Είναι μια ιστορία διοικητικής ελληνικής τρέλας, με πρωταγωνιστές την αυτοδιοίκηση και το ελληνικό δημόσιο και με τον ιδιώτη να αγωνίζεται δικαστικά να δικαιωθεί για τα αυτονόητα, για να πάρει πίσω το οικόπεδο που του καταπάτησαν.

Ο δρόμος ξεκινά από το κέντρο της Ευκαρπίας, διασχίζει δυτικά το χωριό και κατευθύνεται προς το γειτονικό Κοιλάδι. Στην άκρη της Ευκαρπίας κάνει μια μικρή στροφή και ανηφορίζει για Κοιλάδι. Ακριβώς στο σημείο αυτό κόβει στα δυο το τελευταίο οικόπεδο του χωριού, «κλέβοντας» από τον ιδιώτη 230τ.μ. Το 1983 ασφαλτοστρώθηκε ο δρόμος, όταν ακόμη βρισκόμασταν στον αστερισμό των Κοινοτήτων, Ευκαρπίας και Κοιλαδίου.

Οι υποσχέσεις που δόθηκαν στον ιδιώτη, για ανταλλαγή της έκτασης που καταπατήθηκε, δεν κρατήθηκαν και το 2003 ξεκίνησε ο Έλλην πολίτης την δικαστική διεκδίκηση της περιουσίας του από τον τότε δήμο Κρουσσών. Τελικά το 2019 υπήρξε η πλήρης δικαίωσή του με την έφεση που συζητήθηκε και πως μπορούσε να γίνει αλλιώς;

Οι διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν με το δήμο Κιλκίς για αντικατάσταση της έκτασης, που καταπατείται εδώ και 40 χρόνια, δεν απέδωσαν καρπούς κι έτσι προχθές συνεργείο του δήμου υποχρεώθηκε να περιφράξει το …δρόμο, που δεν ήταν δρόμος, ενώ σύντομα θα ξηλώσει και την άσφαλτο εντός του οικοπέδου του ανθρώπου.

Σήμερα η κίνηση των αυτοκινήτων γίνεται με παρακαμπτήριους οδούς, ως μια αποκάλυψη των τραγελαφικών καταστάσεων στις οποίες εμπλέκονται αυτοδιοίκηση και δημόσιο.

Πόσες φορές δεν έχουμε γράψει πως τα περισσότερα δημόσια κτήρια στο νομό Κιλκίς -και προφανώς σε όλη τη χώρα- είναι χωρίς άδεια κατασκευής. Και φυσικά δεν μιλάμε για τα προπολεμικά κτήρια. Ακόμη και η ταφή των νεκρών μας γίνεται… παράνομα, αφού άδεια νεκροταφείου στο δήμο Κιλκίς έχει μόνο ένα κοιμητήριο!