Το καθεστώς λειτουργίας των ενεχυροδανειστηρίων που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και σε ένα γκρίζο οικονομικό περιβάλλον εκμεταλλεύονται την έλλειψη ρευστού, αναδεικνύει σε ερώτησή του ο βούευτής Κιλκίς Γιώργος Φραγγίδης με ερώτηση που κατέθσε  δια της βουλής στον Υπουργό οικονομικών.
Ιδού το πλήρες κείμενο:
Στην πατρίδα μου στο Κιλκίς, αλλά και γενικότερα στην Ελλάδα, ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια ενεχυροδανειστήρια και καταστήματα αγοράς χρυσού, ασημικών, δακτυλιδιών, ρολογιών κ.λπ., προκειμένου να τροφοδοτήσουν με ρευστό μία αγορά η οποία πραγματικά στενάζει και ασφυκτιά από την έλλειψή του.
Ταυτόχρονα, από σχετικά ρεπορτάζ γίνεται γνωστό ότι οι πολίτες «αφήνουν» πολύτιμα αντικείμενα και αυτοκίνητα σε διάφορα ενεχυροδανειστήρια και μάντρες αυτοκινήτων, με σκοπό τη διασφάλιση μετρητών.
Επί της ουσίας, όλα αυτά τα «καταστήματα» λειτουργούν σαν παρατράπεζες και με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζουν χρήματα στους πολίτες που πράγματι πλέον δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν βασικές τους ανάγκες.
Είναι προφανές ότι οι πολίτες που καταφεύγουν εκεί για να πουλήσουν, π.χ., χρυσά αντικείμενα αγαπημένων προσώπων, το πράττουν όχι ασφαλώς γιατί το θέλουν, αλλά γιατί η ανάγκη τους οδηγεί εκεί.
Είναι επίσης σαφές ότι, όταν υπάρχει ανάγκη, το ξεπούλημα γίνεται όσο όσο (μιλάμε για «σκότωμα»), προκειμένου να υπάρξουν μετρητά -εννοείται χωρίς απόδειξη- κάτι που σημαίνει ότι πρόκειται περί καθαρής εκμετάλλευσης του αγοραστή από τον πωλητή, με συμπεριφορές που συνήθως απαξιώνουν και ισοπεδώνουν την προσωπικότητά του τελευταίου.
Είναι γνωστό ότι τα χρήματα που δέχεται ο πωλητής σε καμία περίπτωση δεν
ανταποκρίνονται στην πραγματική αξία πώλησης των αντικειμένων, ενώ πολλές φορές τα αντικείμενα αυτά έχουν τεράστια συναισθηματική αξία.
Αυτό προκαλεί ενοχές στον πολίτη που αναγκάζεται να πουλήσει, ενώ τον κάνει να συνειδητοποιεί ότι με άλλο τρόπο, π.χ. με την εργασία του, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, άρα συχνά οδηγείται, δυστυχώς, και στην κατάθλιψη                                                                                                                                                                                                   
ΕΡΩΤΑΤΑΙ
Ο ΑΡΜΟΔΙΟΣ
ΥΠΟΥΡΓΟΣ
α. Με ποιο «νομικό» καθεστώς λειτουργούν όλα αυτά τα «καταστήματα»; Γνωρίζει το Υπουργείο τον ακριβή αριθμό «καταστημάτων» σε όλη την Ελλάδα;
β. Πώς οι εκπρόσωποι-ιδιοκτήτες αυτών των «καταστημάτων» εξασφαλίζουν τόσο μετρητό σε μία περίοδο που το πρόβλημα της ρευστότητας έχει καθολικό χαρακτήρα; Φορολογούνται αντίστοιχα; Σε μία κοινωνία που διαθέτει ελάχιστη ρευστότητα, με τις τράπεζες να έχουν κλείσει στην κυριολεξία τις στρόφιγγες, πώς υπάρχουν άνθρωποι που «διαθέτουν» τόσα χρήματα, που «σπάνε» επιταγές, που «δανείζουν» και αγοράζουν χρυσό; Αυτή η παραθεσμική οικονομία γιατί λειτουργεί ανεξέλεγκτη;
γ. Τι πράττει το Υπουργείο ώστε να αποτρέψει την εκμετάλλευση του πολίτη και την ισοπέδωση της αυτοεκτίμησής του και της προσωπικότητάς του; Γιατί επιτρέπεται να «ανθούν» τέτοια φαινόμενα απαξίωσης και εκμετάλλευσης του ανθρώπου;