Συνήθης στόχος, συλλήβδην το πολιτικό μας σύστημα. Μια ισοπεδωτική λογική που ενοχοποιεί προσωρινά, και μετέπειτα συσκοτίζει και αθωώνει. Μια νομοτελειακή στάση του εθνικού μας εφησυχασμού και της ανοχής στο αντικανονικό αρκεί αυτό να ικανοποιεί ατομικές προσδοκίες και να δικαιολογεί την πρόσφατη ή αυριανή ψήφο.
Η μεταπολίτευση άφησε πίσω της ένα καθεστώς επισφαλούς και καχεκτικής δημοκρατίας με διακρίσεις και διώξεις, υποσχόμενη την ισοπολιτεία και το κράτος δικαίου. Ο πολίτης πλέον είναι ελεύθερος να βαδίζει στα όρια της συνταγματικής τάξης, να σχεδιάζει και να ονειρεύεται. Ωστόσο κάπου στα σκοτεινά καραδοκεί ο κακός μας εαυτός. Εκείνος που ανέχεται επιλεκτικά την κομματική διαφθορά, προσδοκά μερίδιο από τη λεηλασία της όποιας εξουσίας, που ελπίζει να ωφεληθεί από τη μετατροπή των ΔΕΚΟ σε Δημόσιες Επιχειρήσεις Κομματικών Οργίων, που δεν τον ενοχλούν οι κατά καιρούς και κατά τόπους κομματοφύλακες, η κατάλυση των θεσμών, ο βιασμός της κοινής λογικής, ο θάνατος του «άλλου». Ο κανόνας δαιμονοποιείται και η εθνική μας τύφλωση συνεχίζει να οδηγεί τα βήματά μας.
Στη Δικαιοσύνη δεν επιτρέπεται ο συμψηφισμός ευθυνών. Οι ανακριτικές αρχές συνήθως αναζητούν την αλήθεια από τους αρμοδίως εμπλεκόμενους κατά τη χρονική στιγμή εμφάνισης του ατυχήματος. Στην πολιτική οι αρμοδίως εμπλεκόμενοι, όταν συμβεί η «στραβή», επιδιώκουν να κρυφτούν πίσω από ευθύνες, υπαρκτές ή μη, των προηγούμενων, με τους τελευταίους να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Με τον τρόπο αυτό η πολιτική ευθύνη μετατρέπεται σε μια κακή παράσταση αρχαιοελληνικής τραγωδίας με πρωταγωνιστές τους νυν, χορό τους παθόντες, και κομπάρσους τους χειροκροτητές, τα λάβαρα και τα εξαπτέρυγα. Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Η ανάληψη υπουργικής ευθύνης σημαίνει παραίτηση για λίγα εικοσιτετράωρα, η πρωθυπουργική συγγνώμη ακολουθείται από ένα κρεσέντο επίρριψης ευθυνών στους ανέκαθεν κακούς των άλλων παρατάξεων, η δικαστική έδρα μεταφέρεται στην πράσινη τσόχα των καφενείων, η εισαγγελική άποψη στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά στούντιο και το κριτήριο της αθωότητας κουρελιάζεται μεταξύ τυρού και αχλαδιού. Η συνταγή αντιμετώπισης του κακού συντάσσεται από την κομματική σκοπιμότητα και το αδηφάγο επιχειρηματικό συμφέρον, η ανθρώπινη ζωή εθίζεται στην παρακμή, και η άνοιξη δεν λέει να φανεί.
Φαλκονέρα, Ηλεία, Μάτι, Τέμπη και κάτι άλλο κάπου αλλού υφαίνουν τον καμβά της ελευθερίας των δύο αιώνων, διδάσκουν και παραπλανούν, με τους αλληλοσπαρασσόμενους ψηφοφόρους να αναφωνούν: Ave Caesar morituri te salutant!
