Προσχήματα εξαπάτησης από μια διεθνική συλλογική “χοάνη” συγχρονισμού; Ποιος ρεαλιστής θα το απέκλειε; Αυτή όμως η “χοάνη” ποτέ της δεν φιλοσόφησε (για θεολογία ούτε λόγος) περί τον άχρονο Θεό που ενανθρώπησε αναδεχόμενος και “συγχρονίστηκε” ταπεινούμενος με την ανθρώπινη ιστορία “εν ημέραις Ηρώδου” για όλους εμάς.
Αυτό το μόνο ασύγκριτο μεγαλείο της πανανθρωπότητος και κάθε ανθρώπου, η ενανθρωπισμένη συγκατάβαση του Θεού, ποιόν αγγίζει από τους επικαίρους της ιστορίας;
Τουλάχιστον εμείς οι Ελλαδίτες θα έπρεπε να διαθέτουμε ισχυρότερη μνήμη μιάς μακράς ολοζώντανης παρακαταθήκης, που άντεξε δουλείες και δουλείες και ξαναστήθηκε γύρω από την “ψυχή” μας, που είναι η εκκλησιακή πίστη και ταυτότητα. Να μην αποδεικνυόμαστε τόσο τραγικά υστερημένοι απέναντι σε ήρωες και μάρτυρες των περυσινών (1922) και των προπερσινών (1821) επετειακών μνημοσύνων και των νεότερων εθνικών επετείων, που προέτασσαν “του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία”!
***
Ευτυχώς, που η εκκλησιαστική ποιμαντική δεν σταμάτησε να είναι και να γίνεται περιζήτητη. Φαίνεται παλαιομοδίτικη πρακτική, κι όμως περιπτύσσεται (με χίλιους δυό τρόπους προσφοράς) με σεβασμό και φροντίδα την διαρκέστερη ανθρώπινη ανάγκη της νεολαίας για θύμηση και έγνοια στοργής, για μετάδοση και έμπνευση κοινωνικότητος, για ανταπόκριση και εξυπηρέτηση των στοιχειωδέστερων αναγκών.
Και αυτό το διενεργεί προς όλους η Εκκλησία, όπως αποδείχθηκε στις αρχές της λήγουσας χρονιάς με τους σεισμοπαθείς της Τουρκίας και της Συρίας και όπως αποδεικνύεται με τις τόσες κοινωνικές δομές μεταναστών (προπαντός παιδιών) που διαθέτει και συντηρεί η Εκκλησία μας. Δεν αγνοεί ούτε αμνημονεί η Εκκλησία περί την αγιασμένη οικουμενικότητα της ανθρωπιάς της.
Όμως, με την οργανωμένη εθελοντική και συμμετοχική διακονία της, η Εκκλησία επιχειρεί να δίνει μια προτεραιότητα και στους λησμονημένους και παραμελημένους της επίσημης Ελλαδικής φροντίδας και των επίσημων σχεδιασμών. Κι αυτοί είναι πολλές ομάδες πληθυσμού, που ίσως επαυξηθούν και αποζητήσουν καθ᾽ εαυτούς ρεαλιστικούς ανασχεδιασμούς τρόπων επιβίωσης.
Μια τέτοια ομάδα είναι τα παιδιά. Τα παιδιά των σημερινών φυσιολογικών οικογενειών, που όμως παραφθείρονται από το διαδικτυακό φορμάρισμα διαβίωσης, από τα ενδοοικογενειακά ελλείμματα στοργής κι από την επίσημη κοινωνική και κρατική αδιαφορία για το διογκούμενο πρόβλημα.
***
Η Εκκλησία δεν παύει να μεριμνά, να αγωνιά, να φροντίζει, να μένει ανοιχτή στις σιωπηλές ή τις ηχηρές “κραυγές” των παιδιών μας. Τα παιδιά μας σήμερα δεν μαθαίνουν (παρά ελάχιστα) για τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους, τους Δικαίους, τους ήρωες, την εκκλησιαστική ταυτοποίηση, την χριστιανική ανθρωπολογία, την μακρά ρωμέηκη ενιστορικότητα. Και οι γονείς αμελούν να τους μεταδώσουν την αγνοημένη σχέση με τον Χριστό (τουλάχιστον ως “ψυχή” της Ρωμηοσύνης, “ψύχωμα” του Ελληνισμού, “εμψύχωση” όλου του κόσμου). Άλλωστε και οι ίδιοι οι γονείς δεν ενδιαφέρονται να Τον υποδεχθούν και να Τον ζήσουν μέσα στο σπίτι και έξω στην κοινωνία από κοινού.
Οπότε απομένει για την Εκκλησία ένας μείζων και κρίσιμος ρόλος, μια επανακατήχηση του λαού μας. Κάθε ευκαιρία διαλόγου γίνεται μέριμνα έμπονης φροντίδας και συμπαράστασης. Η λειτουργική συνεχής προσευχή της είναι αναπνοή ζωής για το κοινωνικό-ενοριακό σώμα, για τα παιδιά, για τις δομές μάθησης και κοινωνικοποίησης και όσους τις εξυπηρετούν.
Σ᾽ αυτά τα πλαίσια λειτουργούν σε μας οι κατ᾽ έτος κατασκηνωτικές διοργανώσεις. Το καλοκαίρι της παρερχόμενης χρονιάς, τα παιδιά μας κυρίως από τις μεγάλες ενορίες της Γουμένισσας, της Αξιούπολης και του Πολυκάστρου (και άλλες ενορίες) φιλοξενήθηκαν σε δομές της Ιεράς Μητροπόλεως Δράμας.
***
Από αυτές τις ενορίες εφέτος ―σύμφωνα με μια πάγια οργανωμένη παράδοση― γονείς και παιδιά και οι κατασκηνωτικοί συνεργάτες συγκεντρώθηκαν πάλι στην ευρύχωρη και εξαιρετικά φιλόξενη αίθουσα της Ενορίας Παναγίας “Άξιόν Εστιν” Αξιουπόλεως, το μεσημέρι της δεύτερης μέρας των Χριστουγένων. Τα μεν παιδιά για μια συλλογική ανανέωση των ευχάριστων και δημιουργικών Κατασκηνωτικών εμπειριών. Οι δε μεγαλύτεροι με όσα παιδιά τους δεν συμμετείχαν στις κατασκηνώσεις, για μια μεταλειτουργική βίωση των Χριστουγέννων.
Παραβρεθήκαμε και ευλογήσαμε κι αυτήν την θαυμάσια διοργάνωση, που πριν μία 20ετία την είχε εισηγηθεί σ᾽ εμάς ο τότε Πρωτοσύγκελλος π. Δωρόθεος, και νυν Μητροπολίτης Δράμας. Ασμένως την υιοθετήσαμε και την πραγματοποιούμε κάθε χρόνο. Μαζί με τον Σεβασμιώτατο εμπνεόμενοι από την χαρά και τον ενθουσιασμό τόσων παιδιών και νέων και γονέων, απευθύναμε ευχές εγκαρδίωσης και επαίνου των μετασχόντων. Επιβραβεύσαμε διά λόγων τους αξιόλογους οργανωτές της συνάντησης π. Ιγνάτιο Καλογεράκη, εφημέριο Αξιουπόλεως και γενικό αρχιερατικό μας επίτροπο, και π. Εμμανουήλ Λεβαντή, εφημέριο της Αγίας Τριάδος Πολυκάστρου. Συναποκομίσαμε ―ωριμότεροι και νεότεροι και παιδιά― κάτι που θα χαρακτήριζα ποιμαντικά ως “μεταλειτουργική διάρκεια των Χριστουγέννων”.
Ο λόγος δόθηκε και στον ομοτράπεζο Δήμαρχο Παιονίας κ. Κωνσταντίνο Σιωνίδη, που διακρίνεται για το ορθόδοξο φρόνημά του και την πνευματική του καλλιέργεια, όπως η μητέρα του του είχε εμπνεύσει από μικρό παιδί· ο ίδιος συνεχάρη τους διοργανωτές και συνεργάτες, κυρίως δε τον π. Ιγνάτιο που επιμελήθηκαν για το πραγματοποιηθέν τραπέζι αγάπης, το οποίο και ενίσχυσε.
Είχαμε τελέσει το πρωί της ίδιας μέρας την χειροτονία εις πρεσβύτερον του διακόνου π. Ραφαήλ στην Ιερά Μονή της Παναγίας Γουμένισσας, με συλλειτουργό τον Σεβασμιώτατο Δράμας κ. Δωρόθεο, και στη συνέχεια στην Ιερά Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης Γρίβας τελέσαμε την βάπτιση του μικρού Δημητρίου, τρίτου παιδιού του Νικολάου Κουρκούλη και της Ελένης Βασιλακάκη από τις Σέρρες, γονείς της οποίας από τα πρώτα χρόνια της επισκοπικής μας διακονίας ήλθαν συναντιλήπτορες για τον πνευματικό καταρτισμό τους.
Προσελθών λοιπόν, αμέσως μετά, στην όμορφη εορταστική σύναξη τόσων παιδιών και των οικογενειών τους στην θαυμάσια ενοριακή αίθουσα της Αξιούπολης, απηύθυνα πατρικές ευχές εγκαρδίωσης προς όλα τα παιδιά, όπως και ευλογίες και ανθομολόγηση πολλών συγχαρητηρίων προς όλους τους συντελεστές, ευχαρίστησα ιδιαιτέρως τον άγιο Δράμας, που δεν λησμονεί τους ανθρώπους της προηγούμενης μακράς εκκλησιαστικής του διακονίας, και του παραχώρησα την διακονία της ποιμαντικής διδαχής.
***
Αποθαυμάσαμε όλοι την προσήνεια και αυτής της συμμετοχής του Σεβασμιωτάτου Δράμας κ. Δωροθέου.
Μίλησε για την σημασία της εορτής, που ονομάζεται “Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου” και αποτελεί την αρχαιότερη θεομητορική εορτή, οπότε η καθιερωμένη γιορταστική σύναξη των παιδιών και των οικογενειών τους κάθε χρόνο ενέχει και την ευλογία αυτής της εορτής. Αναφέρθηκε έπειτα στις όμορφες αναμνήσεις του από τόσες διοργανώσεις επί τόσα χρόνια.
Και εγκωμίασε την ανθρωπιά που εμπνέεται προπαντός από την πίστη, με δύο εύγλωττα περιστατικά από την επαρχία του. Για ένα πολύ σοβαρό χειρουργείο καρδιοπαθούς παιδιού χρειάζονταν υπέρ τις 100.000 ευρώ, ενώ ο πατέρας μπόρεσε να συγκεντρώσει μόλις 30.000 ευρώ. Κι όμως· μόλις έγινε η δημόσια έκκληση, σε μια εβδομάδα συγκεντρώθηκαν 105.000 ευρώ, δείγμα συμπόνια, συμπαράστασης και αγάπης, που μιμείται την φιλανθρωπία του Θεού.
Κάποιος άλλος πατέρας ρώτησε το παιδάκι του τι δώρο ήθελε για τα Χριστούγεννα, κι εκείνο αρνήθηκε να κάνει τις επιλογές του, επειδή κάποιο άλλο παιδάκι, πολύ φτωχό, δεν θα είχε την ίδια χαρά. Κι ο πατέρας κατασυγκινημένος αγόρασε και για κείνο το παιδάκι και για το δικό του δώρα για τα Χριστούγεννα.
Οπότε, στα δύο περιστατικά, βλέπουμε τις απλές, μα τόσο ανθρώπινες συνέπειες της ευλογίας των Χριστουγέννων.
***
Έγινε διανομή δώρων από τους Ιερείς π. Ιγνάτιο Καλογεράκη της Αξιούπολης και π. Εμμανουήλ Λεβαντή του Πολυκάστρου, από τον παρευρισκόμενο Δήμαρχο Παιονίας κ. Κωνσταντίνο Σιωνίδη, τον Πρόεδρο της ΔΚ Αξιούπολης κ. Κύρο Καλαβάζη και τους περευρισκόμενους Δημοτικούς Συμβούλους.
Ο π. Ιγνάτιος, και πολύ σωστά, θέλησε να ευχαριστήσει όλους όσους συνέβαλαν στην επιτυχημένη διοργάνωση. Ο δημοσιευμένος αυθόρμητος χαιρετισμός του σε ανάρτηση της Ενορίας αποδεικνύεται ενθουσιώδης (και πρέπει να είναι ενθουσιώδης), καθώς τίποτε όμορφο και αξιόλογο δεν πραγματώνεται δίχως ενθουσιασμό, δίχως κοινή επιστράτευση στην επιδότηση του παιδικού και νεανικού ενθουσιασμού, που αποτυπώνεται σαν μια σπουδαία εμπειρία των παιδικών τους χρόνων από την εορταστική αυτή “μεταλειτουργική” συλλογικότητα ως φροντίδα της ενόριας Εκκλησίας. Νομίζω πως πρέπει να παρακολουθήσουμε κι αυτόν τον λιτό κι ενθουσιώδη απολογισμό.
«Εδώ και εικοσιένα (21) χρόνια τέτοια μεγάλη μέρα μαζευόμαστε από τις ενορίες Πολυκάστρου και Αξιούπολης για την “γιορτή των παιδιών”. Πρόθυμοι νέοι των ενοριών μας, οικογενειάρχες, εθελοντές, φροντίζουν για τα δώρα, τη μουσική, αλλά και το φαγητό. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό! Γιατί τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή των παιδιών! Θερμες ευχριστίες στον Δήμαρχ κ. Κωνσταντίνο Σιωνίδη, που διέθεσε τις υποδομές του ΚΕΦΟ για την Παρασκευή του φαγητού. Τον Πρόεδρο της Κοινότητας Αξιουπολης Κύρο Καλαβάζη για την βοήθειά του. Τους δωρητές μας: τους κρεοπώλες Δημήτριο Δέσση και Ευάγγελο Χατζηαγγελίδη, τον αρτοπώλη-φούρναρη Νώντα Μαυροματίδη, τις γαλακτοβιομηχανίες “Λύκας” και "LAKTEA", τα “Νερά Μακεδονίας”, την βιοτεχνία επεξεργασίας πατάτας του Αστέριου Αμπράζη· τους καλούς μας μαγείρους Λάζαρο Χρυσουλίδη, Όλγα Δουλουμπάκα, Χρήστο Καψίδη, Μαρία Σαμαρά, Γλυκερία Αποστολίδου και τις αδελφές Σοφία και Βαρβάρα Ιορδανίδου για την φροντίδα και το όμορφο μαγείρεμα. Σαν επισφράγιση της χαράς μας ευχαριστούμε τον Σεπτό Ποιμενάρχη μας κ. Δημήτριο, αλλά και τον Σεβασμιώτατο Δράμας κ. Δωρόθεο που παραβρέθηκαν στην γιορτή».
***
Τα απλά και αυθόρμητα ίσως είναι διαρκέστερα σαν εμπειρικές αναμνήσεις στις συνειδήσεις όλων των παιδιών, των συνεργατών και των συνεργών και δωρητών. Και η συμμετοχή τόσων συνεορταστών συνιστά τον καλύτερο μεταλειτουργικό συνεορτασμό των Χριστουγέννων.
†Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
