Τι κι αν ο κ. Παπανδρέου διέσπασε το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του. Τι κι αν δεν έδωσε καμία πειστική πολιτική εξήγηση γιατί προχώρησε στο εγχείρημα αν και εξήγησε πολύ καλά τα προσωπικά του κίνητρα. Τι κι αν ένα κομμάτι του κρατικοδίαιτου ΠαΣοΚ χειροκροτούσε με μανία τη σύγκρουση με το σάπιο πελατειακό κράτος και τα συμφέροντα που εξήγγειλε ένας πολιτικός ο οποίος εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1981, έγινε υφυπουργός το 1985, υπουργός το 1988, και πρωθυπουργός το 2009. Τίποτα δεν είχε μεγαλύτερη σημασία από την ανακούφιση που ένιωσαν αυτοί οι πολιτικά ανέστιοι, οι αυτοεξόριστοι από το «ΠαΣοΚ του Βενιζέλου» που οι περισσότεροι ψήφιζαν άλλα κόμματα και δεν δίσταζαν να το ομολογήσουν στον περίβολο του Μουσείου Μπενάκη, τίποτα δεν είχε μεγαλύτερη αξία από το να έχουν και πάλι το δικό τους κόμμα με επικεφαλής έναν Παπανδρέου.
Όταν ο κ. Παπανδρέου είπε ότι «κάποιοι μιλούν για διάσπαση εμείς μιλούμε για λύτρωση» και τα λόγια του πνίγηκαν στα χειροκροτήματα, ταυτίστηκε πλήρως με το κοινό αίσθημα του ακροατηρίου του. Οι περισσότεροι από όσους πήγαν στην εκδήλωση δεν ενδιαφέρονταν τόσο να θεμελιώσουν κάτι νέο αλλά να διαχωρίσουν τον εαυτό τους, με πεισματική προσωπική εμμονή, από το ΠαΣοΚ – Δημοκρατική Παράταξη -«αυτοί μας κατηγορούν εμείς δεν ασχολούμαστε μαζί τους», έλεγαν ορισμένοι αναφέροντας ονόματα πρώην συντρόφων τους που τους τηλεφώνησαν για να τους μεταπείσουν. Κυρίως όμως ήθελαν να εκφράσουν το συναίσθημα τους απέναντι στον Ευάγγελο Βενιζέλο: «Θα τον εξαφανίσουμε!», «Θα σε τσακίσουμε χοντρέ!», φώναζαν ακόμα και την ώρα που ο κ. Παπανδρέου έλεγε ότι ο τρίτος πυλώνας του κόμματος Κίνημα Δημοκρατών – Σοσιαλιστών είναι η ανθρωπιά και τα κοινωνικά δικαιώματα.
Ο λόγος του νέου αρχηγού το 2015 θύμιζε με θαυμαστή ακρίβεια τους λόγους του παλαιού αρχηγού το 2009, συμμετοχική δημοκρατία, σύγκρουση με το συμφέροντα συν το δημοψήφισμα. Τα πέντε ενδιάμεσα χρόνια τίποτα δεν συνέβη στη χώρα που να απαιτεί κριτική και αυτοκριτική, ούτε καν η εμφάνιση της Χρυσής Αυγής.
Μόνο διαπιστώσεις: ότι η χώρα δεν έχει αποφασιστικές ηγεσίες που θα βάζουν πρώτα την Ελλάδα και τον πολίτη χωρίς να υπολογίζουν πολιτικό και κοινωνικό κόστος, ότι δεν προωθούνται οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις επειδή υπάρχει ένα οικονομικό, πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο που τις εμποδίζει και ότι απαιτείται ένα ελληνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Ποιος είναι ο ρόλος των Δημοκρατών – Σοσιαλιστών; Να συμμετάσχουν στην προσπάθεια δημιουργίας κυβέρνησης συνεργασίας με ξεκάθαρο προοδευτικό πλαίσιο («Δεν θα γίνουμε παρακολούθημα ούτε ουραγός της Δεξιάς»), να προωθηθούν οι αλλαγές αλλά να σταματήσει η πολιτική λιτότητας, να επιτευχθούν καλύτεροι όροι στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, να αποκαλύπτονται αλήθειες που πνίγηκαν από το πέπλο της σιωπής και της συνωμοσιολογίας.
Η ομιλία του κ. Παπανδρέου είχε αναφορές στις ιστορικές ρίζες του ΠαΣοΚ αλλά και στον ίδιο, στο έργο του, στις αντισυμβατικές ιδέες του και στην απόφαση του να ιδρύσει νέο κόμμα. «Αν σκεφτόμουν το προσωπικό μου όφελος θα βολευόμουν στη σιγουριά της επανεκλογής, στη σίγουρη βουλευτική έδρα που μου πρόσφεραν με αντάλλαγμα τη σιωπή μου σε μια επίπλαστη ενότητα. Επέλεξα τον δύσκολο δρόμο, να βάλω για άλλη μια φορά το κεφάλι μου στον τορβά και να συγκρουστώ με το κομματικό κατεστημένο. Αυτός ήμουν, αυτός είμαι και αυτός θα είμαι. Ηταν η δυσκολότερη απόφαση στη ζωή μου», τόνισε.
Η απόφαση του κ. Παπανδρέου πράγματι απελευθερώνει ένα κομμάτι του ΠαΣοΚ. Το εγχείρημα όμως έχει εγγενείς αντιφάσεις και ανορθολογισμούς. Ο ιδρυτής του νέου κόμματος κολακεύεται από την προσωπολατρία και ταυτόχρονα υπόσχεται να δημιουργήσει ένα ευρωπαϊκό σύγχρονο κόμμα. Το νέο κόμμα θεμελιώνεται στον παλαιοκομματισμό και στο μίσος και ευαγγελίζεται την ελπίδα. Ο κ. Παπανδρέου μιλά για Κίνημα Αξιών γυρνώντας την πλάτη στο κόμμα που ρήμαξε πολιτικά και οικονομικά για να κάνει μια νέα αρχή.
Το κόμμα Παπανδρέου διχάζει το ΠαΣοΚ. Όσο κι αν διατηρούνται χαμηλοί τόνοι από τον πρώην πρωθυπουργό και από τον κ. Βενιζέλο το κλίμα είναι εμφυλίου πολέμου. Είναι ενδεικτική η σκιαμαχία για την υποτιθέμενη παρουσία του Βασίλη Οικονόμου στο Μπενάκη την ώρα που εκείνος έτρωγε στην οδό Σκουφά με την παρέα του και δηλώνει απερίφραστα σε όποιον τον ρωτάει ότι δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θα κάνει. Στο Μουσείο Μπενάκη όμως παρευρέθηκαν τα αδέλφια του κ. Παπανδρέου Νίκος και Αντρίκος. Η Αγγέλα Κοκκόλα, η Ρεγγίνα Βάρτζελη, ο Νίκος Αθανασάκης, ο Παύλος Γερουλάνος, ο Δημήτρης Δρούτσας.
Επίσης, οι: Νίκος Σηφουνάκης, Δημήτρης Ρέππας, Βασίλης Διαμαντίδης, Γρηγόρης Νιώτης, Γιώργος Παναγιωτακόπουλος, Ροδούλα Ζήση, Χρήστος Μαγκούφης, Ανδρέας Μακρυπίδης, Φίλλιπος Πετσάλνικος, Ανδρέας Φούρας, Γιάννης Πανάρετος. Μαριλένα Κοππά, Σωκράτης Ξυνίδης, Πάνος Μπεγλίτης, Κατερίνα Διαμαντοπούλου.
Παρόντες ήταν και: ο Θάνος Μωραίτης που επιστρατεύθηκε από τον κ. Παπανδρέου για να δώσει τη μάχη στη Β’ Αθήνας και όχι στην Αιτωλοακαρνανία, ο Μιχάλης Καρχιμάκης ο οποίος κατεβαίνει στην ίδια Περιφέρεια, ο Χρήστος Αηδόνης, που δεν έχει αποφασίσει ακόμα μεταξύ Α Αθήνας και υπόλοιπου Αττικής. Ακόμα ο Συμεών Κεδίκογλου (Εύβοια), ο Φίλλιπος Σαχινίδης (Λάρισα), ο Άγγελος Τόλκας (Ημαθία). .
Οι περιφερειάρχες Σταύρος Αρναουτάκης και Απόστολος Κατσιφάρας. Και η πρώην βουλευής της ΝΔ Έλσα Παπαδημητρίου η οποία έχει ενταχθεί το Κίνημα Δημοκρατών – Σοσιαλιστών.Πηγή: Το Βήμα
