Η μέρα ξεκινούσε με τον εκκλησιασμό όλων των κατοίκων στον Ιερό Ναό του χωριού, ο οποίος είναι αφιερωμένος στον ΄Αγιο Γεώργιο.

Μετά το μεσημέρι όλοι οι κάτοικοι του χωριού και οι επισκέπτες συγκεντρώνονταν στο ύψωμα δυτικά του χωριού, στο τέρμα του ανηφορικού δρόμου που οδηγεί στο Πολύπετρο (εκεί υπάρχει σήμερα το πευκόφυτο αλσύλλιο και εντός αυτού το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής και το Αγίασμα). Στο σημείο αυτό δέσποζε από τα παλαιά χρόνια ένα πελώριο δένδρο βελανιδιάς. Οι κάτοικοι το αποκαλούσαν «η δενδράδα» και ήταν τόσο μεγάλο που, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, απαιτούνταν 6-7 άνδρες για να αγκαλιάσουν τον κορμό του. Λέγεται επίσης οτι η σκιά του κάλυπτε αρκετά στρέμματα. Το δένδρο αυτό μία ημέρα του 1946 εντελώς ξαφνικά σωριάσθηκε κάτω με έναν εκκωφαντικό θόρυβο, χωρίς κανείς να μπορεί να δικαιολογήσει την πτώση αυτή.

Η βελανιδιά ήταν το κέντρο των εκδηλώσεων:

- Εκεί μοιραζόταν στους παραβρισκόμενους το παραδοσιακό γεύμα «κεσκέκι», το οποίο προετοιμαζόταν από την προηγούμενη. Τα πρόβατα για το κεσκέκι ήταν προσφορά των κτηνοτρόφων του χωριού.

- Ακολουθούσαν αγώνες πάλης. Παλαιστές από τα γύρω χωριά ερχόντουσαν να αντιμετωπίσουν τους περίφημους παλαιστές του χωριού (Οι Ευρωπαίοι το έθιμο της πάλης το έφεραν στην Ελλάδα από το χωριό τους, το Φούλατζικ της Μικράς Ασίας. Μάλιστα οι παλαιστές του Φουλατζικιού ήταν διάσημοι και επικρατούσαν των αντιπάλων τους στα χωριά της Νικομήδειας). Το έπαθλο για τον νικητή ήταν συνήθως ένα αρνί. Μετά από κάθε αγώνα πάλης οι δύο αντίπαλοι περνούσαν, μαζί, ανάμεσα από τους θεατές, οι οποίοι και έριχναν μέσα στα μαντήλια τους χρήματα τα οποία τα μοιραζόντουσαν από κοινού.

- Στην συνέχεια ακολουθούσε μεγάλο γλέντι. Ο Τενεκετζής Χαράλαμπος και ο Παντικίου Λάζαρος με το γιό του Νίκο έπαιζαν τις γκάϊντες τους, ο Κοζκόζης Κώστας έπαιζε το νταούλι του και ο κόσμος χόρευε γύρω από τον κορμό του δένδρου. Και ενόσω ο κόσμος χόρευε οι μανάδες των παλληκαριών που ήδη είχαν επιλέξει τις εκλεκτές των καρδιών τους, δημόσια για να το μάθουν όλοι - όπως επίτασσε το έθιμο - σταματούσαν το χορό και κρεμούσαν «σημάδια» (χρυσές αλυσίδες, πεντόλιρα, δακτυλίδια, μαντήλια κ.ά) στις μελλοντικές νύφες τους. Το βράδυ της ίδιας ημέρας, στα σπίτια των κοριτσιών ακολουθούσε ο επίσημος αρραβώνας με παράθεση δείπνου, προς τιμήν των γονέων, των συγγενών και των κουμπάρων του γαμπρού. Το γλέντι κράταγε μέχρι αργά το βράδυ με τραγούδια και χορούς.

Η φωτογραφία είναι από αγώνα πάλης στο "Μοναστηράκι", Αϊ Γιώργης του 1981.