«Μπορούσαμε να δούμε τις θανατηφόρες ιδιότητες του σπηλαίου κατά τη διάρκεια της ανασκαφής. Πολλά πουλιά πέθαναν καθώς προσπαθούσαν να πλησιάσουν το ζεστό άνοιγμα»
Λύθηκε το μυστήριο που σχετίζεται με έναν αρχαίο ναό, ο οποίος επί αιώνες αποτελούσε παγίδα θανάτου για οποιονδήποτε πλησίαζε την είσοδό του, σκοτώνοντας τόσο ζώα όσο και ανθρώπους.
Λόγω αυτού του φαινομένου, προκαταλήψεις ήθελαν το κτίσμα να είναι μία «πύλη της κόλασης» επί της Γης, ενώ άλλοι ισχυρίζονταν πως από τα έγκατά του αναδύεται η «ανάσα του Άδη», που σκοτώνει κάθε ζωντανό, όπως γράφει η Sun.
Αυτή η φήμη ακολουθεί εδώ και πολλούς αιώνες τον ναό στην αρχαιοελληνική πόλη της Ιεράπολης, στη σημερινή Τουρκία. Εκείνη την περίοδο ανήκε στην επικράτεια της Φρυγίας, και πρόκειται για σημαντικό αξιοθέατο και μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Τα ερείπια της βρίσκονται στην επαρχία του Ντενιζλί (Denizli), κοντά στη σύγχρονη πόλη Παμούκαλε. Στα χρόνια του Νέρωνα, το 60 μ.Χ, η Ιεράπολη καταστράφηκε ολοσχερώς από έναν καταστροφικό σεισμό. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας διέταξε την ανοικοδόμησή της, με αποτέλεσμα η σημερινή σωζόμενη εικόνα της να είναι αποτέλεσμα εκείνης της αποκατάστασης.
Το 2013, Ιταλοί αρχαιολόγοι που πραγματοποιούσαν έρευνα στην πανάρχαια αυτή πόλη ανακάλυψαν μία από τις πύλες του Πλούτωνα, όπως αποκαλούσαν τον Άδη στην ελληνορωμαϊκή μυθολογία.
Οι ερευνητές εντόπισαν, μεταξύ άλλων, ένα σπηλαιώδες άνοιγμα, κίονες ιωνικού ρυθμού και μία επιγραφή με αφιέρωση στις θεότητες του Κάτω Κόσμου. Ο αρχαίος Έλληνας γεωγράφος Στράβων το περιέγραψε ως ένα θανατηφόρο μέρος, που φέρνει ακαριαίο θάνατο σε κάθε επισκέπτη:
«Είναι ένα άνοιγμα μέτριου μεγέθους αρκετά μεγάλο για να χωρά έναν άνδρα, αλλά φτάνει σε σημαντικό βάθος και αυτός ο χώρος είναι γεμάτος ατμούς τόσο ομιχλώδεις και πυκνούς που μετά βίας μπορεί κανείς να δει το έδαφος».
«Ταύροι που οδηγούνται σε αυτό πέφτουν και ανασύρονται νεκροί. Άφησα μέσα σπουργίτια και αμέσως κατέρρευσαν και έπεσαν μέσα στο χάσμα», γράφει ακόμα.
Ο Στράβων φυσικά δεν ήταν ο μόνος που είχε παρατηρήσει τις ιδιότητες του ανοίγματος. Από τα αρχαία χρόνια, το σημείο αποτελούσε χώρο τέλεσης μυστηρίων και επίκεντρο δοξασιών. Ιερείς εισέρχονταν με τετράποδα ζώα, συνήθως ταύρους, στον χώρο της εισόδου για να κάνουν θυσία στους θεούς, ενώ προσκυνητές θυσίαζαν μέχρι και τα κατοικίδιά τους για την εύνοια του Πλούτωνα.
Σύμφωνα με τον Francesco D’Andria, έναν από τους αρχαιολόγους που εργάζονταν στην ανασκαφή του χώρου, η φονική φύση του ναού ήταν αμέσως εμφανής στην ομάδα: «Μπορούσαμε να δούμε τις θανατηφόρες ιδιότητες του σπηλαίου κατά τη διάρκεια της ανασκαφής. Πολλά πουλιά πέθαναν καθώς προσπαθούσαν να πλησιάσουν το ζεστό άνοιγμα».
Όπως εξήγησε όμως, αυτό δεν οφειλόταν σε κάποια «ανάσα του Άδη», αλλά λόγω ενός επικίνδυνου αερίου που διαρρέει από τον φλοιό της Γης. Η ομάδα των αρχαιολόγων διαπίστωσε ότι από την είσοδο του ναού αναδύονταν θανατηφόρες συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα.
Στη μελέτη των αρχαιολόγων, αποκαλύφθηκε ότι «Σε μια σπηλιά κάτω από τον ναό του Πλούτωνα, καταγράφηκαν επίπεδα CO2 σε θανάσιμες συγκεντρώσεις, έως και 91%. Περιέργως, αυτοί οι ατμοί εξακολουθούν να εκπέμπονται σε συγκεντρώσεις που σήμερα σκοτώνουν έντομα, πουλιά και θηλαστικά».
Όπως εξήγησε, ο λόγος που οι παγανιστές ιερείς δεν σκοτώνονταν, ήταν επειδή, στεκόμενοι στα δύο πόδια, δεν ανέπνεαν απευθείας πολλές αναθυμιάσεις σε σχέση με τα «σφαχτάρια». Έτσι, ενώ βίωναν παραισθήσεις και ζάλη, επιβίωναν αρκετά για να βγουν από το χώρο, διατεινόμενοι ότι «ξεγελούσαν» τον θάνατο λόγω της «ευλογίας» του θεού του Κάτω Κόσμου.
Δείτε επίσης: Μόσχα: Το Ισλαμικό Κράτος δημοσίευσε βίντεο από το αιματηρό μακελειό (Προσοχή σκληρές εικόνες)
