Ο γιός του Γιώργος Στεφούδης τον αποχαιρέτισε με την παρακάτω ανάρτηση στο f.b.
«Γεννημένος το 1935 στο χωριό Άμπελοι Σερρών από προσφυγική οικογένεια Θρακιωτών από το Άκαλαν της Ανατολικής Θράκης.
Ορφάνεψε πολύ μικρός μιας και έχασε την μητέρα του πριν ακόμα γίνει ενός χρονών.
Με την έλευση του πολέμου μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη όπου έζησε τα δύσκολα χρόνια της κατοχήw αλλά και του εμφυλίου.
Εκεί μεγάλωσε, ανδρώθηκε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στον ''Ευκλείδη'' παίρνοντας το πτυχίο του ηλεκτρολόγου ως αριστούχος.
Μεγαλωμένος στην περιοχή της Ανάληψης του Χαριλάου ήταν αυτό που λέμε ''Αρειανός από κούνια'' και συχνά πυκνά τα επόμενα χρόνια επισκεπτόμασταν το αγαπημένο του ''Χαριλάου'' αλλά και το ''Παλέ''.
Μετά την στρατιωτική του θητεία στις αρχές της δεκαετίας του 60 μετακόμισε στο Κιλκίς μιας και εδώ βρισκόταν οι περισσότεροι συγγενείς του.
Ξεκίνησε την επαγγελματική του δραστηριότητα κυριολεκτικά από το μηδέν σαν εργολάβος ηλεκτρολόγος και παράλληλα σαν έμπορος ηλεκτρικών ειδών στο κατάστημα της 21ης Ιουνίου στο κέντρο της αγοράς της πόλης.
Εργάστηκε σκληρά και αδιάκοπα σε όλο τον νομό Κιλκίς δίνοντας ρεύμα σε εκατοντάδες σπίτια στα χωριά και στην πόλη κάνοντας συγχρόνως μόνο φίλους .
Συνεργάστηκε επαγγελματικά με όλους τους φορείς της πόλης αλλά και του νομού αποκτώντας έτσι την φήμη ενός σωστού και τίμιου επαγγελματία.
Ασχολήθηκε για κάποιο διάστημα με τα κοινά και εξελέγη δύο φορές δημοτικός σύμβουλος και διετέλεσε μάλιστα Αντιπρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Κιλκίς. Εγκατέλειψε σχετικά γρήγορα την ''πολιτική'' μιας και οι βαθιά δημοκρατικές ιδέες του και τα ιδανικά του δεν τον άφησαν να συνεχίσει να συμμετέχει σ αυτό το χάλι που σήμερα λέμε πολιτική ζωή.
Προσηλωμένος στην εργασία του αλλά και στην οικογένεια του μιας και αυτό ήταν που του έλλειπε από τα παιδικά του χρόνια ήταν πρότυπο οικογενειάρχη.
Νοιώθω ευλογημένος που έζησα μαζί του 60 ολόκληρα χρόνια, νοιώθω τυχερός που μου μετέδωσε όλα όσα έχω από τις αξίες του και τα ιδανικά του και ουσιαστικά με έκανε αυτό που είμαι , νοιώθω χαρούμενος που ήμουν δίπλα του μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής του και τον βοήθησα με όλη μου την δύναμη να απαλύνω την αρρώστια του.
Φεύγει γεμάτος από οικογένεια και αγάπη, πλήρης ημερών, για να συναντήσει την μάνα που δεν γνώρισε, τον πατέρα του, τον αδερφό του αλλά και τον πρώτο του εγγονό, τον συνονόματό του Απόστολο, που ήταν και ο μεγάλος του καημός».