Χώρα στην οποία η πολιτική κορυφή της απολαμβάνει με βάση τον νόμο το αδιευκρίνιστο, στη χώρα αυτή έχει το ακαταδίωκτο η πολιτική εξουσία.
Χώρα στην οποία χάνουν τις δικαστικές διαμάχες συχνά αυτοί που ασκούν αντιπολιτευτική πολιτική, κάτι εκεί δεν πάει καλά. Χώρα όπου ο οικονομικός έλεγχος ενός οιουδήποτε πολιτικού αποδυναμώνεται, γιατί επιτρέπεται στα οικογενειακά του μέλη να διατηρούν εταιρείες στο εξωτερικό, ο νόμος αυτός είναι φωτογραφικός και ψηφίζεται για χάρη τους.
Με βάση τη στατιστική πάνω από το 80% του ελληνικού λαού δεν φαίνεται να εμπιστεύεται τη δικαιοσύνη. Το ποσοστό αυτό είναι μοναδικό σε δυσπιστία σε σύγκριση με άλλο θεσμό. Και να σκεφτούμε ότι η δικαιοσύνη δικάζει στο όνομα του λαού της χώρας. Όπου και όταν πλήττεται το κύρος της δικαιοσύνης, πλήττεται και η δημοκρατία.
Στη χώρα όπου η ηγεσία της δικαστικής εξουσίας ορίζεται από την εκτελεστική πλήττεται το κύρος της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης. Ουδείς τοποθετημένος δικαστής στην ηγεσία του Αρείου Πάγου, από την οποιαδήποτε κυβέρνηση, θα συγκρουστεί με εκείνον που του έδωσε το αξίωμα που κατέχει.
Η εκτελεστική εξουσία άρχει όλων των άλλων αρχών, από τις ανεξάρτητες έως τις εξαρτημένες, καθώς αυτή είναι που νομοθετεί και αλλάζει κατά πως κρίνει τον νόμο. Τα πραξικοπήματα παλιά ήταν στρατιωτικά, μετά έγιναν οικονομικά και τελευταία νομοθετικά. Κοινό στοιχείο όλων είναι ότι γίνονται αργά τη νύχτα ή τα μεσάνυχτα. Όποιος ηγέτης μετατρέπει σε εθνική πολιτική τα προσωπικά του συμφέροντα, δουλεύει για το καλό του εαυτού του κι όχι της χώρας του.
Το πολιτικό καθεστώς που υποτάσσει την επιστήμη, τη δικαιοσύνη, τη δημοσιογραφία και τις λεγόμενες ανεξάρτητες αρχές, ώστε να λειτουργούν όλες υπέρ αυτού αποδυναμώνει τη δημοκρατία. Το ότι δεν έχει γίνει τίποτα, μετά από δύο χρόνια, για το έγκλημα των Τεμπών, φανερώνει τη δυσλειτουργία των θεσμών στη χώρα, καθώς και τη δυσκολία της απονομής δικαιοσύνης .
Στον μονοπωλιακό κόσμο μια οικονομική μειοψηφία θέλει να διατηρηθεί ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός, ο οποίος και παράγει τρομακτική ανισότητα. Τέτοια ανισότητα, που δεν υπήρχε στα χρόνια του κλασικού καπιταλισμού. Τυπώνει δηλαδή χρήμα, ελέγχει τη διανομή του και το διανέμει, δημιουργώντας μια φούσκα, πολύ μεγαλύτερη από το Παγκόσμιο ΑΕΠ. Στο παγκόσμιο χρέος συμμετέχει και η χώρα μας με 600 δις, ενώ η αχανής και αυτάρκης Ρωσία μόνο με 259 δις χρέος, σ’ ένα γενικότερα παγκόσμιο χρέος 318 τρις και με παγκόσμιο ΑΕΠ 109 τρις! Η φούσκα αυτή κάποτε θα εκραγεί.
Απορώ γιατί στον πόλεμο της Ουκρανίας η Ελλάδα πήρε τέτοια θέση, ενάντια στη Ρωσία, κόντρα στο λαϊκό αίσθημα. Γιατί η «Ορθόδοξη» Ελλάδα δεν είπε: «Δεν μπορώ να εμπλακώ σε έναν πόλεμο με μια Ορθόδοξη χώρα. Γιατί έχει στείλει τεράστια ποσότητα όπλων στην Ουκρανία; Τι είδους ανιστόρητη διπλωματική πολιτική είναι αυτή; Από πού προκύπτει τελικά ότι είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, όταν από παντού στη διπλωματική σκακιέρα είμαστε αποκλεισμένη ως χώρα, με την Τουρκία να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο;
Πριν η Ε.Ε. αποφασίσει να κάνει πόλεμο με τη Ρωσία, ας θυμηθεί την πρόσφατη ιστορία. Ας θυμηθεί ότι τα εγγόνια του Κόκκινου στρατού, δεν θα λυπηθούν ούτε κι αυτή τη φορά, τα εγγόνια των Ες Ες και της Βέρμαχτ. Η μη συμμετοχή των κρατών της Ε.Ε. στην πρόσφατη νίκη κατά του ναζισμού στη Ρωσία, δείχνει την επιστροφή του φασισμού στην Ευρώπη και ότι η κοινωνία αποξενώνεται από την εξουσία.
