Αυτός ο ίδιος δρόμος στάθηκε, για ακόμα μια φορά, αιτία να με απασχολήσει.

Σκεφτείτε το σκηνικό, όπου ο οδηγός ενός αυτοκινήτου μόλις έχει περάσει την αερογέφυρα του Πολυκάστρου με κατεύθυνση με κατεύθυνση την πόλη, εισέρχεται (συμφώνα με τις πινακίδες) σε κατοικημένη περιοχή, όπου η μέγιστη ταχύτητα ορίζεται, σύμφωνα με τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, στα 50 χιλιόμετρα και η διαπίστωσή μου, ότι η ταχύτητα αρκετών οχημάτων είναι αρκετά πολύ μεγαλύτερη.

Σκεφτείτε ότι στο γήπεδο του Πολυκάστρου, παιδιά και αθλητές, διασχίζουν τον δρόμο αυτό συχνά κάθετα. Κάτοικοι στο camp της Νέας Καβάλας με ποδήλατα ή και πεζή περπατούν στις άκρες του (κάπου έχει αναφερθεί για πεζοδρόμηση).

Η συμπεριφορά των οχημάτων όμως;

Υπάρχουν οδηγοί που τηρούν το όριο ταχύτητας, δίνοντάς τους την ευκαιρία να αντιδράσουν σε οποιαδήποτε άσχημη στιγμή.

Υπάρχουν οδηγοί που παραβιάζουν το όριο αυτό, θέτοντας σε κίνδυνο πεζούς και άλλα οχήματα. Οδηγοί με αυτοκίνητα και ογκώδη οχήματα αδιαφορούν για την ταχύτητα και κινούνται επικίνδυνα και ανεξέλεγκτα στον δρόμο αυτό. Το αποκορύφωμα είναι, μεμονωμένες περιπτώσεις από μοτοσυκλέτες, οι οποίες χρησιμοποιούν την ευθεία αυτή για να αναπτύξουν το μέγιστο της ταχύτητας του δίκυκλου.

Φυσικά, η Αστυνομία σε κάποια διαστήματα είναι παρούσα. Και εκεί όλοι συμμορφώνονται με τα όρια ταχύτητας. Μάλιστα πολλές φορές οδηγοί κάνοντας σινιάλο με τα φώτα τους προειδοποιούν άλλους οδηγούς για την παρουσία της Αστυνομίας, και εκείνοι προσαρμόζουν την ταχύτητα τους με την ισχύουσα στην περιοχή.   

Δηλαδή οι οδηγοί  γνωρίζουν ότι κάνουν κάτι κακό, αλλά το επιλέγουν, και το προσαρμόζουν μόνο από φόβο και όχι από συναίσθηση.

Αφού δεν υπάρχει συναίσθηση του κινδύνου, στο σημείο αυτό, από τους ίδιους τους οδηγούς που υπερτιμούν τις δυνατότητές τους, θέτοντας τον εαυτό τους πάνω από κάθε νομοθεσία, θα έπρεπε κάποιος να πάρει κάποια μέτρα και να προστατέψει αυτούς που χρησιμοποιούν τον δρόμο, ώστε να μην εμπλακούν σε άσχημες καταστάσεις.

Σκεφτείτε, ο οδηγός ενός φορτηγού να χάσει τον έλεγχο του οχήματος λόγω υπερβολικής ταχύτητας και να πέσει πάνω σε πεζούς ή σε ποδηλάτες.

Σκεφτείτε, μια μοτοσυκλέτα που αναπτύσσει την μέγιστη ταχύτητά της στην ευθεία, και να πεταχτεί ένας μικρός αθλητής ή ένας σκύλος και να χτυπήσει στην μοτοσυκλέτα, τα θλιβερά αποτελέσματα.

Και εδώ... έρχομαι εγώ, ο κριτής του καναπέ με το φτωχό μου μυαλό.

Μήπως ο δήμος θα έπρεπε να τοποθετήσει στον δρόμο αυτό, εμπόδια (σαμαράκια); Γιατί γι’ αυτούς τους λίγους ή πολλούς οδηγούς, που δεν θέλουν να συμμορφωθούν ή δεν έχουν συναίσθηση κινδύνου, να υποστούν κάποιοι οδυνηρές συνέπειες;

Ίσως ο δήμος θα έπρεπε να εγκαταστήσει, ή να συνεισφέρει στο να εγκατασταθούν, κάμερες στον δρόμο αυτό, ως ένα αποτρεπτικό μέτρο.  

Με αυτούς τους τρόπους, πιστεύω, ότι ο δήμος θα προφυλάξει την ανθρώπινη ζωή, από την παράλογη χρήση της υπερβολικής ταχύτητας.

Ο δρόμος με τις λεύκες... έχει μετατραπεί εδώ και καιρό σε «Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες».

Παραλληλίζω με την ταινία «Ο Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες», όπου τον ρόλο του Φρέντυ Κρούγκερ, παίρνει ο ασυνείδητος οδηγός που οδηγεί με υπερβολική ταχύτητα εν γνώση του, ενώ τον ρόλο των εφήβων οι πεζοί και οι οδηγοί, οι οποίοι πρέπει να είναι σε επαγρύπνηση και ...να μην κοιμηθούν.

Σ.Ρ.