνει στην Ουκρανία επικεφαλής του λαού του και να αγωνιστεί, κέρδισε τον παγκόσμιο θαυμασμό και τη συμπάθεια όλων. Ο κόσμος δεν εξετάζει το ΓΙΑΤΙ ξεκίνησε ο πόλεμος, απλά έχει παραδοθεί σε δύο συναισθήματα: συμπάθεια προς τους Ουκρανούς (δικαιολογημένη βέβαια) και φόβο για τις συνέπειες του πολέμου.
2. Ακόμη κι αν στην Ουκρανία υπήρχε ένα ποσοστό φιλορώσων, η εισβολή σίγουρα οδήγησε και θα οδηγήσει αυτό το ποσοστό σε μείωση.
3. Ο Πούτιν ισχυρίστηκε ότι οι Ουκρανοί δεν αποτελούν ξεχωριστό από τους Ρώσους έθνος και, συνεπώς, η Ουκρανία δεν δικαιούται να υπάρχει ως ξεχωριστό έθνος κράτος, καθώς για αιώνες ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της Ρωσίας. Ακόμη κι αν κάποιος δεχόταν τον ισχυρισμό του, η ρωσική εισβολή, ο πόλεμος και ιδίως η ηρωική άμυνα των Ουκρανών σφυρηλατεί μπροστά στα μάτια μας το ουκρανικό έθνος, την ουκρανική εθνική συνείδηση. Έτσι, ο Πούτιν δημιουργεί ο ίδιος το έθνος του οποίου αρνήθηκε την ύπαρξη!
4. Δημιουργήθηκε σημαντικότατο ρήγμα μεταξύ Ε.Ε. και Ρωσίας, ενώ ακυρώθηκε και ο γερμανο-ρωσικός αγωγός nord stream 2. Η δε Ευρώπη συντάσσεται πλέον με τις ΗΠΑ σε βαθμό χωρίς προηγούμενο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου!
5. Η Γερμανία επανεξοπλίζεται για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτι που διαχρονικά αποτελούσε εφιάλτη για τη Ρωσία.
6. Σκληρότατες κυρώσεις θα καταφέρουν ισχυρό πλήγμα στη ρωσική οικονομία, η οποία ήδη πάσχει από δομικά προβλήματα.
7. Υπάρχει, βέβαια, η πιθανότητα η Κίνα να στηρίξει οικονομικά τη Ρωσία προκειμένου η τελευταία να αντέξει τις κυρώσεις. Θα το κάνει όμως με τους δικούς της όρους, έτσι ώστε σε μια ενδεχόμενη ''συμμαχία Μόσχας-Πεκίνου'' η Μόσχα να έχει τον ρόλο του βοηθού, για να μην πούμε του υποτελούς της Κίνας.
8. Στο ζήτημα που τον απασχολεί περισσότερο, ο Πούτιν πέτυχε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που επεδίωκε: έφερε τις στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ ακόμη πιο κοντά στα ρωσικά σύνορα, και μάλιστα ενισχυμένες.
9. Ο ρώσος πρόεδρος κατάφερε, επίσης, να ενισχύσει περαιτέρω τα αντι-ρωσικά και ρωσο-φοβικά αισθήματα της Ανατολικής Ευρώπης, των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ, που ζητούν ακόμη μεγαλύτερη αμερικανική στρατιωτική παρουσία στα εδάφη τους. Δηλαδή στην ''αυλή'' της Ρωσίας.
Όλα τα παραπάνω, ένα προς ένα, σηματοδοτούν τον θρίαμβο της αμερικανικής πολιτικής. Αποτελούσαν βασικές επιδιώξεις των ΗΠΑ από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου (εκτός από το 7 βέβαια).
Τι γίνεται όμως από εδώ και πέρα;
Ας μην ξεχνάμε το εξής, παρόλο που τα περισσότερα ελληνικά και ξένα ΜΜΕ το παραλείπουν ή το αγνοούν: επί αρκετές εβδομάδες πριν την εισβολή, το βασικό αίτημα του Πούτιν προς τη Δύση ήταν μια έγγραφη και νομικώς κατοχυρωμένη βεβαίωση ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί ποτέ στο ΝΑΤΟ. Ότι, με άλλα λόγια, θα τελεί υπό ουδέτερο καθεστώς, ανάλογο με το καθεστώς της Αυστρίας κατά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Βέβαια, ο ρώσος πρόεδρος διατύπωσε κι άλλα αιτήματα, όπως την απομάκρυνση των νατοϊκών δυνάμεων από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Προφανώς, όμως, ο καθένας μας αντιλαμβάνεται ότι ο Πούτιν έβαλε στο τραπέζι και αιτήματα που γνώριζε ότι δεν είναι δυνατόν να γίνουν δεκτά, ώστε να κερδίσει τουλάχιστον αυτό που ήταν το ζωτικό γι' αυτόν: τη μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Το συγκεκριμένο αίτημα του ρώσου προέδρου σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί παράλογο ή εξωφρενικό. Είναι προφανές ότι τυχόν ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ αποτελεί ζωτική απειλή για την ασφάλεια της Ρωσίας. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πρόεδρος Κένεντι το 1962 έφθασε κοντά στο να εξαπολύσει τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο, αν οι Σοβιετικοί δεν απομάκρυναν πάραυτα τους πυραύλους τους από την Κούβα, το ''κατώφλι'' των ΗΠΑ. Και, όπως έχω αναφέρει και στα προηγούμενα σχετικά με το θέμα άρθρα μου, απλά φανταστείτε το ενδεχόμενο αύριο ο Καναδάς να θελήσει να ενταχθεί σε ένα κινέζικο ''ΝΑΤΟ''. Θα είχε δικαίωμα να το πράξει; Βεβαίως, καθώς είναι ανεξάρτητη χώρα. Θα επέτρεπαν, παρόλα αυτά, κάτι τέτοιο οι ΗΠΑ; Σε καμία περίπτωση. Διότι θα απειλείτο άμεσα η ασφάλειά τους. Το πράγμα θα κατέληγε σίγουρα σε σύρραξη ή σε απειλή σύρραξης. Υποψιάζομαι ότι, σε μια τέτοια περίπτωση, οι περισσότεροι από όσους τώρα δαιμονοποιούν τη Ρωσία και τον Πούτιν, θα εύρισκαν εύλογη την αντίδραση των ΗΠΑ! Και θα είχαν δίκιο.
Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι η Δύση και ιδιαίτερα η Αμερική έχει σημαντική ευθύνη για την κρίση που ζούμε. Διότι αρνήθηκε ακόμη και να συζητήσει το αίτημα Πούτιν. Έδειξε τέτοια αδιαλλαξία και ακαμψία, στα όρια του φανατισμού, που ήταν σαν να εξωθούσε τη Ρωσία είτε να υποταχτεί είτε να αντιδράσει με τον τρόπο που αντέδρασε. Μπορεί η Ε.Ε. να μην είχε τέτοια επιδίωξη, φαίνεται όμως ότι οι ΗΠΑ επεδίωκαν αυτό ακριβώς. Και κατάφεραν να παρασύρουν τους πάντες (Ρωσία και Ευρώπη).
Αυτό που κάποιοι στη Δύση δεν αντιλαμβάνονται όσον αφορά το ουκρανικό ζήτημα είναι το εξής: ο Πούτιν δεν αισθάνεται ότι διεξάγει έναν πόλεμο για να καταλάβει μια άλλη χώρα. Ο Πούτιν αισθάνεται ότι πολεμά για τη σωτηρία της Ρωσίας. Και γι' αυτό δεν γίνεται να υποχωρήσει. Αυτό είναι που, περισσότερο από όλα τα άλλα, καθιστά αυτή τη σύρραξη εν δυνάμει πολύ επικίνδυνη για την Ευρώπη και, τελικά, για όλον τον κόσμο.
