Και ότι το «φαινόμενο» Μαρίν Λεπέν είναι εδώ για να μείνει, εκτιμούν πέντε ειδικοί που μίλησαν στο «Βήμα».
«Οι Σοσιαλιστές (PS) πληρώνουν στις κάλπες τις οικονομικές δυσκολίες, την ανεργία που παραμένει πεισματικά άνω του 10% και τον πολλαπλασιασμό των φόρων» μας λέει ο Ζαν Μαρκ Ντανιέλ, καθηγητής Πολιτικής Οικονοµίας στο Πανεπιστήµιο ESPC Europe, στο Παρίσι, και τακτικός αρθρογράφος στον «Monde». Κερασάκι στην τούρτα; «Ο ερασιτεχνισμός των υπουργών και η έλλειψη κύρους του Φρανσουά Ολάντ, συμπεριλαμβανομένης της προσωπικής ζωής του» προσθέτει.
Επειτα «η Αριστερά είναι διαιρεμένη. Αν το PS, οι Πράσινοι και το Μέτωπο της Αριστεράς - ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ - είχαν κατεβάσει κοινό υποψήφιο παντού, το Αριστερό και το Δεξιό μπλοκ θα είχαν φτάσει στο ίδιο επίπεδο, περί το 35%» τονίζει ο Ζαν Ιβ Καμί, του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικής (IRIS), στο Παρίσι.
«Στη Γαλλία η Ριζοσπαστική Αριστερά ανέρχεται σε μόλις 6%: δεν είναι ούτε ΣΥΡΙΖΑ ούτε Podemos. Τελικά όμως το PS έχασε εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής του. Αυτό σημαίνει ότι ο Ολάντ έχει μόνο έναν χρόνο για να αντιστρέψει πραγματικά το ρεύμα» συνεχίζει.
«Τα μεγάλα κόμματα (σ.σ.: το δεξιό UMP τουΣαρκοζί που ήρθε πρώτο στις περιφερειακέςκαι το PS) φαίνεται να έχουν δυσκολίες να καταλάβουν ότι το φαινόμενο Λεπέν δεν είναι "φασιστικό". Σίγουρα το Εθνικό Μέτωπο (FN) ανήκει στην Ακροδεξιά, αν και επί Μαρίν Λεπέν έχει γίνει λιγότερο ριζοσπαστικό όσον αφορά, για παράδειγμα, θέματα όπως ο ρατσισμός και ο αντισημιτισμός. Οσοι ψήφισαν FN το έκαναν επειδή θέλουν να σταματήσουν τη μετανάστευση, επειδή είναι εθνικιστές, επειδή τάσσονται κατά του Ισλάμ και της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Αλλά την ίδια στιγμή, λένε στο κατεστημένο, δηλαδή στα δύο μεγάλα κόμματα, ότι θέλουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό από τη σοσιαλδημοκρατία και τους φιλελεύθερους-συντηρητικούς. Δεν θέλουν άλλο την ΕΕ, ούτε περισσότερο φιλελευθερισμό στην οικονομία» καταλήγει ο Καμί.
«Η Λεπέν έχει διεισδύσει σε τμήματα του εκλογικού σώματος παραδοσιακά εχθρικά στο Εθνικό Μέτωπο - όπως στους ψηφοφόρους της εργατικής τάξης. Αλλά όσον αφορά την ανάληψη της προεδρίας το 2017, η ιστορία δείχνει ότι δεν πρόκειται να τα καταφέρει» μας λέει ο Μάθιου Φέλντμαν από το Πανεπιστήμιο Teesside, ένας από τους κορυφαίους πανεπιστημιακούς σε θέματα νεοναζιστικών και ακροδεξιών οργανώσεων.
«Οταν ο πατέρας της πέρασε στον β' γύρο των προεδρικών το 2002 - συγκλονίζοντας τη μετριοπαθή κοινή γνώμη - ακόμη και ψηφοφόροι που δεν είχαν διανοηθεί ποτέ να ψηφίσουν τον (σ.σ.: δεξιό) Ζακ Σιράκ, τον επανεξέλεξαν με ένα πρωτοφανές 82%. Επειτα από 15 χρόνια, υποψιάζομαι ότι το αποτέλεσμα θα ήταν ίδιο - απλώς υπάρχουν πάρα πολλοί γάλλοι ψηφοφόροι που βλέπουν τις πολιτισμικές προκαταλήψεις της ως ανάθεμα για τη γαλλική προεδρία το 2017» τονίζει ο Φέλντμαν.
Νόμος, τάξη, μετανάστευση ψηλά στη λίστα
Η συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων (περισσότεροι από το 50%) δεν εμπιστεύεται πια τα παραδοσιακά κόμματα. Η φτώχεια, η ανεργία και η παγκοσμιοποίηση τρομάζουν τους ψηφοφόρους. Νόμος, τάξη και μετανάστευση είναι ψηλά στη λίστα με τα προβλήματα που τους απασχολούν, χώρος εξ ορισμού προνομιακός για τη Δεξιά.
«Το FN παραμένει σε πολύ ισχυρή θέση: οι Σοσιαλιστές συνεχίζουν να υποφέρουν με έναν πολύ αντιδημοφιλή πρόεδρο (ακόμη και μετά την επίθεση στο "Charlie Hebdo"), ενώ το UMP εξακολουθεί να είναι διχασμένο σχετικά με το πώς θα χειριστεί το FN» μας λέει ο δρ Σάιμον Ασεργουντ, καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Σάρεϊ, στη Βρετανία, και ειδικός σε θέματα Ακροδεξιάς. «Αυτό είναι ένα κοινό πρόβλημα για τα κεντροδεξιά κόμματα της Ευρώπης: κάνεις το πρόγραμμά σου όλο και πιο συντηρητικό για να κλέψεις ψήφους από την Aκροδεξιά ή κατευθύνεσαι προς το κέντρο;» αναρωτιέται.
«Το FN παίζει επιδέξια με την αυξανόμενη νοσταλγία για μια ορισμένη ιδέα της Γαλλίας, όπου όλες οι γυναίκες είναι ισχυρές, όλοι οι άνδρες είναι όμορφοι και όλα τα παιδιά είναι άνω του μέσου όρου (και όλοι είναι λευκοί)» λέει ο δρ Ρόμπερτ Ζαρέτσκι, ειδικός στη Γαλλική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον, στις ΗΠΑ.
«Είναι πάρα πολύ νωρίς για να πούμε αν στρεφόμενος όλο και πιο δεξιά ο Σαρκοζί θα καταφέρει να φέρει αρκετούς δυσαρεστημένους ψηφοφόρους πίσω στο στρατόπεδό του. Αλλά η θεραπεία μπορεί να αποδειχθεί πιο επικίνδυνη από την ασθένεια. Αντί να αντιμετωπίσει την ξενοφοβική κοσμοθεωρία του FN, ο Σαρκοζί την κανιβαλίζει» καταλήγει ο Ζαρέτσκι.
Πηγή: Το Βήμα
