Για δεύτερη φορά η πρωτεύουσα της Θεσσαλίας, η Λάρισσα, είχε την τιμή να φιλοξενήσει το Σάββατο 1η Νοεμβρίου στο κλειστό γυμναστήριο Νεάπολης το 10ο Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών.
Και αν το ζητούμενο και σ’ αυτό το Φεστιβάλ ήταν οι αριθμοί και το θέαμα, τότε, μπορεί κανείς να πει πως ήταν όπως και τα προηγούμενα πετυχημένο.
Δεν γνωρίζω την χωρητικότητα των κερκίδων του γυμναστηρίου, εκείνο όμως που μπορώ να καταθέσω είναι πως γέμισαν ασφυκτικά. Τώρα για τον αριθμό των συμμετασχόντων συλλόγων και των χορευτών, οι αριθμοί που αναφέρθηκαν πριν και κατά την διάρκεια της εκδήλωσης διέφεραν. Όμως σε κάθε περίπτωση, κάποια στιγμή ο αγωνιστικός χώρος φάνηκε μικρός για τις εκατοντάδες χορεύτριες και χορευτές.
Για σχεδόν τρεις και πλέον ώρες, το αγγείο, ο χειλίαυλος, η κεμανέ, το κλαρίνο και τα νταούλια, πάντα με οδηγό και μπροστάρισα την αρχέγονη λύρα, παρέσυραν τις νέες και τους νέους ποντίους, άλλοτε σε ήρεμους και άλλοτε σε ξέφρενους ποντιακούς ρυθμούς, σκορπίζοντας απλόχερα συγκίνηση και ενθουσιασμό.
Το θέαμα έτσι κι αλλιώς είναι από μόνο του εντυπωσιακό συγχρόνως και συγκινητικό, δεν είναι και λίγο, εν μέσω οικονομικής κρίσης, η μάζωξη τόσων συλλόγων και τόσης νεολαίας απ’ όλη την Ελλάδα, με στόχο να δηλώσουν ξανά πως είναι παρόν, πως δεν ξεχνούν και δεν θα ξεχάσουν αυτά που κληρονόμησαν από τους παππούδες και γονείς τους, δηλαδή τα ήθη, τα έθιμα, τον πολιτισμό και την ιστορία, κόντρα πάντα στην αδιάφορη πολιτεία και στους «συνωστιζόμενους» πολιτικούς.
Όμως πέρα από τους αριθμούς και τους εντυπωσιασμούς και όλα τα όμορφα που προσφέρει ένα Φεστιβάλ χορών μπαίνει και το καλοπροαίρετο ερώτημα: συμβάλλουν και κατά πόσο τα Φεστιβάλ στην πραγμάτωση των στόχων και επιδιώξεων της Π.Ο.Ε., αγγίζει και πόσο τους κατοίκους της εκάστοτε οικοδέσποινας πόλης που φιλοξενεί το Φεστιβάλ.
Να το θέσω πιο απλά, πόσοι Λαρισαίοι έγιναν έστω και κατά το ελάχιστο, γνώστες των στόχων και δράσεων του οργανωμένου ποντιακού χώρου και γενικότερα αυτό που λέμε ποντιακός πολιτισμός. Υπήρχαν στις κερκίδες του γυμναστηρίου έστω και εκατό Λαρισαίοι, φοβάμαι πως όχι, άραγε γιατί; Θα μου πείτε με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα, όμως τι προσπάθεια κάναμε για να παρακινήσουμε έστω τους εκατό ή διακόσους να παρακολουθήσουν το Φεστιβάλ. Ποια η προσπάθεια για να γίνουν κοινωνοί του πολιτισμού και της ιστορίας του ποντιακού ελληνισμού οι κάτοικοι της πόλης; Είχαμε από μέρες πριν, κάποια ή έστω κάποιο περίπτερο στο κέντρο της πόλης με έντυπο υλικό, βιβλία, DVD, κτλ.;
Μήπως θα ήταν χρήσιμη και ωφέλιμη μια διάλεξη επιπέδου με ιστορικό περιεχόμενο, μια ποντιακή μουσική εκδήλωσε σε συνεργασία με το Ωδείο Λάρισσας ή κάποιας θεατρική παράσταση με έργο του Δημήτρη Ψαθά μιας και το Φεστιβάλ ήταν αφιερωμένο σ’ αυτόν, και τέλος μια τηλεοπτική εκπομπή αφιερωμένη στον Πόντο;
Έχω την εντύπωση – και δεν είναι μόνο δική μου – πως το μόνο που κάνουμε κάθε χρόνο είναι να μεταφερόμαστε από πόλη σε πόλη με μοναδικό στόχο τους αριθμούς και το θέαμα.
Μακάρι να είμαι ο μόνος που κάνει αυτές τις επισημάνσεις.