Η πολιτιστική και θρησκευτική κληρονομιά χάνεται στα βάθη των αιώνων. Η μονή Μποτσιώτισα στη Μεγαλόχαρη που ξεκίνησαν οι επαναστάσεις του 1854 για την απελευθέρωση της Ηπείρου. Τα πέτρινα γιοφύρια μεταξύ αυτών και η θρυλική γέφυρα Κοράκου –το μεγαλύτερο μονότοξο γιοφύρι των Βαλκανίων- που γίνονται προσπάθειες για την ανακατασκευή του.

Η Μονή Σέλτσου τόπος ιερός και αθάνατος. Αιώνια κιβωτός της θυσίας των Σουλιωτών. Το 1804 300 γυναικόπαιδα έπεσαν στον γκρεμό δίπλα από την Μονή. Ένα δεύτερο Ζάλογγο, τραγικότερο και υπέρτερο ίσως.

Εδώ η ομορφιά και οι δυσκολίες πάνε μαζί. Οι κάτοικοι εναγωνίως προσπαθούν να επιβιώσουν.





Ο Κώστας Κοσσυβάκης μαθητής στην τρίτη Γυμνασίου χρειάζεται δυόμισι ώρες για να φτάσει στο κοντινότερο σχολείο: «Κάνω γύρω στις δυόμισι ώρες για να πάω και δυόμισι να γυρίσω και δεν νομίζω να μπορώ να ανταγωνιστώ άλλα παιδιά που ζουν στις μεγαλουπόλεις που έχουν φροντιστήρια έχουν μεγαλύτερη άνεση και περισσότερο χρόνο για τον εαυτό τους».

Ο Νίκος Ουρανός και η Ευγενία με το γιο τους Κωστή μετά τις πανεπιστημιακές σπουδές και τη ζωή στην Αθήνα επέστρεψαν στην επαρχία για να γίνουν νέοι αγρότες. Καμιά βοήθεια από την πολιτεία αλλά κατάφεραν να πάρουν διεθνή βραβεία για την ποιότητα του βιολογικού μελιού που παράγουν.

Οι κάτοικοι γλεντούν μεταξύ τους με παραδοσιακές μουσικές βραδιές. Ο Γρηγόρης, ο Δημήτρης και ο Λάμπρος η «παρέα» της Κοιλάδας τραγουδούν τη χαρά της ζωής, την ομορφιά της φύσης, τον έρωτα, το καημό του ξενιτεμένου.

Ο Μιλτιάδης Γιαννούχος, κτηνοτρόφος, έχει δέκα παιδιά να μεγαλώσει. Δύσκολη η ζωή και τα προβλήματα πολλά. «Δρόμο δεν έχουμε, οικονομικό πρόβλημα έχουμε, νερό δεν υπάρχει, οι ζωοτροφές είναι πανάκριβες. Τι είναι εκείνο που είναι καλό Κανένα δεν είναι....Μας φορολόγησαν και τα βοσκοτόπια..τι απόμεινε; Αν η Πολιτεία δεν βάλει χέρι να βοηθήσει τους κτηνοτρόφους τελειώσαμε»...

Υπάρχει άραγε μέλλον για αυτόν τον τόπο; Ο Μιλτιάδης επιμένει: «Είμαστε ακριβώς στο χείλος του γκρεμού είμαστε... Στον Αχελώο δίπλα»...