Πολλοί μάλιστα πλειοδοτώντας σε ευαισθησία, αναφέρονται σε ‘’άτομα με ειδικές ικανότητες’’  ή ‘’ άτομα με ειδικές δεξιότητες’’. 

 Η φράση ‘’άτομα με ειδικές ανάγκες’’ αποπροσανατολίζει, γιατί πράγματα όπως, η εκπαίδευση, η επικοινωνία, η προσβασιμότητα κ.τ.λ. ,που είναι αυτονόητα και συνταγματικά  κατοχυρωμένα για όλους, τα χαρακτηρίζουμε ως ειδικές ανάγκες για αυτούς. Αναπηρία είναι η λέξη που φοβούνται – ντρέπονται όλοι να πούνε. Η λέξη ανάπηρος ακούγεται βαρύγδουπη, αλλά υπενθυμίζει την ευθύνη της πολιτείας και της κοινωνίας, να απομακρύνουν όλα τα εμπόδια και να βρούνε γέφυρες για την ενσωμάτωση όλων.
Η αναπηρία και η κάθε μορφής ιδιαιτερότητα  δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά συστημικό πρόβλημα. Η κοινωνία μας αγαπά την συμμετρία και την τάξη, έχει δομηθεί γύρω από ένα πρότυπο ανθρώπου, υγιούς, αρτιμελούς, χωρίς ορατή ή αόρατη αναπηρία και όποιος δεν ταιριάζει βιώνει αποκλεισμούς, αυτός και η οικογένεια του. Το διαφορετικό, δύσκολα γίνεται δεκτό, πρέπει ή να διορθωθεί ή να το κρύψουμε.
  Τα εμπόδια και η κοινωνική ανισότητα δεν βρίσκονται στις λειτουργικές δυνατότητες του ατόμου αλλά κυρίως στην έλλειψη δομών που ενισχύουν τον αποκλεισμό. Οι υποστηρικτικές δομές στην χώρα μας είναι ελάχιστες. Για παράδειγμα στην πολυπληθέστατη Περιφέρεια Αττικής, μόνο 258 είναι τα ωφελούμενα άτομα με κινητικά ή ψυχικά προβλήματα, που φιλοξενούνται σε Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης.
 Τεράστιες οι λίστες αναμονής σε όλη τη χώρα για την φιλοξενία  σε μια δομή. Αν έχει η οικογένεια την δυνατότητα τότε πηγαίνει σε ιδιωτική δομή, όπου βέβαια το κόστος διαβίωσης είναι πολύ μεγαλύτερο, με τους γονείς να καλύπτουν το επιπλέον οικονομικό κόστος. Αν όμως φύγουν από την ζωή, ποιος θα το καλύψει;;
 Το να είσαι γονέας ΑμεΑ, δεν είναι εργασία μερικής απασχόλησης, αλλά ολοήμερη, πλήρη και παντοτινή. Η ψήφιση του 13ωρού δεν τους αφορά γιατί το έχουν ξεπεράσει προ πολλού. Αόρατοι, άμισθοι, αναλώσιμοι και απαρατήρητοι, αγωνίζονται να ενισχύσουν ένα κοινωνικό κράτος που συνεχώς υποχωρεί.
Δεν μπορεί να εθελοτυφλούν, πολιτεία και κοινωνία, να μην βλέπουν μανάδες  άνεργες και ανασφάλιστες κλεισμένες μια ζωή σε ένα σπίτι, για να προσέχουν ένα άτομο με ορατή  ή αόρατη αναπηρία .
  Μανάδες χωρίς ίχνος κοινωνικής ζωής, λησμονημένες από συγγενικό και φιλικό περιβάλλον και συνήθως εγκαταλελειμμένες από τούς συζύγους (γιατί ο ‘’ ανδρισμός‘’ τους δεν δέχεται, ότι μπορεί αυτοί να φέρουν στον κόσμο παιδί με την παραμικρή  ιδιαιτερότητα).
 Μανάδες που περιμένουν να πάρει ο άνθρωπος τους το ‘’τεράστιο’’  αναπηρικό επίδομα των 338 ευρώ, που δίνεται σε αναπηρία 67% και άνω, μήπως μπορέσουν να λειτουργήσουν το σπίτι τους
 Μανάδες που απαγορεύεται να δουλέψουν, να αρρωστήσουν, απαγορεύεται ακόμα και να πεθάνουν.
 Μανάδες που προσεύχονται, το αδιανόητο για μια μάνα, ο καλός θεούλης να πάρει πρώτα τα παιδιά τους και μετά αυτές, γιατί φοβούνται ότι μετά τον θάνατο τους, θα πεταχτούν σε ιδρύματα, που στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποθήκες  ψυχών.
 Μια ελάχιστη μόνιμη σύνταξη για αυτήν την μάνα είναι η ελάχιστη υποχρέωση μιας ευαισθητοποιημένης κοινωνίας.
Μένουν λοιπόν πολλά για να πράξει η πολιτεία και το κυριότερο να  αυξήσει τις δαπάνες στον τομέα της πρόνοιας. Η φροντίδα ατόμων με αναπηρία συνδέεται άμεσα με το επίπεδο του κοινωνικού συνόλου, καθώς η πρόσβαση, η ευημερία, η αυτονομία και η συμμετοχή τους στις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτιστικές δραστηριότητες προάγουν τον πολιτισμό, την αλληλεγγύη και την κοινωνική συνοχή.
   Οι  ενδεδειγμένες λύσεις είναι, δωρεάν και υψηλού επιπέδου υγεία, υψηλού επιπέδου ειδική αγωγή,  δημιουργία κοινωνικών  δομών και οικονομική υποστήριξη στις οικογένειες. Γιατί  δημιουργείται μια άλλη εντύπωση, πίσω από την εικόνα που θέλουν να εμφανίσουν οι αρμόδιοι. Μια εντύπωση, ότι το κράτος επιλέγει  ότι είναι οικονομικά ασύμφορη η καλυτέρευση της ζωής των ευάλωτα κοινωνικά ομάδων και των οικογενειών τους, οπότε προτιμάται ο αποκλεισμός τους.
Όσο αναφορά τώρα την πλειοψηφία της κοινωνίας μας, δεν χρειάζεται ο οίκτος και η λύπηση, που στηρίζεται στην οπτική ότι τα άτομα των ευαίσθητα κοινωνικά ομάδων είναι αναξιοπαθή και ‘’βάρος’’ στην οικογένεια τους.  Δεν ταυτίζεται οπωσδήποτε κάποια ορατή ή αόρατη αναπηρία με βάσανα και δυστυχία. Τα λόγια όπως ‘’πόσο σας παραδέχομαι’’ και ‘’υποκλίνομαι στην δύναμη σας’’ και ‘’ήρωες ζωής’’, είναι περιττά.
Το θεμιτό θα είναι όλοι να βοηθήσουν να παρακαμφθούν τα εμπόδια, ώστε να χωρέσει όλους η κοινωνία που ζούμε. Αυτό θα γίνει μιλώντας όλοι στα παιδιά μας και στο περιβάλλον μας, για την διαφορετικότητα και για την αποδοχή των ατόμων με δυσκολίες κινητικές και ψυχικές.  Ότι είναι διαφορετικό, δεν πρέπει να κρυφτεί, πρέπει να βγει στο φώς, στον ήλιο, για να ανθίσει !!!

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΕΡΠΕΡΙΔΗΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ
ΕΝΙΑΙΟΥ ΕΙΔΙΚΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥ  ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΙΛΚΙΣ