Μέχρι το Μάρτη του 19, που για δύο μήνες καλεστήκαμε όλοι, να ζήσουμε μια νέα πραγματικότητα, να γευτούμε την έλλειψη ελευθερίας, την απομόνωση, το φόβο για το άγνωστο.
Εκείνη την Άνοιξη το τέρας μόλις είχε κάνει τα πρώτα του βήματα και η σκιά του δεν είχε προλάβει να πλακώσει τις ψυχές μας.
Οι περισσότεροι πιστεύαμε πως θα είναι κάτι προσωρινό, κάτι που δεν θα έχει μεγάλο κόστος, κάτι ανώδυνο. Αυτό στην αρχή.
Αργότερα και εφόσον το καλοκαίρι επανήλθαμε στις ζωές μας, δεν πιστεύαμε και πάλι οι αφελείς πως το τέρας δεν σκοτώθηκε, απλά αναπαύτηκε για να σαρώσει τις ζωές μας και πάλι.
Μείναμε 5-6 μήνες στα σπίτια μας, έντρομοι αυτή τη φορά για το τι θα επακολουθήσει. Οι πρώτοι θάνατοι οικείων ή γνωστών, ήταν ένας τρόπος αυτό το τέρας να μας δείξει το πρόσωπό του.
Μόνο αυτό.
Γιατί τα δόντια του τα είδαμε στην τρίτη επιδρομή του, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα να μετράμε όλοι σχεδόν αγαπημένους που χάθηκαν εν ριπή οφθαλμού.
Τώρα έχουμε το εμβόλιο και δεν θα μείνω στα επιστημονικά δεδομένα, αυτά είναι για επιστήμονες, όχι για απλούς ανθρώπους σαν κι εμένα.
Εγώ θα μείνω στο δικό μου χώρο, στα συναισθήματα.
Ακούγαμε πως κανείς δεν θα είναι ίδιος μετά από αυτή την ιστορία, στην αρχή δεν το πιστέψαμε, τώρα το ζούμε.
Με σκληρό τρόπο με βίαια συναισθήματα, με πόνο για τον αποχωρισμό αγαπημένων μας, με ανησυχία για όσους αγαπάμε, με φόβο.
Το τέρας αυτό είναι ο φόβος και μάλιστα ύπουλος και πονηρός. Γιατί;
Γιατί ο καθένας έχει να σηκώσει το βάρος της μετάδοσής του και αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους υπεύθυνους, διαπιστώνουν πως δίνουν καθημερινή μάχη με αυτό το συναίσθημα.
Το τέρας λέγεται φόβος.
Μη πεθάνω, μη πεθάνεις από εμένα, μη σε χάσω, μη χαθώ.
Πόσο σκληρά να γίνουν άλλο τα πράγματα;
Σήμερα έπιασα τον ανιψιό μου στη πλάτη και μετά έβαλα αντισηπτικό στα χέρια.
Γελοίο;
Κι όμως φοβήθηκα γιατί είχε πάει σε ένα πάρτι.
Φοβήθηκα γι αυτόν, για μένα, για όλους.
Είναι απαίσιο να ζει κανείς με φόβο.
Απάνθρωπο συναίσθημα και οδυνηρό.
Πως θα συνεχίσουμε να ζούμε μαζί του, πως θα συνεχίσουμε να ζούμε με αυτή τη μάστιγα που έχει τόση μοναξιά και απομόνωση.
Κοιτάς ανθρώπους πίσω από τη μάσκα, κοιτάς τα μάτια και βλέπεις ξεκάθαρα το βλέμμα να λέει “μη πλησιάσεις” κινδυνεύουμε.
Μη...
Μη πλησιάσεις γιατί ίσως ξυπνήσει το τέρας...
Σιωπή!
Αρνούμαι να ζω με το φόβο, αρνούμαι να ζω με την ανησυχία μη ξυπνήσει το τέρας, αρνούμαι να μην είμαι ελεύθερη να αγκαλιάσω τους ανθρώπους, να τους αγγίξω.
Μου καταργούν μια αίσθηση, μου καταργούν τη ζωή;
Τι έμεινε;
Καχυποψία, τρόμος και ακόμη το τέρας δεν το σκοτώσαμε...
Μήπως όταν συμβεί ανακαλύψει ο καθένας πως μεγάλωσε μέσα του η απελπισία, η απομόνωση, η απογοήτευση, ο πόνος;
Μήπως τελικά το τέρας σκοτώνει ανθρώπους, συναισθήματα, σχέσεις;
Λέω μήπως;
Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου κ. Μαρία Προδρομίδου που έφυγε πριν λίγες μέρες με χαμόγελο, γιατί αυτό ήξερε να κάνει.
Να χαμογελάει, να διαβάζει και να αγαπά...
Ακόμη κι όταν εμφανίστηκε μπροστά της το τέρας.
Γιατί μόνο αυτά ξέρει να κάνει ένας άγγελος που ήρθε για να διδάξει την καλοσύνη!