Κυριακή, 10 Νοεμβρίου 2024, 12:44:05 μμ
Τετάρτη, 04 Μαϊος 2022 19:09

Η μήτρα του κακού

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός-συγγραφέας.

«Η εμπειρία και η ιστορία διδάσκουν ότι οι λαοί και οι κυβερνήσεις δεν έμαθαν ποτέ τίποτα από την ιστορία και δεν έδρασαν ποτέ βάσει των αρχών που συνήγαγαν απ' αυτήν», λέει ο Georg  Wilhelm Friedrich Hegel. Κι ακόμη χειρότερα για αυτούς που  αγνοούν την Ιστορία της πατρίδας τους.

 

Ο καθένας μας είναι οι ιδέες του, ως εκεί που μπορεί να τις μετουσιώνει σε πράξεις.  Μήτρα του κακού στη δημοκρατία και την  κοινωνία είναι η αδικία. Είναι ντροπή να υπάρχουν Έλληνες που να μην μπορούν να πληρώσουν το λογαριασμό στη ΔΕΗ, την ίδια στιγμή που κάποια «χρυσόπαιδα» αμείβονται από αυτήν με χίλια ευρώ τη μέρα. Τα υπερβολικά κέρδη του ενός είναι η αιτία της φτώχειας του άλλου, στην κοινωνία της κατάφωρης αδικίας.

Η καθεστηκυία τάξη στη χώρα εκτός από τα οικονομικά έχει και τα κομματικά της χαρακτηριστικά. Είναι γενικά οι μηχανισμοί της εξουσίας που φτιάχνουν τον κόσμο μας. Ως και οι πρόσφυγες χωρίζονται ταξικά, ανάλογα με το χρώμα και τη χώρα της προέλευσής τους. Αλλά και μέσα σ' ένα και το αυτό κόμμα υπάρχει οικονομική ταξικότητα. Τα κατεστημένα γενικά είναι αυτά που αντιτίθενται στην εξέλιξη, γιατί δεν θέλουν να χάσουν την εξουσία.

«Είμαι ότι γίνομαι», είπε ο Σαρτρ, πιστεύοντας στον νόμο της αδήριτης αλλαγής, καθώς  το μόνο που δεν αλλάζει είναι ότι όλα αλλάζουν. Αν μέσα σε μια κοινωνία το ετερόκλητο πλήθος της που λέγεται λαός και που κατά το σύνταγμα είναι «κυρίαρχος» δεν βρει κοινή γλώσσα να συνεννοηθεί η δημοκρατία εκεί είναι ανέφικτη. Ήδη δυόμισι χιλιάδες χρόνια την κυνηγά ο άνθρωπος κι ακόμη να την πετύχει.

Η Ιστορία με τον «δούρειο ίππο» στον πόλεμο της Τροίας διαπερνά χρονικά την Ελλάδα, πότε ως «μέσον» πολιτικό και πότε ως «πίσω πόρτα». Όπως σπίτι δίχως παράθυρο δεν γίνεται, έτσι δεν γίνεται και νόμος δίχως παραθυράκι. Ένα τέτοιο φωτεινό παραθυράκι είναι ο όρος  «αμελλητί», που έχει επινοηθεί για να φαλκιδευτεί η ισονομία και  η ισοπολιτεία, προσφέροντας σε υπουργούς ασυλία.

Στο υπαρκτό δίλημμα, αν είναι το κόμμα που κάνει τον άνθρωπο ή αν είναι ο άνθρωπος που κάνει το κόμμα,  ισχύει το δεύτερο:  «Μέτρον χρημάτων άνθρωπος», λέει  το αρχαίο ρητό κι είναι αυτό που βράβευσαν οι Αθηναίοι  τον πέμπτο π.Χ αιώνα, επικροτώντας τη ρήση του Σοφοκλέους: «πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει».  Οι καλοί γιατροί κάνουν καλύτερη την ιατρική, οι καλοί δάσκαλοι κάνουν καλύτερη την παιδαγωγική και οι καλοί πολίτες κάνουν καλύτερη την Πολιτεία!

Με την ίδια λογική μέτρο του κάθε πολιτικού είναι το έργο που αφήνει πίσω του.  Είναι βαρετά τα καθημερινά δελτία Τύπου και οι συχνές νουθεσίες από αυτούς που δεν διακρίθηκαν ποτέ και πουθενά, από οπουδήποτε κι αν προέρχονται.

Η ζωή δεν προχωρά με  λόγια αλλά με έργα. Προχωρά με ανθρώπους που έχουν ξεχωρίσει στη δουλειά, την επιστήμη, στην παραγωγή, στην ανθρωπιά. Στην πράξη όμως αυτοί που διαμορφώνουν το ωράριο εργασίας, μπορεί να μην έχουν εργαστεί ποτέ,  να μην έχουν ούτε ένα ένσημο, αλλά να είναι από τους πρώτους που σπεύδουν να καταθέσουν  στεφάνι την πρώτη του Μάη, την ημέρα της εργατικής πρωτομαγιάς!

Στο έργο του «Ιππής» ο Αριστοφάνης ασκεί δριμεία κριτική στον δημοφιλή πολιτικό Κλέωνα, χρησιμοποιώντας σκληρές εκφράσεις. Και ο μεν Αριστοφάνης παίρνει το κρατικό βραβείο για το έργο του αυτό, ο δε Κλέων επανεκλέγεται από τον λαό. Αυτό θα πει Δημοκρατία με κατοχυρωμένη την ελευθερία του λόγου. Ο λαός εκλέγει μεν τον Κλέωνα αλλά ταυτόχρονα, όχι μόνο επιτρέπει στον Αριστοφάνη να του ασκεί κριτική, αλλά τον επιβραβεύει κιόλας.

Καμία κοινωνία και καμιά δημοκρατία δεν μπορεί να βελτιωθεί χωρίς την κριτική και την αξιοκρατία.  Φθάσαμε σε μια εποχή όπου αυτό που ακμάζει είναι η παρακμή κι αυτό που ενοχλεί πιο πολύ την εξουσία είναι η ερευνητική δημοσιογραφία, γιατί φέρνει στο φως όλα όσα εκείνη θέλει  να κρύψει από το λαό.