Ο άπολις δεν κάνει για την πολιτεία και ο εγωιστής για τη δημοκρατία. Ο πολιτικός πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα «αμέριμνος» Να μην νοιάζεται για την μνα (=χρήμα). Όποιος μπαίνει μ’ ένα σπίτι στην πολιτική και μέσα σε λίγα χρόνια αποκτά καμιά εικοσαριά, που δεν καλύπτονται από μισθοδοσία, θυμίζει την παροιμία τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια!
«Το ήθος της πόλης ταυτίζεται με το ήθος των πολιτικών που την κυβερνούν», τονίζει στον «Πανηγυρικό» του λόγο ο Ισοκράτης. Όπου χωλαίνει η παιδεία, ασθενεί η κοινωνία. Το σχολείο πετυχαίνει στον στόχο του, όταν οι αξίες που πρεσβεύει εφαρμόζονται σε κάθε τομέα της ζωής. «Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής…» λέει ο Χρόνης Μίσσιος, ο πολιτικός που έμαθε γράμματα στην εξορία!
Αν και ως έθνος έχουμε λαμπρή και μακρόχρονη ιστορία, κράτος δεν φτιάξαμε ποτέ. Κι αυτόν που πήγε να μας φτιάξει κράτος, τον δολοφονήσαμε έξω από την εκκλησία! Στην Ελβετία, όμως, όχι μόνο τον έχουν χτίσει αγάλματα, αλλά έχουν αφιερώσει και εθνική γιορτή στο όνομά του!
Από το 146 π.Χ. και μετά η Ελλάδα ήταν στην κατοχή των Ρωμαίων για 500 χρόνια, των Φράγκων για 300 και των Οθωμανών για 400 χρόνια, 1.200 συναπτά στο σύνολο , ώσπου το 1830 έγινε ανεξάρτητο κράτος, με βόρεια όρια ως τη Λάρισα. Η Μακεδονία προσαρτήθηκε μετά τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-1913. Από το 1940 έως το 1945 κάναμε Αντίσταση στον γερμανικό και ιταλικό φασισμό και από το 1946-1949 είχαμε Εμφύλιο. Δεκαεπτά χρόνια μετά, από το 1967-1974, είχαμε στρατιωτική χούντα.
Στις μέρες επιστρέφει η Ελλάδα στη 13ωρη εργασία, παρότι το οκτάωρο θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1913, για όσους απασχολούνταν σε υπόγειες εργασίες. Από το 1932 επεκτάθηκε σταδιακά το 8ωρο και σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους.
Σχετικά με τα εργασιακά δικαιώματα γυρίσαμε και σ’ αυτά έναν περίπου αιώνα πίσω! Ταυτόχρονα το σύνταγμα της χώρας, από ευαγγέλιο της δημοκρατίας, μέσω διαδοχικών τροποποιήσεων των νόμων επαναφέρει τον στρατό στην πολιτική από την πίσω πόρτα, θυμίζοντάς μας αλήστου μνήμης στρατιωτικές εποχές, τάχατες για να φυλά ό,τι το πιο πολιτικό και ιερό έχει η δημοκρατία ως έμβλημα στη χώρα: την πλατεία συντάγματος με τον Άγνωστο στρατιώτη!
Η σοφία εκτός από θεωρία προϋποθέτει και βιωματική εμπειρία. « Όποιος μπήκε στην κόλαση και ξαναβγήκε, μπορεί να οδηγήσει τους άλλους πιο σοφά, από εκείνον που έζησε μια ζωή στη χλιδή, χωρίς αναποδιές και σκοτούρες» (Νίτσε). Ο άνθρωπος είναι διαποτισμένος από τα βιώματά του. Και ο θάνατος στο μέλι είναι γλυκός, δεν παύει ωστόσο να είναι και πικρός, όπως ο κάθε θάνατος. Η ζωή στη σημερινή Ελλάδα είναι αποκομμένη από κοινά οράματα. Ο νεοέλληνας καλείται να ζήσει και να ανθίσει πάνω στην πέτρα, σε μια ορφανή από κοινά ιδανικά πατρίδα, με αφυδατωμένη τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία.
Η Ελλάδα, αν και μπορεί δυνητικά να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη, γνωστή και ως χωρικά ύδατα, στα 12 ναυτικά μίλια, τα θαλάσσια πάρκα της τα περιορίζει στα 6 ναυτικά μίλια! Τα μεγάλα πολιτικά σκάνδαλα θεωρούνται πια, με βάση τη νέα ορολογία του νόμου, «αδιευκρίνιστα» και «συρταρώνονται» ή «μπαζώνονται», πληγώνοντας το κοινό «περί δικαίου αίσθημα» του Έλληνα. Καταντήσαμε μία μη σοβαρή χώρα, μηδαμινής ισχύος και μηδενικής παραγωγής, σε όλους τους τομείς, με πολιτικούς ανάλγητους που αγνοούν τον στίχο του ποιητή: «Την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τ’ αγάλματα».
