«Φόνος. Εξευτελισμός. Πατριωτισμός (υπέρ της Ευρώπης ή υπέρ του ευρώ θα δείξει). Ή πραγματισμός, αυτή η μεγάλη βιομηχανική δύναμη της ευρωπαϊκής πολιτικής. Και έτσι η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, στο σύνολό τους θα έχουν νικήσει» αναφέρει.

Και συνεχίζει: «Το πρόβλημα - και ας ξεχάσουμε για μία στιγμή πόσα εκατομμύρια μας χρωστάνε οι έκλυτοι Έλληνες - είναι ότι και οι ψηφοφόροι του ΟΧΙ θα ψηφίσουν για τους ίδιους λόγους. Είναι πατριώτες και θέλουν την ελπίδα. Και είναι επίσης κατεστραμμένοι σύμφωνα με τη δική μας εκδοχή της ιστορίας τους. Οι Έλληνες του 18ου αιώνα πίστευαν στον εθνικισμό που γεννιέται από τον πολιτισμό, μία ιδέα που ο Λόρδος Βύρων ενστερνιζόταν, αλλά άφηνε απ' έξω την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το υπέροχο δηνάριο (ξεχάστε το ευρώ) και μια ιστορία που δεν έχει θέση στην παρούσα αφήγηση μας. Το 1940 ρίχνει βαριά την σκιά του στην Ελλάδα σήμερα. Αυτοί που θα ψηφίσουν ΝΑΙ στις 5 Ιουλίου αποκαλούνται προδότες - γερμανοτσολιάδες - ενώ οι ψηφοφόροι του ΟΧΙ θα είναι τα παιδιά ή τα εγγόνια των σοσιαλιστών πατριωτών που πολέμησαν ενάντια στην μπουρζουαζία των Άγγλων οι οποίοι ανέλαβαν τον έλεγχο της Αθήνας αφότου ο Τσόρτσιλ και ο Στάλιν συμφώνησαν ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στη δική μας πλευρά του Σιδηρού Παραπετάσματος. Οι μαριονέτες και τα αφεντικά τους είναι άνευ σημασίας».

Για τους Ευρωπαίους, συνεχίζει το άρθρο, ο Αλέξης Τσίπρας είναι «το κακομαθημένο αγόρι, που έχει κάνει καριέρα στην εσωτερική πολιτική της Αριστεράς, χωρίς καμία εμπειρία στον πραγματικό κόσμο. Και ο Γιάνης Βαρουφάκης ένας «νάρκισσος ανόητος» που νομίζει ότι μπορεί να παίζει με τα μεγάλα παιδιά στις Βρυξέλλες παρότι εκείνοι δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται για το παιχνίδι του. «Το πρόβλημα όμως είναι άλλο: «Η Ευρώπη - ίσως πρέπει να λέμε «Ευρώπη» σε εισαγωγικά - είναι σήμερα κάπως σαν την Ευρώπη του 1930 της εποχής του παππού του Γιάνη. Πολύ περισσότερο ανησυχεί για τον σοσιαλισμό και τον μαρξισμό και τη δύναμη των εργατών από ό, τι ανησυχεί για τη δημοκρατία. Γι ' αυτό αποφάσισε ότι το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου είναι για περισσότερο για την Ευρώπη παρά για τη δημοκρατία» σχολιάζει ο Φισκ. Σύμφωνα με τον ίδιο, δεν χρειάζεται κανείς να μείνει στην Αθήνα πολλές ώρες για να δει ότι η εικόνα της ιστορίας έχει αλλάξει.

«Κατά τα προηγούμενα έτη, θαύμασα την ορειχάλκινη πλάκα στο ξενοδοχείο Grande Bretagne, που υπενθύμιζε στους επισκέπτες ότι εκεί ήταν η έδρα των Ναζί μεταξύ του 1941 και του 1944. Τώρα έχει αντικατασταθεί από μια λαμπερή (επίσης ορειχάλκινη) πλάκα που ενημερώνει τους πελάτες ότι αυτό ήταν το αρχηγείο του Ελληνικού στρατού μεταξύ του 1940 και του 1941. Κανένα στοιχείο για το τι συνέβη στον ελληνικό στρατό το 1941. Η "διάσπαση" στην Ελλάδα που οι δικοί μας δημοσιογράφοι υποψιάζονται ότι μπορεί να προδιαγράψει ακόμη έναν εμφύλιο πόλεμο - ΕΛΑΣ εναντίον των βασιλοφρόνων, που υποστηρίχθηκαν από τους Βρετανούς - δεν είναι τόσο σαφής. Αλλά αν κανείς μιλήσει σε ψηφοφόρους του ΝΑΙ, θα διαπιστώσει ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι, φαρμακοποιοί, ιδιοκτήτες μικρών καταστημάτων - να δούμε τώρα και ποιοί ψήφισαν τον Χίτλερ το 1933 - ενώ οι άνδρες και οι γυναίκες του ΟΧΙ, είναι άνθρωποι συναισθηματικοί, περισσότερο προσεκτικοί με την Ιστορία, που διαρκώς σου υπενθυμίζουν ότι η τελευταία φορά που το ανισόρροπο, κατακερματισμένο συνταξιοδοτικό σύστημα εκσυγχρονίστηκε ήταν πριν από 14 χρόνια. Υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε, σου λένε, και πολλοί σου θυμίζουν τον λιμό του 1941 στην Αθήνα. 100.000 νεκροί ίσως; Και όλοι γνωρίζουμε ποιος είχε καταλάβει την Ελλάδα τότε» λέει ο βρετανός αρθρογράφος.

Αλλά τα σημαντικότερα ερωτήματα, γράφει ο Φισκ είναι άλλα: «Πώς μπορούμε να συνεχίσουμε θαυμάζοντας τη δικτατορία των τραπεζών (των ευρωπαϊκών και όχι των Ελληνικών); Πώς μπορούμε να ωρυόμαστε με τη συζήτηση της "δημοκρατικής Ευρώπης" τη στιγμή που η Ευρώπη - όχι η Ελλάδα - λέει στους Έλληνες σε τι αφορά το δημοψήφισμά τους; Αν αυτή η "δημοκρατία" δεν λειτουργεί στην Ευρώπη, πώς περιμένουμε να λειτουργήσει στην Ινδία; Ή στη Μέση Ανατολή; Αν μόνο θέλουμε οι ψηφοφόροι να πουν ναι στις 5 Ιουλίου - ΝΑΙ ή αλλιώς... - τότε ποιοι είναι οι δικτάτορες;»