Αργότερα, ανεξαρτητοποιήθηκε και, από τις 5 Μαρτίου 2025, εντάχθηκε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Έβαλε λουκέτο στο γραφείο του στο Κιλκίς. Άνοιξε γραφείο στη Θεσσαλονίκη.
Όλα αυτά είναι απολύτως νόμιμα.
Οι βουλευτές ασκούν απεριόριστα το δικαίωμα της γνώμης και της ψήφου σύμφωνα με τη συνείδησή τους, όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Η διατήρηση της έδρας τους, ακόμη και μετά από αποχώρηση από το κόμμα με το οποίο εξελέγησαν είναι μια πρόβλεψη που θεμελιώνεται στον σεβασμό προς την προσωπική πολιτική ελευθερία του εκπροσώπου του λαού. Νόμιμο, ασφαλώς.
Ωστόσο, στην ουσία του ζητήματος τίθεται ένα ηθικό ερώτημα: Είναι ορθό ένας πολιτικός, εκλεγμένος από τους πολίτες ενός νομού, να αλλάζει όχι μόνο κομματική στέγη αλλά και γεωγραφικό και πολιτικό προσανατολισμό; Η αλλαγή πολιτικής στάσης δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο—όπως και η παραίτηση από την κομματική γραμμή ή η παράδοση της έδρας του βουλευτή, όταν έρχεται σε ρήξη με το κόμμα του. Όμως όταν ένας βουλευτής, όπως ο κ. Παππάς, εγκαταλείπει το κόμμα που τον ανέδειξε, μεταφέρει το πολιτικό του γραφείο αλλού (στην περίπτωση αυτή, στην οδό Φράγκων, μακριά από το Κιλκίς), και εντάσσεται σε άλλο κόμμα, εγείρονται σοβαρά ζητήματα πολιτικής ηθικής. Και προκύπτει το ερώτημα: Η βουλευτική έδρα ανήκει στο άτομο, ή στην λαϊκή εντολή που του την εμπιστεύθηκε.
Υποτίμηση ενός ολόκληρου Νομού
Αυτή η γεωγραφική μετατόπιση του κ. Παππά δεν είναι απλώς προσωπική επιλογή. Είναι προσβλητική για τους πολίτες του Κιλκίς. Όταν ένας πολιτικός απομακρύνεται από τον νομό που τον ανέδειξε και μετατοπίζει την πολιτική του δράση σε μεγαλύτερο αστικό κέντρο, όπως η Θεσσαλονίκη, υποβαθμίζει έμμεσα τον ίδιο τον τόπο του. Είναι σαν να λέει ότι το Κιλκίς δεν του «φτάνει» πολιτικά.
Αναζητά, προφανώς, πολιτική ανέλιξη μέσα από τα φώτα μιας μεγαλύτερης πόλης. Όμως η αληθινή άνοδος, η ουσιαστική πρόοδος, δεν κρίνεται από τα γεωγραφικά μεγέθη αλλά από την πολιτική εντιμότητα. Κι αυτή η άνοδος είναι που τελικά καθορίζει τον πολιτικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Όχι το πού στοχεύει, αλλά το πώς φέρεται στην εμπιστοσύνη που έλαβε.
Από το Κιλκίς στη Θεσσαλονίκη
Η επιλογή του κ. Παππά να απομακρυνθεί όχι μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ουσιαστικά από την ίδια την εκλογική του βάση στο Κιλκίς, είναι πολιτικά προκλητική. Όταν κάποιος εκλέγεται ως εκπρόσωπος ενός τόπου, αναλαμβάνει μια άρρηκτη σχέση με τους ανθρώπους αυτού του τόπου. Η εγκατάλειψη αυτής της σχέσης —είτε πρακτικά, είτε συμβολικά— δεν είναι απλώς θέμα τακτικής· είναι θέμα αξιοπιστίας.
Οι πολίτες του Κιλκίς δεν εξέλεξαν έναν πολιτικό για να εκπροσωπεί ένα προοδευτικό κόμμα στη Θεσσαλονίκη. Εξέλεξαν έναν τοπικό εκπρόσωπο, με την προσδοκία ότι θα βρίσκεται παρών στα προβλήματά τους.
Και ποιος πληρώνει αυτό το πολιτικό οδοιπορικό;
Ας είμαστε ειλικρινείς: αυτή τη στιγμή, ο Έλληνας φορολογούμενος πληρώνει ουσιαστικά την προεκλογική περιοδεία του επόμενου βουλευτή του ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη. Το πολιτικό γραφείο του κ. Παππά δεν βρίσκεται στο Κιλκίς. Οι δημόσιες εμφανίσεις του δεν αφορούν τον νομό που τον εξέλεξε. Και όλα αυτά με κρατική χρηματοδότηση, με χρήματα των πολιτών.
Δεν είναι αυτή η προεκλογική σας περίοδος, κ. Παππά. Είστε ήδη εκλεγμένος. Δεν έχετε καμία θεσμική δικαιολογία να μετατρέπετε τον ρόλο σας σε ένα κομματικό "placement" για την επόμενη κάλπη. Πώς μπορεί μια δημοκρατία να επιτρέπει αυτό το φαινόμενο χωρίς πολιτικό αντίλογο; Και, κυρίως, πώς μπορεί ένα προοδευτικό κόμμα να σας υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες, χωρίς ούτε μία αναφορά στην ευθύνη απέναντι στον λαό του Κιλκίς;
Η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ είναι ξεκάθαρη
Αλλά η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο τον κ. Παππά. Είναι πλέον ευθύνη και του ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Ανδρουλάκης αποφάσισε να ανοίξει την πόρτα του κόμματός του σε έναν βουλευτή που εγκατέλειψε την εκλογική του περιφέρεια, χωρίς καμία λογοδοσία προς τους πολίτες που τον εξέλεξαν. Αποδέχεται αδιαμαρτύρητα μια τακτική πολιτικής μετακόμισης, που αποδυναμώνει θεσμικά την εκπροσώπηση του Κιλκίς στη Βουλή.
Με την ένταξη του κ. Παππά, το Κιλκίς μένει επί της ουσίας με δύο βουλευτές. Ο τρίτος έχει επιλέξει να ασκεί την κοινοβουλευτική του παρουσία αλλού — και το ΠΑΣΟΚ τον ενισχύει σε αυτή την επιλογή, χωρίς κανέναν προβληματισμό για τις επιπτώσεις στους πολίτες του νομού.
Είναι αυτή η αντίληψη περί εκπροσώπησης που πρεσβεύει ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικό; Είναι προοδευτικό να υποδέχεσαι μεταγραφές με γνώμονα το εκλογικό όφελος, αδιαφορώντας για το θεσμικό κενό που αφήνεις πίσω;
Ο σεβασμός στον πολίτη, ειδικά τον ξεχασμένο πολίτη της περιφέρειας, δεν μπορεί να εξαντλείται στα προεκλογικά συνθήματα. Οφείλει να αποτυπώνεται στις πράξεις. Και σε αυτή την περίπτωση, η πράξη είναι καθαρή: το Κιλκίς θυσιάστηκε για λίγες ακόμη ψήφους στη Θεσσαλονίκη.
Δεν ζητά κανείς από τους πολιτικούς να είναι αμετάβλητοι. Όμως ζητάμε συνέπεια, σεβασμό στη λαϊκή εντολή και πολιτική ηθική. Το να κρατά κανείς την έδρα του, ενώ έχει αλλάξει κόμμα, τόπο και κατεύθυνση, μπορεί να είναι νόμιμο—αλλά δεν είναι δίκαιο. Δεν είναι πολιτικα έντιμο. Δεν είναι προοδευτικό. Δεν είναι δημοκρατικό.
Αν αυτή είναι η «αλλαγή» που οραματίζονται κάποιοι για το πολιτικό μας σύστημα, τότε ναι — είναι κρίμα. Όχι για τα πρόσωπα, ούτε για τα κόμματα, αλλά για εμάς τους πολίτες που συνεχίζουμε να πιστεύουμε στη δημοκρατία.
