Γενικά η ονομαζόμενη δημοκρατία εδώ και μισό αιώνα περίπου είναι υποταγμένη στην οικογενειοκρατία, σε αντιστοιχία του αλλοτινού ξενόφερτου παλατιού. Αυτός ο κόσμος, «ο μικρός, ο μέγας» αποτελεί διαχρονικά τη βορά των «λύκων», με εξαίρεση κάποια φωτεινά διαστήματα.  Κανείς, ωστόσο,  δεν μπορεί να σε σώσει, αν δεν το θέλεις ο ίδιος. Αν συνεχίζεις να τους ψηφίζεις, δίχως να έχεις τίποτα το κοινό μαζί τους.
 Αυτοί που βρίσκονται ψηλά/ Θεωρούνε ταπεινό/ Να μιλάς για το φαΐ. Ο λόγος;/ Έχουνε κι όλας φάει/. (Μπρεχτ). Η μεγαλύτερη ειρωνεία για την εργαζόμενη  τάξη είναι να την εκπροσωπούν αυτοί που δεν ξύπνησαν πρωί ποτέ. Η πιο μεγάλη ασέβεια για την εργατιά είναι να καταθέτουν στεφάνι, την 1η του Μάη, αυτοί που δεν δούλεψαν ποτέ, αλλά ξέρουν  να δουλεύουν καλά τον κόσμο! 
Οι βολεμένοι δεν χαμπαριάζουν από τα προβλήματα του λαού, σε όποια φυλή, φύλο και χώρα κι αν ανήκουν. Και σίγουρα δεν έχουν  καμία σχέση με την κοινωνία που βογκά, την οποία εκπροσωπούν πολιτικά,  αταίριαστα κι άδικα.  
Μοίρα των καλών είναι να πίνουν το κώνειο που τους προσφέρουν οι κακοί από την εποχή του Σωκράτη. Τόπος μόνο με καλούς ανθρώπους δεν υπάρχει. Η αμαρτία δεν άφησε ασυγκίνητους ούτε καν τους αγγέλους.  Άλλωστε, η πρώτη αμαρτία  δεν γεννήθηκε  στην κόλαση αλλά στον Παράδεισο. Από τον Παράδεισο έγινε και η πρώτη εξορία, πολύ πιο πριν την εφεύρει  η πολιτική. 
Κάθε παράταξη σε μαζικό επίπεδο είναι ο λαός της και σε οργανωτικό είναι τα μέλη και τα στελέχη της. Η ανθρωπιά και η πολιτική μοιάζουν με μια κόλλα χαρτί, που οι δυο πλευρές της είναι αδιαχώριστες η μία από την άλλη. Όσο καλός είναι κανείς ως πολίτης, τόσο καλός πολιτικός γίνεται. Η ποιότητα κάθε ανθρώπου φαίνεται σε κάθε έκφανση της ζωής του. 
Το ελληνικό κράτος και το παρακράτος πορεύτηκαν κατά καιρούς μαζί. Στη δολοφονία του Λαμπράκη, το 1963, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας, Κων/νος Καραμανλής αναρωτήθηκε φωναχτά: «ποιος επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο;» Δεν τόλμησε όμως να εκπαραθυρώσει από τη θέση του  τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη, όπως έγινε στις μέρες μας με την Τουλουπάκη, μέσω της συγχώνευσης των θεσμών!  
Η δικτατορία  παλιά ή νέα  είναι μία κι ενιαία, είτε εφαρμόζεται από την μειοψηφία είτε από την πλειοψηφία, όταν αυταρχικά κόβει και ράβει νόμους κατά το δοκούν, παραβιάζοντας κάθε συνταγματική αρχή. Στη σημερινή Ελλάδα κάλλιστα μπορεί ένας γιος να διαδεχθεί στον θώκο τον πρωθυπουργό πατέρα του, όπως ένας πρίγκιπας διαδέχεται το βασιλιά πατέρα του.   
Η ταξική κατάταξη του πολίτη προκύπτει στην πράξη από τη φορολογική του δήλωση. Αυτή  αποτελεί την οικονομική του ταυτότητα. Όπως διαφέρει η φορολογία στα αυτοκίνητα ανάλογα με τα κυβικά τους, έτσι και οι άνθρωποι  ξεχωρίζουν φορολογικά από τα εισοδήματά τους.
Δεν γίνεται μια φορολογική δήλωση των 10.000 και μια των 100.000 να ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη.  Και στις ταβέρνες, εξάλλου,  όλα τα τραπέζια δεν είναι ίδια. Άλλα είναι της μαρίδας κι άλλα της συναγρίδας!  (Σύν)τροφοι με διαφορετική τροφή δεν υπάρχουν. Η (συν)τροφικότητα και η ταξικότητα είναι έννοιες κοινές. Αν ψήφιζε ο λαός με βάση τη φορολογική του δήλωση, οι φτωχοί θα αποκλείονταν από το να ψηφίζουν πλούσιους…  
 «Το ήθος του ποιητή πείθει και όχι ο λόγος του» λέει ο Πλούταρχος Κατ’ αναλογία, το έργο του πολιτικού πείθει και όχι ο λόγος του. Σκέφτομαι καμιά φορά ποιοι είναι εντός και ποιοι εκτός του ελληνικού κοινοβουλίου και  απογοητεύομαι. Θλίβομαι, όταν βλέπω  να απουσιάζουν από τη βουλή πρόσωπα δοκιμασμένα στην πολιτική, πρόσωπα που υπέγραψαν ως υπουργοί ιστορικές συμφωνίες, ανεκτίμητης  εθνικής σημασίας,  που  έλυσαν προβλήματα που χρόνιζαν και αντίθετα να πλεονάζουν οι απάτριδες, οι αμόρφωτοι, και οι πλιατσικολόγοι. Φαινόμενα σαν κι αυτά όχι μόνο δεν τιμούν την αξιοκρατία αλλά ούτε και τη δημοκρατία. Δεν τιμούν καν τη χώρα.