Επί 2.500 χρόνια πασχίζει να την πετύχει ο άνθρωπος και συνεχώς αποτυχαίνει, καθώς αποτελεί ένα «άπιαστο» κι «άφθαστο» πολίτευμα, που θυμίζει την προτροπή του Καζαντζάκη: Φτάσε όπου δεν μπορείς, παιδί μου. Μην ντραπείς αν έπαιξες καλά κι' έχασες. Να ντραπείς αν έπαιξες κακά και κέρδισες». Το κακό στις μέρες μας είναι ότι χάθηκε και η πιο ελάχιστη ντροπή για την πολιτική.
Ένας δίκαιος και δημοκρατικός πρωθυπουργός, όπως και να λέγεται αυτός, όταν βλέπει ότι ο λαός του έχει μειώσει την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό του, κατεβάζοντάς την στα τάρταρα, παραιτείται από μόνος του, γιατί πλέον δεν τον εκφράζει.
Και για να παραμείνει στην κυβερνητική εξουσία, το δίκαιο θα ήταν να κάνει δημοψήφισμα και να πράξει ανάλογα με το αποτέλεσμα. Το να πάει η όποια κυβέρνηση κόντρα στη θέληση της πλειοψηφίας, μόνο δημοκρατικό δεν είναι αυτό, από τον καιρό της δολοφονίας του Καποδίστρια, από την οικονομική εξουσία της εποχής εκείνης.
Το να εκφράζεις ως κυβέρνηση το 1/5 των ψηφοφόρων της Ελλάδας και να την κυβερνάς, δεν είναι δημοκρατικό, επειδή φρόντισες προηγουμένως να ταΐσεις αβρά όλα τα συστημικά ΜΜΕ. Δεν βοηθά τη δημοκρατία ούτε και την ανεξαρτησία των θεσμών το σύστημα στο οποίο η ηγεσία της δικαστικής εξουσίας ορίζεται από την εκτελεστική εξουσία!
Η πρόσφατη άποψη ενός λαλίστατου υπουργού στην τηλεόραση, ότι «εμείς ως πλειοψηφία θα αποφασίσουμε αν είμαστε ένοχοι. Εμείς μας αθωώσαμε» είναι καταδεικτική, αλλά και ακυρωτική συνάμα της δημοκρατίας. Η καλύτερη μορφή δημοκρατίας είναι η άμεση. Αυτή που εφαρμόστηκε στην Πνύκα της Αθήνας, αλλά και μετά με άμεσα δημοψηφίσματα, όπως στην Ελβετία, εμπνευσμένη από τον Καποδίστρια!
Από τη μεταπολίτευση ως τα σήμερα έγιναν στην Ελλάδα, όλο κι όλο δύο δημοψηφίσματα. Το πρώτο στις 8 Δεκέμβρη 1974, μετά την επάνοδο της δημοκρατίας, για την οριστική λύση του Πολιτειακού Ζητήματος. Στο συγκεκριμένο δημοψήφισμα το 62,2% των έγκυρων ψήφων ήταν υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας, ενώ το 30,8% ήταν υπέρ της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας.
Το δεύτερο δημοψήφισμα έγινε στις 27 Ιουνίου 2015. Στο δημοψήφισμα αυτό ο λαός κλήθηκε να απαντήσει αν εγκρίνει η απορρίπτει την πρόταση των δανειστών της χώρας. Παρότι επικράτησε συντριπτικά το «ΟΧΙ» με το 61,31% των ψήφων, έναντι 38,69%, που έλαβε το «ΝΑΙ», η τότε κυβέρνηση του Τσίπρα δεν το εφάρμοσε ποτέ!
Η σημερινή Ελλάδα των οπεκεπέδων των λακέδων και των «λεκέδων», αποστεωμένη από ηθικά και ικανά πολιτικά πρόσωπα, θυμίζει την ταινία η «Κωλοπετινίτσα», από το 1957, με τον Χατζηχρήστο και τον Φωτόπουλο. Άλλο όμως η κωμωδία κι άλλο η δημοκρατία. Το πλέον θλιβερό, ωστόσο είναι ότι ουσιαστικά δεν απελευθερωθήκαμε με την επανάσταση του 1821. Απλώς αλλάξαμε αφεντικά. Έφυγαν οι Οθωμανοί κι ήρθαν οι Άγγλοι, οι Αμερικανοί και οι Γερμανία. Γίναμε από τουρκικό τσιφλίκι, δυτική αποικία!
Η μοίρα της δημοκρατίας ως ένα βαθμό συγγενεύει με τον μύθο του Σίσυφου, ο οποίος ως ένας αμετανόητος προλετάριος, ενώ γνωρίζει την άθλια και βασανιστική του κατάσταση εξακολουθεί να ανεβάζει τον βράχο στο βουνό ξανά και ξανά, γιατί κατρακυλά συνεχώς προς τα κάτω.
Ο Οιδίποδας έζησε τη δική του τραγωδία από στιγμή που έμαθε την αλήθεια, ότι σκότωσε τον πατέρα του Λάιο και παντρεύτηκε τη μάνα του Ιοκάστη. Η αλήθεια αυτή, τού ήταν βαριά κι αβάσταχτη και αυτοτυφλώθηκε. Άλλωστε, η αλήθεια δεν απελευθερώνει μόνο, αλλά και τυφλώνει και σκοτώνει. Μια τέτοια ουτοπική αλήθεια είναι και η δημοκρατία. Αν ο λαός συνειδητοποιήσει ότι η δημοκρατία δια αντιπροσώπων στην ουσία είναι αυτό-ακυρωτική, θα πληγωθεί γιατί έχει ήδη παραιτηθεί από τα δικαιώματά του. Γιατί ανέθεσε τις ευθύνες του σ’ έναν καλά αμειβόμενο πολιτικό επαγγελματία, που για τέσσερα χρόνια δρα ερήμην του!
