Ο περί ου ο λόγος κύριος, συγχέοντας τα  σημεία  των καιρών, την οικονομική κρίση, τη διαφθορά,  με το δημοκρατικό δικαίωμα όλων των εργαζομένων να συναθροίζονται δημοκρατικά, να εκλέγουν και  να εκλέγονται στα συνδικαλιστικά  τους όργανα, παραθέτει, ως επιχείρημα το νόμο που αφορά τις συνδικαλιστικές άδειες των αιρετών εκπροσώπων του συλλόγου και αποκρύπτει  επιμελώς,  το νόμο πάνω στον οποίο στηρίζονται  οι άδειες σύγκλισης των Γενικών Συνελεύσεων.
Αποκρύπτει λοιπόν  την αντικειμενική πραγματικότητα με την προσωπική του νεοπραγματικότητα, προβάλλοντας την και προσπαθώντας να την αναδείξει ως την απόλυτη αλήθεια.
Οι εκπαιδευτικοί στηριζόμενοι σε νόμους και διατάγματα  του κράτους  (που με αγώνες και θυσίες κατακτήθηκαν), έχουν δικαίωμα να κάνουν γενικές συνελεύσεις δύο φορές το χρόνο με συνδικαλιστική άδεια, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι το σχολείο είναι μία κυψέλη γνώσης,  κοινωνικοποίησης των μαθητών, ανάπτυξης δεξιοτήτων, υιοθέτησης θετικών στάσεων προς αξίες και θεσμούς και όχι, ένα κοινό παιδοφυλακτήριο,   με φύλακες  τους ίδιους .
«Ο υπεύθυνος μιας δημοτικής επιχείρησης», αγνοεί ως φαίνεται ότι η εκπαιδευτική διαδικασία είναι μια σύνθετη, συνεργατική, συναινετική διαδικασία, που χρήζει συνεχούς βελτίωσης, διαμόρφωσης και υποβολής συλλογικών προτάσεων,  εξεύρεσης και εφαρμογής των καλύτερων λύσεων και όλα αυτά μπορούν να συζητηθούν  και να αποφασιστούν,  μόνο μέσα  από τη διαδικασία των γενικών συνελεύσεων του Συλλόγου μας.
Ο επιστολογράφος, οφείλει να μας απαντήσει, εάν κατά τη διαχείριση των θεμάτων της υπηρεσίας που προΐσταται, εφαρμόζει τους νόμους του κράτους και πώς εμμέσως αυτός ο ρόλος του  έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή  με το ρόλο του κοινωνικού υποκινητή, ο οποίος καλεί την κοινωνία να συναινέσει στη μη εφαρμογή των διατάξεων,  που αφορούν και διέπουν τη λειτουργία του Ελληνικού σχολείου.
Αλλά δε μας προξενούν έκπληξη τα γραφόμενα  του συγκεκριμένου επιστολογράφου, όπως οποιουδήποτε που έχει ενστερνιστεί το ψευδεπίγραφο μοντέρνο ιδεολόγημα, δηλαδή του διαμορφωτή της κοινής  γνώμης και επιφυλάσσει για τον εαυτό του το ρόλο να καταστεί ο  ίδιος κάτι περισσότερο από εκπρόσωπος του εαυτού του.
Σχηματοποιεί ένα υπερβατικό πλαίσιο αλήθειας, παρερμηνεύοντας νόμους και διατάξεις, παραποιώντας ακόμα και την καθημερινή
πραγματικότητα,  με σκοπό να επικρατήσει η δική του επιδιωκόμενη αλήθεια.
Εμείς, παρόλα αυτά, του ευχόμαστε ολόψυχα καλό ταξίδι στον κόσμο «των δέκα λεπτών δημοσιότητας».