Την Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013 πραγματοποιήθηκε εκδήλωση του «Κοινωνικού Συνδέσμου» για τους φίλους της βόρειας Ελλάδας στο ξενοδοχείο “Les Lazaristes” της Θεσσαλονίκης με θέμα την πολιτική και την οικονομία και ομιλητές τους οικονομολόγους Χριστόφορο Σαρδελή και Γιάννη Τσαμουργκέλη.
Η κ. Αγγελική Κοσματοπούλου προλόγισε τη συνάντηση και στη συνέχεια ο Γιώργος Φλωρίδης αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα εφαρμογής εθνικής στρατηγικής για την χώρα.
Ακολουθούν εκτεταμένα αποσπάσματα της ομιλίας Φλώρίδη:
« Αυτή δεν είναι από τις κλασικές εκδηλώσεις που προσπαθούν να έχουν μαζικό χαρακτήρα, δεν το επιδιώξαμε αυτό, δεν ήταν σκοπός μας για να δείξουμε με κάποιον τρόπο ότι ήμαστε πολλοί ή κάπως περισσότεροι. Μας ενδιαφέρει πάντα μια συνάντηση ουσίας με ανθρώπους που καταλαβαίνουμε ότι έχουν τον ίδιο προβληματισμό με εμάς και ταυτόχρονα να δούμε το βάθος των προβλημάτων που μας απασχολούν και βεβαίως να προτείνουμε τις λύσεις που εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να υπάρξουν για την χώρα και στο πολιτικό επίπεδο και στο οικονομικό.
Το επόμενο εξάμηνο θα τεθούν τα μεγάλα σημεία του ελληνικού ζητήματος. Υποχρεωτικά μέχρι τότε. Το πρώτο που θα ζητηθεί ή θα εκτιμηθεί είναι ποιος είναι ο απολογισμός αυτής της μεγάλης δημοσιονομικής προσαρμογής που επιχείρησε η Ελλάδα; Το δεύτερο είναι τι έχει γίνει στον τομέα των διαρθρωτικών αλλαγών; Το τρίτο είναι, υπάρχει πορεία ανάπτυξης ή ένα σχέδιο ανάπτυξης; Και το τέταρτο που είναι και το κορυφαίο είναι το ζήτημα της αναδιάρθρωσης έτσι ώστε το δημόσιο χρέος να αποκτήσει βιωσιμότητα.
Οι σκληρές διαπραγματεύσεις που θα υπάρξουν στο εξάμηνο αυτό θα είναι βασικά μεταξύ των δανειστών μας, δηλ. του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρώπης. Αυτοί είναι που μεταξύ τους θα διαπραγματευτούν. Γιατί στην πραγματικότητα αυτοί είναι που έχουν βάλει τα λεφτά, άρα πρέπει να δουν τώρα μεταξύ τους ποια θα είναι εν πάση περιπτώσει η συνταγή διευκόλυνσης της Ελλάδας.
Σε αυτήν την πορεία της μεταξύ τους διαπραγμάτευσης δεν αποκλείεται να έχουμε και ρήξεις. Ακούμε αυτές τις ημέρες ότι το ΔΝΤ θα αποχωρήσει. Χθες διάβασα ότι ο Ντράγκι, στην Ουάσινγκτον δέχτηκε την εξής ερώτηση. Πότε θα κηρύξει επίσημα πτώχευση η Ελλάδα έναντι των επισήμων δανειστών της; Προσέξτε, δεν τον ρώτησαν, εάν θα κηρύξει (πτώχευση) αλλά πότε; Η απάντηση που έδωσε ο Ντράγκι είναι ότι «δεν θα συμβεί αυτό» Αυτό έπρεπε να απαντήσει και ότι το Δ.Ν.Τ. θα μένει στο ελληνικό πρόγραμμα μαζί με την Ευρώπη μέχρι το 2015.
Όταν λοιπόν αυτός (ο Ντράγκι) δέχεται μια τέτοια ερώτηση στην Ουάσινγκτον, καταλαβαίνετε ότι το ελληνικό ζήτημα είναι πεδίο εφαρμογής πολιτικών που προκαλούν διαφωνίες σε παγκόσμιο επίπεδο για τις κατευθύνσεις που θα έπρεπε να πάρουν τελικά αυτές οι πολιτικές.
Ποιος είναι ο δικός μας ρόλος; Η Ελλάδα πώς θα προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Όταν ξεκινάνε οι διαπραγματεύσεις , άλλοι θα πουν εμείς σας δώσαμε τριακόσια εκατομμύρια, οι άλλοι θα πούνε τριακόσια δισεκατομμύρια, .... Εσείς; Αυτή είναι η συζήτηση. Ε, λοιπόν εμείς το μόνο, αλλά πολύ συνταρακτικό όπλο που έχουμε να αφήσουμε επάνω στο τραπέζι και δεν ξέρω εάν είναι όπλο, είναι μόνον οι αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού. Μέσα από μία ατελή και σε γενικές γραμμές αποτυχημένη κυβερνητική προσπάθεια. Αλλά όμως οι θυσίες του λαού είναι πραγματικές, είναι αληθινές, δεν είναι ψεύτικες, είναι πραγματικές.
Το ένα εκατομμύριο άνεργοι που προστέθηκαν στους πεντακόσιες χιλιάδες που υπήρχαν πριν από την κρίση δεν είναι απλώς ένας αριθμός, είναι ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Σύμφωνα με μία μελέτη του καθηγητή Δεδισόπουλου στην εικοσαετία 1989-2009 η Ελλάδα κατάφερε με τον τρόπο που εν πάση περιπτώσει αναπτύσσονταν να δημιουργήσει ένα εκατομμύριο νέες θέσεις εργασίας. Αυτές οι θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν χάθηκαν όλες στα τέσσερα χρόνια της κρίσης.
Το ερώτημα είναι χωρίς λεφτά σε πόσα χρόνια μπορείς να δημιουργήσεις ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας.
Η Ελλάδα στο τραπέζι έχει να καταθέσει δυστυχίες ενός λαού. Αυτό τώρα κάποιοι το λένε πρωτογενές πλεόνασμα. Περίπου τώρα υπάρχει και μία μεταξύ τους συνεννόηση ώστε να δεχτούν ότι αυτό υπάρχει γιατί αλλιώς δεν μπορεί να γίνει συζήτηση. Βέβαια το ΔΝΤ το μηδένισε, αυτό, τους είπε δεν υπάρχει, η τρόϊκα λέει τριακόσια εκατομμύρια.
Το δράμα είναι ότι ενώ είσαι σε αυτά τα χάλια, ενώ θέλεις να πεις ότι έχεις σοβαρευτεί, ο Σαμαράς λέει ότι το πλεόνασμα αυτό θα το μοιράσει. Τι θα μοιράσεις άνθρωπέ μου; Χρωστάς του λεν της Μιχαλούς.. Τί θα μοιράσεις; Πες ότι θα το διαθέσω, να το δώσω στην παραγωγική ανάπτυξη που έχω ανάγκη, δεν θα το κάνω ξανά μικροεπιδόματα.
Αυτό μας φέρνει μπροστά στο διαχρονικό πρόβλημα της χώρας και το οποίο δημιουργεί το βασικό μας ερώτημα. Εν όψει αυτού του σημαντικού εξαμήνου που έρχεται η Ελλάδα θα διαμορφώσει την δική της στρατηγική ή θα επαναλάβει την απουσία στρατηγικής που δημιούργησε το μεγάλο κενό όπως έγινε στην υπόθεση των δύο μνημονίων μέχρι τώρα;
Κάποιοι αρχίζουν να μιλούν για διαπραγμάτευση και εννοούν μία συνδικαλιστικού τύπου διαπραγμάτευση ή ενός, πώς να σας πω, ενός τσαμπουκά της πλάκας. Σε αυτούς μπορείς να μιλήσεις όταν θα έχεις επεξεργασμένη εθνική στρατηγική. Η Ελλάδα έχει την τελευταία ευκαιρία να αποδείξει ότι σοβάρεψε. Θα μπορέσεις να συμμετάσχεις σοβαρά και αξιοπρεπώς, αν πείθεις ότι έχεις επιτέλους ένα εθνικό σχέδιο διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και παραγωγικής ανάπτυξης.
Αυτό σημαίνει ότι θα αντικαταστήσεις την λογική των μνημονίων που υπήρξαν μέχρι τώρα. Γιατί τί γινόταν μέχρι τώρα; Η Ελλάδα δεν είχε και δεν ήθελε να φτιάξει ή δεν μπορούσε να φτιάξει εθνικό σχέδιο. Έλεγε, το σχέδιο το έχουν αυτοί με το ένα μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και το άλλο μνημόνιο, αυτοί έχουν το σχέδιο και εγώ κάνω μία διεκδίκηση, εγώ μπορώ να γλιτώσω αυτό ή εκείνο. Και φυσικά όταν σε δουν να συμπεριφέρεσαι έτσι είναι προφανώς αμείλικτοι. Από την μια μεριά δέχεσαι το δικό τους, το υπογράφεις και από τρίμηνο σε τρίμηνο κάνεις τα πάντα για να μην το εφαρμόσεις. Τρεισήμισι χρόνια τώρα τους έχουμε τρελάνει στην κοροϊδία. Δηλαδή το εθνικό σχέδιο στην πραγματικότητα δεν αντικαθιστά ένα μνημόνιο, το εθνικό σχέδιο δεν βγάζει τελείως έξω από αυτήν την λογική και δεν περιμένεις απ’ αυτούς να σου πουν τι θα κάνεις, είσαι πιο μπροστά από αυτούς στις ανάγκες της χώρας διότι ως εδώ που την φέραμε, εμείς ξέρουμε υποτίθεται τους λόγους για τους οποίους χρεοκοπήσαμε, άρα εμείς μπορούμε να σκεφτούμε επάνω και στην λύση του προβλήματος, εφόσον θέλουμε.
Το τελικό σχέδιο όμως για να μπορούν αυτοί να το καταλάβουν με τις επεξεργασίες που θα κάνουν πρέπει να έχει τους τρεις πυλώνες.
Αν δεν κάνεις βαθιά τομή στο πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει ελπίδα για τίποτα. Οι χώρες διοικούνται από τα πολιτικά τους συστήματα, δεν διοικούνται γενικώς, τα πολιτικά συστήματα καθορίζουν τα πάντα. Τις επιχειρήσεις τις διοικούν οι διευθύνοντες σύμβουλοι και τα στελέχη. Τις χώρες τις διοικούν οι πολιτικοί. Η ποιότητα του πολικού συστήματος είναι αυτή που καθορίζει την πορεία μιας χώρας. Η καλή ποιότητα την πάει μπροστά, η κακή ποιότητα την οδηγεί σε χρεοκοπία, όταν μάλιστα είναι μακροχρόνια.
Ο δεύτερος πυλώνας του σχεδίου είναι κράτος, δημόσια διοίκηση και φορολογικό σύστημα.
Και κυρίως το τρίτο είναι το παραγωγικό αναπτυξιακό μοντέλο για να αποδείξουμε ότι αυτό που λέμε είναι δικής μας έμπνευσης και δικής μας ευθύνης.
Αυτή κατά την άποψή μου είναι η μεγάλη ευκαιρία του εξαμήνου, αυτό είναι και το καθοριστικό σημείο απεγκλωβισμού της πολιτικής ζωής από το διχαστικό και ψευδεπίγραφο διαχωρισμό μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων.
Το πολιτικό σκηνικό όσο και αν δεν το καταλαβαίνουμε διαπλάθεται με αργά αλλά σταθερά βήματα, όμως την πρωτοβουλία για την αναδιάταξη του σκηνικού την έχουν οι συντηρητικές δυνάμεις. Ο ενδιάμεσος χώρος και η αριστερά διακατέχονται από αδυναμία και καιροσκοπισμό κατά την άποψή μου. Η υπόθεση της Χρυσής αυγής ανέδειξε μία ειδική πτυχή της υπόθεσης αυτής, δηλ. το πώς γίνονται οι εξελίξεις. Η ανασυγκρότηση, για να μιλήσω με όρους ιστορικούς, του δεξιού χώρου επιχειρείται να γίνει με ανακατανομή δυνάμεων μεταξύ της κεντροδεξιάς και ακροδεξιάς. Ό,τι λοιπόν συμβαίνει τώρα πέρα από όλα τα άλλα και πέρα από τον μανδύα που υπάρχει είναι η ανακατανομή να γίνει υπέρ του κέντρου δεξιού σε βάρος του ακροδεξιού αλλά στην πραγματικότητα όλη η ανακατανομή στα δεξιά γίνεται και βεβαίως όλες αυτές οι συζητήσεις ότι ετοιμάζεται ένα κόμμα το οποίο με συνταγματικό τρόπο, αυτή είναι η διαφορά των τελευταίων εξελίξεων, θα μπορέσει να καλύψει το ακροδεξιό κομμάτι , άρα με βάση και τις τελευταίες ευρωπαϊκές εξελίξεις να είναι αυτός ο κυβερνητικός εταίρος της Νέας Δημοκρατίας εάν η Ν.Δ. έπαιρνε τις επόμενες εκλογές.
Αυτό στην πραγματικότητα δεν το έχουν καταλάβει οι αυθαίρετοι φωστήρες του ενδιάμεσου χώρου, του λεγόμενου κεντροαριστερού. Αυτοί θα πεταχτούν σαν στημένες λεμονόκουπες στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας όσο φαντάζονται για τον εαυτό τους ότι φτάνει ένα 5% να ήμαστε κυβερνητικοί εταίροι και δεν βαριέσαι. Δηλαδή έχουμε την λαϊκιστική αριστερά του Σύριζα η οποία δεν έχει πολιτική δυναμική, απλώς μαζεύει μπάζες από εδώ και από εκεί μέσα από την λεγόμενη μνημονιακή φθορά και πιστεύει ότι κάποια στιγμή θα φτάσει στον πολυπόθητο στόχο για να κυβερνήσει. Αυτό δεν αποκλείεται να το καταφέρει. Στην Ελλάδα αυτού του τύπου οι αντιπολιτεύσεις ιστορικά είχανε κυβερνήσεις. Προσφέρεις στον λαό ό,τι ζητάει και γίνεσαι κυβέρνηση και για να ικανοποιήσεις τον λαό δανείζεσαι και μετά έρχονται οι άλλοι οι οποίοι υπόσχονται περισσότερα.... κάπως έτσι χρεοκοπήσαμε.
Ποια είναι εκείνη η πρωτοβουλία που θα μπορούσε να δώσει το έναυσμα και την δυνατότητα σε όλα αυτά τα τμήματα τα κοινωνικά τα οποία είναι εδώ και εκεί να εισρεύσουν σε κάτι άλλο ξανά. Μπορεί να είναι το σχήμα ΠΑΣΟΚ-Συνεργαζόμενοι; Σαν αυτό που τώρα θα δούμε τις επόμενες ημέρες; Εάν εγώ πω ότι «θα πάω συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ», ο κόσμος θα ξαπλώσει κάτω από τα γέλια. Θα μου πουν «40 χρόνια ήσουν εκεί. Τι συνεργαζόμενος; Γιατί δεν πας στο ΠΑΣΟΚ;» και όλοι αυτοί που τώρα είναι έξω από το ΠΑΣΟΚ ενώ ήταν 40 χρόνια με το ΠΑΣΟΚ τώρα θα είναι συνεργαζόμενοι με αυτό.
Το ίδιο αναποτελεσματικό είναι και το σχήμα ΔΗΜΑΡ-Συνεργαζόμενοι.
Αυτό δεν είναι πολιτική ανασυγκρότηση του μεγάλου ενδιάμεσου πολιτικού χώρου, δηλαδή του χώρου του ριζοσπαστικού κέντρου ή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας η οποία είναι παντού παράγων κοινωνικής συμφιλίωσης. Μόνον ο χώρος ο ενδιάμεσος μπορεί να συμφιλιώσει, δηλαδή μπορείς να κινηθείς πάνω σε μία πολιτική η οποία αποδυναμώνει τα άκρα. Όσο δεν υπάρχει αυτός ο χώρος τότε είναι προφανές ότι η κίνηση είναι προς τα άκρα.
Εμείς πιστεύουμε ότι επειδή ο χώρος είναι βεβαρημένος γενικά από την κρίση και από το γεγονός ότι φορτώθηκε τις αιτίες της κρίσης και την διαχείρισή της από το 2009 με έναν τρόπο που ξέρουμε όλοι, μόνον με ριζοσπαστικό τρόπο μπορεί να συγκροτηθεί. Πάντα υποστηρίζαμε και συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε εμείς, η πρόταση του «Κοινωνικού Συνδέσμου» που κάναμε τον περσινό Νοέμβριο στο «Γκάζι» με τις κινήσεις πολιτών και από τα δύο κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, εμείς πιστεύαμε πάντα σε μία πρωτοβουλία αξιόπιστη με πρόσωπα από έξω που δεν θα ενταχθούν στα κομματικά παιχνίδια ή στα μικρομάγαζα και η οποία θα καλέσει τον χώρο να μαζευτεί. Η ανασυγκρότηση σε έναν καινούργιο ενιαίο μεγάλο πολιτικό φορέα προϋποθέτει ότι μπορεί αυτός ο φορέας να αυτοοριστεί σε σχέση και με το λαϊκιστικό σχήμα του Σύριζα, σε σχέση και με την Λαϊκιστική δεξιά. Η ανασυγκρότηση του χώρου μπορεί να γίνει μόνο εφόσον αυτός είναι ικανός να προβάλει ένα πλήρες, ολοκληρωμένο, συγκροτημένο εθνικό σχέδιο για να βγεις από την κρίση και να ξαναφτιάξεις την χώρα.
Θεωρούμε ότι αυτός ο χώρος ο οποίος κινείται ή μπορεί να απεγκλωβίσει κόσμο από τις παρυφές της Νέας Δημοκρατίας έως και τις παρυφές του Σύριζα είναι μεγάλος χώρος, εάν τον αθροίσεις. Ξεκινάς να είσαι πρωταγωνιστής και πρωταγωνιστής γίνεσαι όταν θέτεις εσύ πρώτος και με γενναιότητα, με πολύ ξεκάθαρο λόγο και με ξεκάθαρο περιεχόμενο τα θέματα που επάνω στα θέματα θα κληθούν αυτοί να τοποθετηθούν και ας αποφασίσουν ποιος από αυτούς θα έρθει με αυτόν τον πρωταγωνιστικό πόλο για τον οποίο ενδιαφερόμαστε εμείς.
Αυτή την πρωτοβουλία που χρειάζεται, εμείς ήμαστε αποφασισμένοι να την πάρουμε και θα την πάρουμε. Θα συμμετάσχουμε σε τέτοια πρωτοβουλία η οποία θα οδηγήσει σε αυτόν τον μεγάλο, ενιαίο, νέο πολιτικό φορέα που έχει ανάγκη η χώρα. Αυτά θέλω να πω αυτή την στιγμή. Σας ευχαριστώ που ήρθατε».
Κώστας Στεφανίδης
