Αλήθεια ποια δύναμη σε κατέβασε εδώ μπροστά μας, ακίνητο, με κλειστά μάτια, εσένα έναν αετό, που εδώ και χρόνια κάτω από τις φτερούγες σου, προστάτευες και φρόντιζες τα αγαπημένα σου παιδιά και την λατρευτή σου μητέρα.
Τον χορό σου και την λεβεντιά σου φαίνεται ότι ζήλεψε ο καταχθόνιος χάρος, όταν πριν λίγες ημέρες στο χωριό του κοινού μας φίλου του Ανδρέα Βεργίδη, την Πλαγιά, παράγγειλα στην ορχήστρα να παίξει τον τσάμικο «ένας αετός καθότανε» και σου ζήτησα να τον χορέψεις. Δίστασες στην αρχή, αλλά σε έπιασα από το χέρι σηκωθήκαμε να τον χορέψουμε.
Τον αετό τραγουδούσε ο τραγουδιστής, μα ο αετός βρισκόταν στην πίστα, πηδούσες ψηλά, πετούσες στον ουρανό – ίσως να κρύψεις το δάκρυ σου – και ξανέπεφτες στην γη με χάρη και λεβεντιά.
Αγαπητέ Νίκο
Πηγαίνεις τώρα να συναντήσεις τον αγαπημένο σου πατέρα και τον αγαπημένο μου δάσκαλο στο δημοτικό σχολείο του Σταυροχωρίου.
Πρόωρα βέβαια. Θα εκπλαγεί ο πατέρας σου γιατί δεν σε περίμενε τόσο νωρίς, χωρίς να έχεις εκπληρώσει τα όνειρα σου, χωρίς να δεις τα παιδιά σου να προκόβουν στην ζωή τους και -γιατί όχι - χωρίς να έχεις την χαρά των εγγονών σου.
Στον πατέρα σου και δάσκαλο μου που μας δίδαξε τις ανθρώπινες αξίες, της αγάπης, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης και της προσφοράς, με αυστηρότητα μεν, αλλά πάντα με καλή πρόθεση και αληθινή έγνοια για την πορεία και την εξέλιξη μας στο δύσκολο δρόμο της εφήμερης ζωής.

Αγαπητέ Νίκο
Αετοί δεν πετούν στον τόπο μας, συχνά πυκνά όμως εμφανίζονται στα όνειρα μας και τότε να είσαι σίγουρος ότι ένα δάκρυ θα κυλά σε όλους μας για να μας θυμίζει την παρουσία σου.
Σου εύχομαι καλό παράδεισο. Και ποιος ξέρει ίσως και εκεί να συνεχίσεις να χορεύεις λεβέντικα και να προκαλείς σε αναμέτρηση τον χάροντα στα «μαρμαρένια αλώνια» γιατί ο χορός για μας είναι η ζωή μας η ίδια.
Τα θερμά και ειλικρινή συλλυπητήρια στα παιδιά σου, στην μητέρα σου, στην αδελφή σου και σε όλους τους οικείους σου.
Καλό σου ταξίδι αγαπητέ Νίκο.
Γιώργος Περπερίδης