Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Περί των παλαιών επίπλων ο λόγος σήμερα, ήτοι κάθε κινητού αντικειμένου που χρησιμοποιούνταν για την εξυπηρέτηση των λειτουργικών αναγκών ή τη διακόσμηση του σπιτιού και κατασκευάζονταν συνήθως από ξύλο. «Το έπιπλον», για να ξεκινήσω με τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια (1927), «είναι τεκμήριον πολιτισμού. Όσον ο πολιτισμός αυξάνει, τόσον τα έπιπλα γίνονται περιπλοκώτερα και τελειότερα από απόψεως ανέσεως και τόσον γεννώνται ανάγκαι νέων επίπλων».

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Οι μοδίστρες μαζί με τις καπνεργάτριες αντιπροσώπευαν το μεγαλύτερο ποσοστό εργαζόμενων γυναικών σε αστικά επαγγέλματα στην πόλη του Κιλκίς. Εξυπηρετούσαν τις ανάγκες του γυναικείου πληθυσμού της πόλης για τις καθημερινές αλλά και τις επίσημες εμφανίσεις του.

Υπογράφουν οι κυρίες και ο κύριος:

Χρυσή - Ουρανία (Ράνια) Παπαδοπούλου - Οικονομολόγος / Επιχειρηματίας

Φαίη Κυριακίδου - Σύμβουλος Ανάπτυξης / Επικεφαλής Θεματικού Τομέα Μετανάστευσης και Ασύλου της Νέας Δημοκρατίας και ο 

Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς - Επικοινωνιολόγος / Ραδιοφ. Παραγωγός 

Χόρχε Λούις Μπόρχες, «Ισραήλ, 1969»

Φοβόμουν πως στο Ισραήλ

Γράφει ο Δρ. Σωτήρης Χρυσάφης

Νοέμβριος  1824 η  Ελλάδα στον τρίτο χρόνο της επανάστασης. Νοέμβριος 1944 η Ελλάδα ανασαίνει μετά την  γερμανική κατοχή. Κοινό σημείο αυτού του μήνα τραγικά συμβάντα, που χαρακτηρίζουν το μεγάλο αρνητικό στοιχείο των Ελλήνων, την διχόνοια. Το 1824 Νοέμβριο ξεσπά στην Πελοπόννησο  ο δεύτερος εμφύλιος της Ελληνικής επανάστασης, και  Νοέμβριο του 1944  συντελείται  στην πόλη μας το Κιλκίς η μεγαλύτερη ανθρωποθυσία 3500 Ελλήνων από αδελφικό χέρι.

Από την ύλη των σχολικών  βιβλίων έχουμε  πληροφορηθεί  ότι κατά την διάρκεια της επανάστασης του ‘21 κάτι «κακό» είχε συμβεί μεταξύ των αγωνιζομένων Ελλήνων, π.χ. ο  Μαυροκορδάτος είχε διαφωνίες με τον Κολοκοτρώνη ή ότι οι πρόκριτοι είχαν διαφορετικές απόψεις από τους  οπλαρχηγούς κ.τ.λ., αλλά  εν τέλει δεν έγινε και τίποτα τραγικό.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης, δάσκαλος

Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2023

Είναι βραδάκι και η οικογένεια, πατέρας, μητέρα και ο εξάχρονος γιος τους ο Πετρής, παρακολουθούν τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Πρώτο θέμα ο πόλεμος του Ισραήλ με την Χαμάς στη λωρίδα της Γάζας. Η οθόνη γεμίζει από βομβαρδισμούς αεροπλάνων και ρουκετών, από άρματα που ξερνούν τον θάνατο, από παιδάκια σκοτωμένα και σακατεμένα, από γονείς που τρέχουν αλλόφρονες με τα μωρά τους στην αγκαλιά για να γλιτώσουν. Φρίκη και αποτροπιασμός. Στην εικόνα ενός αγοριού που κείτεται χάμω μέσα στα αίματα η μητέρα του Πετρή δεν αντέχει. Ένα δάκρυ στην αρχή που γίνεται βροντερό αναφιλητό. Στο πρόσωπο του ματωμένου αγοριού βλέπει τον Πετράκη της και χάνεται ο κόσμος γύρω της. Ο πατέρας προσπαθεί να κρατήσει τα δάκρυά του αλλά κι αυτός στο τέλος ξεσπά. Η ματιά του Πετρή περιφέρεται ανάμεσα στην οθόνη και τους γονείς του.

Εφέκεν μας υείαν ο πασά μ΄ ο Γιωρἰκας.

  Ξημέρωμα Κυριακής 24 Οκτωβρίου 2021, έρθεν μας το "μαύρον το χαπάρ", ο Γιώργος εξέπνευσε, στο νοσοκομείο του Κιλκίς, ενώ περίμενε το Σάββατο να του δώσουν εξιτήριο.

  Από την Πέμπτη 21 Οκτωβρίου, αισθάνονταν καλά και ήταν ευδιάθετος, εκείνη την ημέρα μαζί με τον γαμπρό του, του μεταδίδαμε τα ευχάριστα της νίκης του ΠΑΟΚ στη Κοπεγχάγη και αυτός μας έλεγε "είμαι μια χαρά και μου ρχεται να πηδήξω απ΄ το παράθυρο και να έρθω εκεί στο σπίτι, τέλος πάντων, ελπίζω να βγω το Σάββατο" και το Σάββατο στη τελευταία επικοινωνία του απογοητευμένος είπε "δεν μου δώσανε εξιτήριο, ποιος αντέχει μέχρι την Δευτέρα."

Του Στέφανου Παραστατίδη, βουλευτή Κιλκίς του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ.

Τις τελευταίες ημέρες ο κυβερνητικός επικοινωνιακός μηχανισμός επικεντρώθηκε στην προβολή του νομοσχεδίου του Υπουργείου Οικονομικών που «θα επιβάλει περισσότερους και πιο αναλυτικούς κανόνες λειτουργίας και συνεργασίας των funds και των servicers με τους οφειλέτες». Η συγκεκριμένη νομοθετική παρέμβαση παρουσιάζεται ως κυβερνητική πρωτοβουλία, που στόχο έχει να θέσει κανόνες προστασίας των οφειλετών.

Γράφει ο Τάσος Γιοβανούδης.

Το καφενείο, ο καφετζής, δυο λέξεις που δημιουργούν ένα τοπωνύμιο, άπειρες οι ιστορίες που πηγάζουν από εκεί και συνθέτουν την τοπική ιστορία, ειδικά όταν ο τόπος είναι ένα μικρό χωριό.

Πώς θα πιούμε καφέ, ρώτησα τους συναδέλφους τη μέρα ανάληψης καθηκόντων μου στον Σταθμό Χωροφυλακής Αντιγονείας, που στεγαζόταν στο Μυλοχώρι.

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Η δεκαετία του 1960 έφερε στη χώρα μας την τηλεόραση, μια ηλεκτρονική συσκευή που επέτρεπε στον καθένα να διασκεδάζει στο σαλόνι του με αξιόλογους ανθρώπους που δε θα γνώριζε ποτέ ή στην χειρότερη με απαράδεκτους που δε θα δεχόταν ποτέ να μπουν στο σπίτι του. Κι απέκτησε τόση δύναμη αυτό το «χαζοκούτι» που αντί να το χαζεύουμε μας χαζεύει εκείνο, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να δικαιώνεται απόλυτα ο Ουμπέρτο Έκο που έγραφε: