Η πολιτική εκτός από ιδεολογία είναι και η πρακτική λειτουργία την οποία τιμά ή υποτιμά ο εκάστοτε πολιτικός με τα έργα του. Το ίδιο και η δικαιοσύνη. Εκτός από θεωρία δικαίου, είναι και η απονομή του.  Ούτε όλοι οι πολιτικοί ούτε και όλοι οι δικαστικοί είναι το ίδιο. Το κύρος κάθε τέχνης και κάθε επιστήμης  συνδέεται άμεσα με αυτούς  που τις υπηρετούν.
  
Η εμπιστοσύνη στους κρατικούς θεσμούς δεν είναι εκ των προτέρων δεδομένη, αλλά εκ των πραγμάτων αποδεδειγμένη.  Την απάντηση στη σχέση ανάμεσα στη  δικαιοσύνη και στον δικαστή την έδωσε πρόσφατα ο Βέλγος εισαγγελέας  στην υπόθεση της  πρώην ευρωβουλευτού του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, Εύας Καϊλή.
Το πέρασμα από το θρανίο της σχολής στης (ευρω)βουλής το έδρανο, όταν συνδέεται περισσότερο με τη φυλετική ωραιότητα, παρά με την πολιτική ωριμότητα, όταν σχετίζεται πιο πολύ με την κομματική οντότητα παρά με την πολιτική δεινότητα, δεν προσφέρει τίποτε το ουσιαστικό  στην πολιτική ζωή της χώρας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης γενικότερα.
Μία (ευρω)βουλευτής που ουδέποτε έχει βιώσει το τι σημαίνει  ανεργία και τι εργασία, το τι σημαίνει φτώχεια κι ανέχεια, και, που  αν έχει ποτέ ιδρώσει, στη ζωή της είτε θα ήταν  από γυμναστική, είτε από ηλιοθεραπεία σε κάποια παραλία της Πάρου ή της Μυκόνου, δεν είναι και  η πιο κατάλληλη  εκπρόσωπος του  ελληνικού λαού στο ευρωκοινοβούλιο.
Το να μιλά κανείς για ίσα δικαιώματα και για ισότητα μεταξύ των δύο  φύλων είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι η έμπρακτη κατάκτηση της ισότητας. Γι’ αυτό πιο πολύ Θαυμάζω τις ικάρους γυναίκες που κατακτούν ανδροκρατούμενους χώρους,  χωρίς το αβαντάζ της ποσόστωσης.
Άλλωστε, η περισσότερη ή η λιγότερη ισότητα για  ένα συγκεκριμένο φύλο, συνιστά  ανισότητα για το άλλο, ιδιαίτερα όταν αυτό συμβαίνει σε βάρος της  αξιοκρατίας. 
Η πολιτική που στηρίζεται σε ιδιαιτερότητες παρά σε ικανότητες, είναι άδικη, αν ευνοεί το ένα φύλο σε βάρος του άλλου, όποιο κι αν είναι αυτό. Καλός πολιτικός  είναι αυτός. που, αν είχε φούρνο, θα έδινε  μια φέτα ψωμί σ’ ένα παιδί που πεινά. Όπως καλός Χριστιανός είναι αυτός, που, αν είχε δυο παγούρια νερό στην έρημο, θα έδινε το ένα σε συνάνθρωπό του, κατά το χριστιανικό «ο έχων δύο χιτώνας…». Ο λόγος είναι σαφής και δεν χωρά καμιά παρερμηνεία.    Επομένως, πολιτικός που δεν μεριμνά για το λαό και  Χριστιανός που αγνοεί το «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε», βρίσκονται και οι δύο σε λάθος χώρο.
Ούτε καλός δημοσιογράφος είναι αυτός που εγκωμιάζει την εκάστοτε εξουσία, αλλά αυτός που αγωνίζεται ενάντια σε  κάθε αδικία. Οι συναλλασσόμενοι με την εξουσία δημοσιογράφοι δεν τιμούν ούτε τη δημοσιογραφία ούτε τη δημοκρατία,   παρά μόνον εξυπηρετούν την εξουσία.
Η δημοκρατία  έχει πρακτική αξία, όταν προστατεύει τα συμφέροντα των πολλών.  Αλλιώς παραμένει λέξη κενή, με ελάχιστες  εξαιρέσεις, Μοιάζει πιο πολύ με τη χαμένη  Ατλαντίδα, που κανείς  δεν ξέρει  πού βρίσκεται.
Όπου ο πλούσιος αποφασίζει για τον φτωχό, ο άπειρος για τον έμπειρο και ο άκοπος για τον κατάκοπο, η δημοκρατία μεταβάλλεται σε κηδεμονία, ειδικά σε καιρούς που έχουν τη σήμανση του  “pass”, είτε μιλάμε  για  “food pass” είτε για power pass, είτε  για  “fuel pass”!
Χώρα στην οποία το 85% του λαού δικαιούται food pass (δελτίο σίτισης) δεν μπορεί να περηφανεύεται για την ευημερία της. Κόμματα που λειτουργούν ως μορφώματα κι έχουν ταυτίσει  την πολιτική με την αρπαχτή, κάνουν κακό στην χώρα.  Είναι ειρωνεία να θέλεις να ανοίξεις ένα περίπτερο και να σου ζητούν φορολογική ενημερότητα, αλλά για να κυβερνήσεις την Ελλάδα όλη, μπορείς να της χρωστάς ως κόμμα εκατοντάδες εκατομμύρια!