Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024, 5:10:23 μμ
Κυριακή, 01 Δεκεμβρίου 2019 20:26

Αξίες…. κι αξιώματα

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

 

Κάποιοι λένε ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Δεν λένε όμως ότι το  εφικτό  και το ανέφικτο είναι έννοιες ελαστικές, όπως  και οι έννοιες «καλός» και «κακός. Οι λέξεις καλο-μαθημένος και κακο-μαθημένος αν και  είναι αντίθετες ως προς το πρώτο τους συνθετικό μέρος στην ουσία είναι συνώνυμες αλλά και ταυτόσημες συγχρόνως. Δικαίως ισχυρίζεται ο Καζαντζάκης ότι «το καλό και το κακό είναι ένα και το αυτό». Ιδίως όταν συγκρούονται αντίθετα  συμφέροντα, καθώς το καλό του ενός συνδέεται συχνά με το κακό του άλλου…


Ένα κείμενο δεν είναι μόνο οι λέξεις του, δεν είναι μόνο οι σειρές του. Αλλά  είναι κι ό,τι υπάρχει πίσω από αυτές κι ενδιάμεσα σ’ αυτές. Είναι εκείνο που  γράφεται αλλά κι εκείνο  που εννοείται.
Το ερώτημα, αν είναι ο πολιτικός που σώζει το λαό ή αν ο λαός που διασώζει τον πολιτικό είναι διαχρονικό και συνδέεται άμεσα με το αποτέλεσμα της πολιτικής. Το αν μετά από 40 χρόνια δημοκρατικής διακυβέρνησης, από την πτώση της χούντας και μετά, έχει πτωχεύσει η χώρα, αυτό δεν μετρά  ούτε υπέρ της πολιτικής ούτε και υπέρ των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα.
Η πτώχευση, εκτός από οικονομικό θέμα είναι κι εθνικό. Μια χρεοκοπημένη χώρα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις αμυντικές της υποχρεώσεις, με το ενδεχόμενο να χάσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αν ένας νόμος είναι καλός ή κακός, αν είναι δίκαιος ή άδικος κρίνεται από τον ποιον ωφελεί και ποιον βλάπτει. Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από αυτόν.  Αν κερδίζουν οι πολλοί, αν ωφελεί την πλειοψηφία και κατ’ επέκταση και τη δημοκρατία. Αν όμως ευνοούνται οι λίγοι, αν είναι ένας νόμος ευνοϊκός για τη μειοψηφία, είναι κατ’ επέκταση και για την ολιγαρχία.
Τη μεγαλύτερη ωστόσο ευθύνη στην πολιτική την έχει ο λαός, μιας κι αυτός με την ψήφο του αποφασίζει για τη ζωή του. Άρα δεν είναι μόνο λαός-θύμα, αλλά είναι και λαός-θύτης. Είναι κι ένας  λαός αυτόχειρας στις περιπτώσεις που δεν χρησιμοποιεί την ψήφο του υπέρ του αλλά εναντίον του.
Η Πολιτική και η Ηθική είναι έννοιες ταυτόσημες, κατά τον Αριστοτέλη. Στην πολιτική μετρά περισσότερο η δημιουργία παρά η επικοινωνία. Αξιολογείται το ενέργημα  για την κοινωνία κι όχι η δημοσιοσχεσίτικη νοοτροπία.
Η πολιτική που εκδηλώνεται με selfies και με λεζάντα κάτω από αυτές για το πως ζει και διάγει ένας βουλευτής, δεν ενδιαφέρει την κοινωνία. Αντίθετα την προκαλεί και την εξοργίζει ενίοτε, γεγονός που δεν είναι ωφέλιμο ούτε για τον ίδιο αλλά ούτε και για το κόμμα του. Και ειδικότερα όταν από τη χρόνια ανυπαρξία κι απραξία, από το ναδίρ της απουσίας και της αφασίας περνά στο ζενίθ της μιντιακής παρουσίας επί όλων των θεμάτων, επιστητών κι ανεπίστητων, χάριν  προσωπικής προβολής.
Ζούμε σε καιρούς της βασιλείας του τίποτα.  Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν υπάρχει ταξική αντιστοιχία μεταξύ του λαού και των εκπροσώπων του στο κοινοβούλιο. Για παράδειγμα: αγρότες βουλευτές δεν έχουμε. Οι πιο πολλοί που μιλούν για την αγροτιά «αγρόν αγοράζουν», καθώς δεν γνωρίζουν καν πόσες θηλές έχει μια αγελάδα. Είναι σαν να έχεις υπουργό Παιδείας άτομο που δεν φοίτησε ποτέ σε δημόσιο σχολείο ή πανεπιστήμιο, κι επομένως δεν γνωρίζει από δημόσια παιδεία! 
Αξιοκρατία θα πει ότι κάθε πολίτης ή πολιτικός δικαιούται να διεκδικεί μια θέση στην πολιτεία ως εκεί που φθάνει η αξία του. Όπου το αξίωμα ξεπερνά σε μέγεθος την αξία για εκείνον που το φέρει είναι τραγικό για την κοινωνία.
Η Βουλή για να είναι αντιπροσωπευτική θέλει στη σύνθεσή της να καθρεφτίζεται όλη η κοινωνία, από τη βάση ως την κορυφή της. Είναι άλλο να εκπροσωπώ αυτό το οποίο ξέρω και με το οποίο ζω,  κι άλλο να έχω άγνοια γι’ αυτό που καλούμαι να υπερασπιστώ. Μεγαλύτερη  φαρσοκωμωδία κι από αυτό δεν υπάρχει. Ουδείς χορτοφάγος δικαιούται να μιλήσει για τα καλά του κρέατος!