Ο μεγαλύτερος εχθρός του ονομαζόμενου «προοδευτικού χώρου» δεν είναι οι αντίπαλοί του, αλλά τα ίδια τα μέλη του, που έχουν την κομματική εξουσία, και την οποία μόλις κινδυνεύουν να τη χάσουν, προτιμούν τη διάσπαση. Την αμοιβαδοποίηση της Αριστεράς δεν την έζησε κανένα άλλο κόμμα όσο η ίδια. Το ζήσαμε στα διασπαστικά της συνέδρια!
Αλλά και πιο γενικά, αυτό που λέγαμε άλλοτε Ευρώπη και νιώθαμε περήφανοι, σήμερα δεν υπάρχει ούτε σε απομίμηση. Δεν υπάρχει δηλαδή η Ευρώπη του Ντε Γκωλ, του Μιτεράν του Βίλι Μπραντ και του Κολ. Το Παρίσι, το Βερολίνο, το Λονδίνο κλπ., πληθυσμιακά και εθνικά δεν είναι πια το ίδιο. Η Ευρώπη έχει αλλάξει άρδην, με τους σημερινούς φιλοπόλεμους και ρωσοφοβικούς ηγέτες της, που όλοι μαζί δεν κάνουν έναν από τους προαναφερόμενους!
Η σημερινή Ελλάδα δεμένη χειροπόδαρα στο άρμα της Δύσης, δεν ασκεί δική της εξωτερική πολιτική, αλλά ακολουθεί τις εντολές της Ε.Ε., της οποίας οι ισχυρές χώρες φέρονται ως αποικιοκράτες στις μικρές χώρες, μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Την σημερινή πολιτική της Ελλάδας την υπαγορεύει η Γερμανία. Οι μόνες χώρες που αντιδρούν απέναντι στο αυταρχικό καθεστώς της Ε.Ε. είναι η Ουγγαρία και η Σλοβακία! Η Ελλάδα ακολουθεί τα κελεύσματα του Μερτς και της Ούρσουλας φον Λάιεν, κι ας μας χρωστά συνολικά η Γερμανία, σε πολεμικές επανορθώσεις και σε κατοχικό δάνειο κοντά στο 1 τρις ευρώ, μαζί με τους τόκους, από την εποχή που οι Γερμανοί ναζί ξεθεμελίωσαν και δολοφόνησαν απ' άκρη σε άκρη όλη την Ελλάδα. (Κατά τα λοιπά λέμε στις εθνικές επετείους ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε την Ιστορία μας. Άλλη μία πολιτική «μούφα» κι αυτή).
Όποιος δει το βίντεο της βουλής για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, με τον Νόμο 1285/1982, θα διαπιστώσει ότι τότε υπήρχε ένα άλλο επίπεδο πολιτικού λόγου από όλες τις πτέρυγες της βουλής. Στις μέρες μας δεν υπάρχει αυτό το επίπεδο διαλόγου. Η βουλή θυμίζει χαμαιτυπείο.
Η φράση «είμαστε πλειοψηφία και μπορούμε να απαλλάξουμε τους εαυτούς μας», που ακούστηκε στη βουλή, από έναν καθ' έξη φωνακλά υπουργό, ακυρώνει στην ουσία την ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας, υποτάσσοντάς της στην εκτελεστική.
Ευκολότερα γίνεται κανείς υπουργός παιδείας κι ας μην πέρασε ποτέ έξω από μια δημοτική βιβλιοθήκη, παρά γίνεται βιβλιοθηκάριος σ' αυτή, γεγονός που αντανακλά στο επίπεδο της παιδείας εδώ και δύο αιώνες. Η μόνη αξιόλογη εξαίρεση είναι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1963, η οποία υλοποιήθηκε ουσιαστικά από την κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, το 1864, με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση επικεντρώθηκε στη δημιουργία ενός πιο δίκαιου εκπαιδευτικού συστήματος με δωρεάν παιδεία σ' όλα τα επίπεδα, στη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος και στην προώθηση των ίσων ευκαιριών στην εκπαίδευση, συνδέοντας την οικονομική ανάπτυξη με την εκπαιδευτική αναβάθμιση.
Τώρα όλα γίνονται για την ιδιοτέλεια. Το σύστημα είναι καθαρά ολιγαρχικό. Μια κάστα επιχειρηματιών λυμαίνεται τον δημόσιο πλούτο. Κι όταν η σύγκρουση μεταξύ αυτών είναι μεγάλη, δημιουργούνται νέα κόμματα και ανακαλύπτονται νέοι σωτήρες! Πολλοί που έγιναν πλούσιοι στο τσιφλίκι, που κατ' ευφημισμόν εξακολουθεί να λέγεται Ελλάδα, έγιναν μέσα από τις συναλλαγές τους με το κράτος. Μια θητεία στη βουλή, για έναν άνεργο υπουργό είναι αρκετή, για να αποκτήσει μυθική περιουσία!
