Ένα κόμμα «προοδευτικό» , δεν καθαιρεί τον δημοκρατικά αιρετό του πρόεδρο, με πρόσχημα την ενότητα, την οποία και δίδαξε με τις εκλογές του το ΠΑΣΟΚ, για την ανάδειξη προέδρου, χθες, 6 Οκτωβρίου 2024.
Αντίθετα, στον Σύριζα κάποιοι δεν αρκέστηκαν μόνο στη μομφή κατά του προέδρου τους, αλλά ζήτησαν και τη διαγραφή του. Τα όσα στρατηγικά μεθοδευμένα και «σκηνοθετικά» σχεδιασμένα γίνονται σε βάρος του Στέφανου Κασσελάκη, θα οδηγήσουν αναπόφευκτα τον Σύριζα σε διάλυση.
Μέσα σε λίγους μήνες η «Αριστερά» μετατράπηκε από ένα κοινωνικό κόμμα σε ένα ολιγαρχικό μόρφωμα 87 ατόμων, το οποίο λειτουργεί περισσότερο στη βάση μιας κατεστημένης νοοτροπίας παρά ιδεολογίας. Στη βάση μιας αυταρχικής συμπεριφοράς που ουδόλως προσιδιάζει σε δημοκρατία.
Στο ποίημα «Γύριζε» ο Παλαμάς αποκαλεί τη Ρωμιοσύνη πόρνη, ενώ στο Δοξαστικόν, του Άξιον Εστί, ο Ελύτης χρησιμοποιεί τη λέξη «σκατά». Η ποίηση είναι ανέκαθεν πιο καυστική από την Ιστορία, και ποιητική αδεία, λέει τα πράγματα στη δική της ωμή γλώσσα. Η πολιτική αντίθετα μιλά για «αρχές» και «αξίες» χωρίς ποτέ να τις ορίζει συγκεκριμένα.
Στη γλωσσολογία υπάρχουν ορισμένες λέξεις, που λέγονται «νυφίτσες». Το όνομά τους το οφείλουν στη νυφίτσα, ένα τρωκτικό, που τρυπά το αυγό του πουλιού, αδειάζοντας το περιεχόμενό του, ενώ εκείνο το καημένο κάθεται και το κλωσά, περιμένοντας να βγει μέσα από το αβγό πουλάκι. Κάπως έτσι κατάντησαν πολλές πολιτικές λέξεις: κλούβια αβγά χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο.
Συχνά αναφερόμαστε στη λέξη «μεταρρύθμιση», δίχως να διευκρινίζουμε από πριν, σε τι συγκεκριμένα αναφέρεται η εν λόγω μεταρρύθμιση. Άλλη μία λεκτική ατοπία και τούτη. Λέμε «προοδευτικός», αλλά ούτε και τότε εννοούμε κάτι το ουσιαστικό, αφού δεν λέμε σε τι συνίσταται η συγκεκριμένη πρόοδος. Το κείμενο δίχως το συγκείμενο είναι έννοια μισή και παραπλανεί...
Το να μιλά κανείς για πολιτική, ως συνεργάτης ή ως σύμβουλος ενός κόμματος και να πληρώνεται, δεν είναι κακό, εφόσον υπάρχουν λεφτά στα κομματικά ταμεία. Το να κάνει όμως τραπεζικά δάνεια ένα κόμμα για να πληρώνει τον κομματικό του στρατό είναι λάθος, γιατί θα βυθιστεί στα χρέη. Και στην περίπτωση που δεν έχει χρέη ως τα τώρα, χάνει ένα ηθικό πλεονέκτημα.
Στη δημοκρατία οι κοινοί στόχοι απαιτούν κοινούς προσανατολισμούς υπέρ του λαού. Οι κοινοί όμως προσανατολισμοί απαιτούν κοινούς κι όχι ατομικούς δρόμους. Ιστορικά «η χαρά των λίγων στηρίζεται στη διάσπαση των πολλών». Κι επειδή οι πολλοί είναι δύσκολο να συνεννοηθούν, γι' αυτό η δημοκρατία είναι το πλέον δύσκολο προς εφαρμογή πολίτευμα.
Ποτέ δεν κυβέρνησαν οι πολλοί μαζί, στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Οι πολλοί στο Θέατρο είναι θεατές, στο γήπεδο φίλαθλοι και στο στρατό στρατιώτες. Το ίδιο και στην πολιτική. Κι εκεί οι πολλοί δεν είναι οι αρχηγοί αλλά οπαδοί. Είναι αυτοί που άγονται και φέρονται, ανάλογα με τις προσωπικές αρχηγικές τάσεις και τις επακόλουθες κομματικές διασπάσεις. Κι από το αόριστο σύνθημα «όλοι μαζί», καταλήγουμε στο τέλος «όλοι μαζί και ο καθένας χώρια».
Ιστορικά, όλες οι κοινωνίες αναφέρονται στη μονάδα. Αν δεν υπήρχε ο Λεωνίδας δεν θα υπήρχαν και οι Θερμοπύλες. Αν δεν υπήρχε ο Χριστός δεν θα υπήρχαν και οι Χριστιανοί, και αν δεν υπήρχε ο Λένιν δεν θα υπήρχε η Οκτωβριανή Επανάσταση. Το παν είναι η μονάδα. Αυτή ενώνει κι αυτή διχάζει. Αυτή διώχνει κι αυτή φέρνει κόσμο στο κόμμα, ανάλογα με τη συμπάθεια ή την αντιπάθεια που έχει ο εκάστοτε πρόεδρος στην κομματική βάση. Γι’ αυτό και γίνονται οι δημοσκοπήσεις! Πρέπει να τις παίρνουμε υπόψη ή όχι; Να ακούμε ή όχι τη βάση;