Άκουσα με προσοχή τον ΠΘ ο οποίος ξεκίνησε την ομιλία του περιγράφοντας την κλιματική κρίση.

Όμως, δική του ευθύνη δεν είναι η περιγραφή του προβλήματος αλλά η προστασία του πολίτη υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Άκουσα επίσης το χειροκρότημα των συναδέλφων της κυβερνητικής πτέρυγας για το γεγονός ότι δεν χάθηκε καμία ανθρώπινη ζωή.

Όμως η περίσταση δεν είναι για χειροκρότημα. Οφείλουμε να έχουμε συναίσθηση της ευθύνης.

Δυστυχώς, ζούμε το ίδιο έργο ξανά και ξανά.

Ο κάθε επόμενος ρίχνει τις ευθύνες στον προηγούμενο, συγκρίνουμε τις καταστροφές, αναπαράγουμε το λάθος παράδειγμα.

Το αποτέλεσμα είναι καθαρό: Έχουμε ένα κράτος ανοχύρωτο και μία κοινωνία απροστάτευτη.

Χρειαζόμαστε Αλλαγή Παραδείγματος.

Ξεκινώ από 3 βασικές παραδοχές:

• Το νομοσχέδιο δεν αφορά σε ένα πρόσθετο εκλογικό σώμα -και το λέω επειδή κάποιοι επιχειρηματολογούν υπέρ αλλοίωσης του εκλογικού αποτελέσματος.

Αφορά στους εγγεγραμμένους στους εθνικούς εκλογικούς καταλόγους. Είτε αυτοί διαμένουν στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό της χώρας.

• Το νομοσχέδιο δεν αφορά στην άσκηση ή μη του δικαιώματος ψήφου -δικαίωμα ψήφου υφίσταται.

Αφορά στην προσβασιμότητα, στη διευκόλυνση άσκησης του δικαιώματος. Άρα, η άρση των εμποδίων, αφορά σε άρση κάθε λογής ανισοτήτων άσκησης του δικαιώματος, ανισοτήτων γεωγραφικών, οικονομικών, εργασιακών.

• Το νομοσχέδιο δεν αφορά σε μία διαδικαστική διευκόλυνση -άλλωστε η ψήφος είναι κάτι πολύ σημαντικότερο από μία απλή διαδικασία.

Αφορά στην περισσότερη συμμετοχή, στην ενίσχυση της ίδιας της δημοκρατίας. Είναι λοιπόν, πρωτίστως ζήτημα δημοκρατίας.

Τούτων λεχθέντων, το ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα που διέπεται από τις αρχές και τις αξίες της ΣΔ, είναι σαφώς θετικό επί της αρχής στο νομοσχέδιο για την ψήφο των αποδήμων,

καθώς διευκολύνει την προσβασιμότητα, διασφαλίζει την ισότητα, ενισχύει τη συμμετοχή, θωρακίζει τη δημοκρατία.

Άλλωστε, το ίδιο πράξαμε κατά την ψήφιση του 4648/2019 αλλά και το 2021, με την αείμνηστη Φώφη Γεννηματά να τονίζει ότι είμαστε υπέρ της άρσεως των περιορισμών, οι οποίοι τοποθετήθηκαν για λόγους διακομματικής συναίνεσης.

Το ίδιο θα πράτταμε οποιαδήποτε στιγμή, καθώς οι θέσεις μας δεν αποτελούν προϊόν πολιτικής συγκυρίας αλλά υπηρετούν με συνέπεια τις ιδέες μας.

Συνάδελφοι, η σημερινή συζήτηση είναι βαθιά ιδεολογική.

Είναι μία σύγκρουση του ανοιχτού με το κλειστό, της εξωστρεφούς Ελλάδας των ανοιχτών οριζόντων έναντι της μικρής πλην τίμιας Ελλάδας.

Και το πρόβλημα με τη σημερινή κυβέρνηση είναι ότι έπαψε να έχει ιδεολογικές αναφορές.

Ψωνίζει μία από το ανοιχτό, μία από το κλειστό, μία από τα αριστερά, μία από τα δεξιά, μία από την πρόοδο, μία από τη συντήρηση.

Αυτός φαίνεται πως είναι ο πολυδύναμος ή πολυδιάστατος εκσυγχρονισμός. 

Η ΝΔ μιλάει για την ανοιχτή Ελλάδα εκτός των συνόρων αλλά υπηρετεί το κλειστό σε κάθε του εκδοχή εντός της χώρας.

Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει:

Η διαβούλευση διήρκησε μόλις 7 ημέρες.

Οργανωμένη συζήτηση με τους άμεσα ενδιαφερόμενους, δηλαδή τους Έλληνες του εξωτερικού δεν υπήρξε.

Η συζήτηση για τη διευκόλυνση ψήφων και των Ελλήνων του εσωτερικού δεν έγινε.

Όχι μόνο των εργαζόμενων σε σε απομακρυσμένες από τον τόπο τους περιοχές, αλλά και των ετεροδημοτών που δεν μπόρεσαν να ψηφίσουν στις προηγούμενες εκλογές διότι η καταληκτική ημερομηνία εγγραφής τους ήταν στις 28/2.

Θυμίζω ότι οι εκλογές ήταν πρόωρες και ανακοινώθηκαν μεγαγενέστερα της καταληκτικής ημερομηνίας.

Ας το δούμε και γενικότερα:

Κλειστοί ελεγχόμενοι θεσμοί -το είδαμε στην περίπτωση των υποκλοπών

Κλειστές ελεγχόμενες δομές -το είδαμε στις διοικήσεις των νοσοκομείων

Κλειστά δεδομένα - το είδαμε στην αντιμετώπιση της πανδημίας.

Πολιτικό διακύβευμα

Το ΠΑΣΟΚ, παραμένει στη μεγάλη εικόνα σε ό,τι αφορά στο νομοσχέδιο ψήφου των αποδήμων.

Και αυτή απέχει από την τεχνοκρατική ματιά, τη σύγκριση με τις άλλες χώρες, την αντιγραφή, την αντίληψη του ακόλουθου, του follower.

Όχι πως είναι κακή η σύγκριση -τουναντίον.

Αυτό όμως που θα πρέπει να επισημάνουμε είναι την ελληνική ιδιαιτερότητα του brain-drain, ως απότοκο της βίαιης οικονομικής κρίσης που βιώσαμε.

Διότι αυτό που συνέβη στην Ελλάδα, δεν έχει συμβεί σε καμία άλλη Ευρωπαϊκή χώρα.

Περισσότερα από 500.000 νέα παιδιά μετανάστευσαν στο εξωτερικό.

Απωλέσαμε ανθρώπους, ιδέες, επιβαρύνθηκε το δημογραφικό της χώρας.

Και αυτό που πρέπει να αναζητήσουμε είναι κάθε μορφή σύνδεσης μαζί τους.

Και αυτό διότι είναι Ελληνίδες και Έλληνες που αγαπούν την πατρίδα τους, νοσταλγούν τους ανθρώπους τους, θέλουν να προσφέρουν για να χτιστεί μία καλύτερη Ελλάδα, αξιοποιώντας τις παραστάσεις τους από το εξωτερικό.

Και η ψήφος είναι μία σημαντική μορφή σύνδεσης, είναι μία πράξη ότι τους λογαριάζουμε, δεν τους ξεχνάμε.

Και δεν είναι μονάχα αυτό, αλλά τους χρειαζόμαστε εξίσου.

Διότι δεν είναι το μοναδικό ζητούμενο το brain-gain, δηλαδή η επιστροφή τους, δεν αναζητούμε να τους τραβήξουμε από το μανίκι να γυρίσουν πίσω, αλλά να γίνει η Ελλάδα ξανά επιλογή γι’ αυτούς.

Και η σύνδεση μαζί τους, από την ψήφο μέχρι κάθε μορφής διαδραστικό δίκτυο επικοινωνίας, μπορεί να μας βοηθήσει ακόμη παραπάνω.

Διότι αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο απ’ όλα είναι τις ιδέες τους.

Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα για το Ελληνικό έθνος,

μία εικόνα που υπερβαίνει τα σύνορα,

μιλάει τη γλώσσα μας,

κρατά ενωμένους τους Έλληνες,

μοιράζεται ιδέες,

δημιουργεί νέες ψηφιακές συλλογικότητες,

δίνει ξανά στην Ελλάδα τα εχέγγυα να πρωταγωνιστήσει.

Μία Ελλάδα που δεν φοβάται,

δεν σηκώνει τείχη,

δεν απομονώνεται,

αλλά διεκδικεί,

οραματίζεται,

πρωταγωνιστεί.

Για αυτή την Ελλάδα θέλουμε να παλέψουμε, για αυτή την Ελλάδα συζητάμε σήμερα, για αυτή την Ελλάδα είμαστε σήμερα εδώ.