Είναι τα μαγευτικά Κρούσια τώρα την Άνοιξη που μας θυμίζουν πόσο όμορφος είναι ο τόπος μας και πόσο τον αδικήσαμε.

Βουνοπλαγιές, σιάδια και ρέματα στα μέτρα του ανθρώπου.

Οι βουνοπλαγιές του βατές σε μικρούς και μεγάλους.

Ακόμα και το υψηλότερο Μαυροβούνι μόλις ξεπερνά τα 1000 μέτρα.

Τις κοιλάδες και τις ρεματιές του δεν χρειάζεται να είσαι αθλητής για να τις φέρεις βόλτα.

Τα έχουν όλα τα Κρούσια εκτός από ανθρώπους.

Μεταποίηση δεν υπήρξε ποτέ, η γεωργοκτηνοτροφία που έθρεφε τον κόσμο βούλιαξε  προς πολλού.

 Κι απόμειναν τα χωριά του να πλημμυρίζουν από πράσινο κι ομορφιά και να διψούν γι’ ανθρώπους.

Κινήσαμε το περασμένο Σάββατο με τον Τάσο Αμανατίδη για μια από τις καθιερωμένες πλέον εξορμήσεις μας.

Στην Κοκκινιά, την Κούσοβα, ήταν ο τόπος για ένα ρεπορτάζ που από καιρό θέλαμε να κάνουμε.

Θα το δημοσιεύσουμε εν καιρώ.

Με την ευκαιρία όμως διανύσαμε όλη τη διαδρομή μέχρι την Ποντοκερασιά. Μελισσουργειό, Παρόχθιο, Εκκλησάκι της Παναγιάς της Ουρανοφορούσας, και καρσί μας το Μαυροδέντρι, το Καρά Νταγ, η είσοδος του έρημου Βοτανικού Κήπου μέχρι

την Ποντοκερασιά…

Σε όλα τα χωριά ερημιά κι ας ήταν μέρα Κυριακή…

Δυο τρία αυτοκίνητα από Κιλκισιώτες που ήρθαν να επισκεφθούν γονείς.

Ένα καφενείο στο Μελισσουργειό – θυμάστε;

Γράψαμε σχετικά πριν δυο τρία χρόνια- μαζεύει όλη την περιοχή.

Μαζεύει τρόπος του λέγειν.

Πως καταφέραμε άραγε να αδικήσουμε τόσο τον τόπο μας;

Έργο των χειρών μας είναι η μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή που βιώνει:

η έλλειψη κατοίκων, η ισχνή ανθρώπινη παρουσία.

Κρούσια, τόπος για επισκέπτες μόνο.

Δυστυχώς.