Ήταν μια είδηση -δρόσος σε μια διψασμένη για καλές ειδήσεις κιλκισιακή κοινωνία. Υπάρχει ελπίδα και είναι τα νιάτα μας, τα παιδιά μας που διαπρέπουν στον αγώνα της γνώσης, εκείνα που θα (ή πρέπει να) φωτίσουν το δρόμο μας.
Τα σχόλια που λαμβάνουμε είναι διθυραμβικά για τα παιδιά μας -δεν είναι μόνο ο Κώστας, είναι δεκάδες παιδιά μας που διαπρέπουν στο εξωτερικό- και συνάμα βγάζουν και μια πίκρα.
Χρειάζεται να φύγουν από την Ελλάδα για να ξεδιπλώσουν τις γνώσεις και τα ταλέντα τους. Κι όσο και αν η χαρά περισσεύει, κανείς γονιός δεν ξεχνά πως όλα αυτά τα όμορφα που πετυχαίνουν έξω θα μπορούσαν μια χαρά να τα πετύχουν και στην ίδια την χώρα μας.
Αν και όταν επικρατήσει η αξιοκρατία .Αλλά τι λέμε: αν επικρατήσει η αξιοκρατία, τότε τι θα απογίνουν τα παιδιά των καθηγητών στα πανεπιστήμια καθώς θα βλέπουν να καταλαμβάνουν ανεμπόδιστα τις έδρες των μπαμπάδων τους οι αλλότριοι;
Τι θα απογίνουν μερικές χιλιάδες «κομματόσκυλα» που αναμένουν να γίνει κυβέρνηση το κόμμα τους για να καταλάβουν χιλιάδες θέσεις συμβούλων;
Τι θα απογίνουν μερικές χιλιάδες αποτυχημένοι βουλευτές, νομάρχες, δήμαρχοι όταν τις χιλιάδες θέσεις σε φορείς του δημοσίου, σε οργανισμούς, σε επιτροπές έμμισθες βεβαίως, σε προεδρίες, σε διευθύνοντες συμβούλους σε….θα τις καταλαμβάνουν άξια ελληνόπουλα με διδακτορικά;
Γι’ αυτό και μαζί με την χαρά περισσεύει κι η πίκρα κάθε που αναδεικνύεται μια παγκόσμια διάκριση για ένα Ελληνόπουλο στο εξωτερικό.