Η αλησμόνητη μητέρα μου, η Κλεοπάτρα(1915-1989), με σκουντάει απαλά στον ώμο και μου ζητάει να ξυπνήσω, να σηκωθώ και να ντυθώ, για να συνοδεύσω την γειτόνισσα και θεία μου (σύζυγος του αδελφού της γιαγιάς μου Βασιλικής, του Σάββα) Μαρία Κρουκλίδου, το γένος Σπυρίδη(1893-1967), στην Εκκλησία της Αγίας Τριάδος για την λειτουργία των Χριστουγέννων.
Εγώ παρ'ότι νύσταζα, δεν αρνήθηκα στο κάλεσμα της μητέρας μου για να σηκωθώ, γιατί την προηγούμενη ημέρα που λέγαμε τα κάλαντα,για πολλές ώρες και σε πολλές γειτονιές, η σακούλα μας(ντορβάς) είχε γεμίσει με καλούδια που υπήρχαν την τότε εποχή όπως καρύδια, λεφτοκάρυα, μανταρίνια, φιρίκια, ξυλοκέρατα, ξερά σύκα κ.α., όμως η θεία Μαρία, μου έδωσε το μεγαλύτερο φιλοδώρημα, 2 ολόκληρες δραχμές.
Η διαδρομή μας
Με ένα μικρό φακό μπαταρίας εγώ και ένα φαναράκι στο χέρι η θεία Μαρία, ξεκινάμε μέσα στα μαύρα σκοτάδια, από τη γειτονιά μας, τη σημερινή οδό Δαβάκη(τότε δεν είχαν ονόματα οι δρόμοι μας), για την Εκκλησία.
Παρά την περιορισμένη ορατότητα, το δρόμο τον ξέραμε και με κλειστά μάτια, εγώ γιατί την διαδρομή αυτή την έκανα καθημερινά για το σχολείο και η θεία Μαρία γιατί δεν έλειπε ποτέ από την Εκκλησία είτε ήταν μικρή είτε μεγάλη γιορτή, ήταν πολύ θρησκευόμενη.
Στην πρώτη γωνία, "Εθνικής Αμύνης" και "Δαβάκη" το μπακάλικο του κ. Αντώνη Οικονόμου, λίγο πιο πάνω στην οδό "Κιλκισίου" και "Πὀντου" το καροποιείο των αδελφών Καμπουρούδη (Δήμος και Βαϊος) στη συνέχεια στην γωνία "Κιλκισίου" και "Μιαούλη" το καφενείο του Αντρέα Λάζου και του γιου του Θανάση (Θανασός), λίγο παραπάνω στην γωνία "Κιλκίς"και "Θεμιστοκλέους" το φαρμακείο του Τερζάνη και αμέσως μετά στην πλατεία το Παντοπωλείο του Χρήστου Ακοκαλίδη, μια ανάσα απόσταση "Κιλκισίου"και "Θερμοπυλών" "τη Σαχπάζ η γωνία", η κατοικία της οικογένειας Σαχπαζίδη, τελευταίο "τ΄οσπίτ τη Πανίκα" Παναγιώτη Βασιλειάδη(1890-1993) και φτάσαμε στην Αγία Τριάδα.
Σε όλη μας τη διαδρομή, την απόλυτη ησυχία, διέκοπταν αραιά και πού γαβγίσματα σκύλων, που τότε υπήρχαν σε όλες τις αυλές αλλά και κοκόρια που προανάγγελλαν το ξημέρωμα της ημέρας των Χριστουγέννων.
Κλειστή η Εκκλησία
Εμείς, φτάσαμε στην Εκκλησία, αλλά ψυχή πουθενά, η Εκκλησία θεοσκότεινη, η πόρτα κλειδωμένη, βλέπεις εκείνο τον καιρό ούτε εγώ που ήμουν μικρός ούτε η θεία Μαρία είχαμε ρολόγια χειρός και φυσικά ούτε και κινητά τηλέφωνα όπως έχουμε σήμερα, για να μπορούμε να ξέρουμε την ώρα.
Αφού περιμέναμε περί τα 10 λεπτά και δεν φαίνεται καμία κίνηση, το κρύο έτσουζε και τα πόδια μου άρχισαν να παγώνουν, τότε λέω τη θεία Μαρία "..τώρα τι κάνουμε;" και η θεία Μαρία μου λέει " ..ως φαίνεται ΑΡΓΩΣ ΕΡΘΑΜΕ και η εκκλησία εσχόλασεν, θα κλώσκουμες οπίς" (όπως φαίνεται ήρθαμε αργά (αργήσαμε) και η Εκκλησία σχόλασε, θα γυρίσουμε πίσω)
Ο κυρ-Μανώλης, ο επίτροπος
Ετοιμαζόμαστε πλέον να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής, όταν ακούμε βήματα και ένας άνθρωπος με φαναράκι στο χέρι, να κατηφορίζει την σημερινή οδό "Αγίας Τριάδος", ήταν ο Μανώλης Παμποράκης ο Παντερμαλής(1897-1994), ο οποίος ήταν επίτροπος στην Εκκλησία και ερχόταν να ανοίξει τον Ναό για τη Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων.
Μόλις μας είδε ο κυρ Μανώλης μας λέει "..εδώ κοιμηθήκατε; Τι ώρα ήρθατε; Η λειτουργία ξεκινάει στις 6 ώρα, τώρα περιμένω και τον Παπα-Φώτη, ελάτε μέσα στην εκκλησία για να ζεσταθείτε".
Εμείς τελικά είχαμε φτάσει πολύ νωρίτερα στην εκκλησία, κατά τις 5 και μισή.
Όλο αυτό το περιστατικό συνέβη την Τρίτη 25 Δεκεμβρίου του 1956, ξημέρωμα Χριστουγέννων πριν από 69 χρόνια στη μικρή μας πόλη.
Ο Παπα-Φώτης
Ο μακροβιότερος ιερέας στην ιστορία του Πολυκάστρου ήταν ο αλησμόνητος (Πόντιος από το Κάρς) Παπά-Φώτης Βασιλειάδης, από το 1931 έως τον Μάρτιο του 1941 στον Ι.Ν. του Αγίου Αθανασίου και από το Πάσχα του 1941 έως και το 1957 (τον θάνατο του) στον Ι.Ν της Αγίας Τριάδος.
Αυτός ήταν εφημέριος κατά την έναρξη των εργασιών ανέγερσης της νέας Εκκλησίας το 1934 και καθ΄όλη την διάρκεια της ανέγερσης, αυτός ήταν που λειτούργησε για πρώτη φορά το Πάσχα του 1941 και αυτός ήταν και στην τελετή των εγκαινίων που έγινε στις 2 Μάιου το 1950.
Ο Παπα-Φώτης ήταν ο μοναδικός ιερέας στο Πολύκαστρο που παρέμεινε φύλακας του Ι. Ναού και μετά το θάνατο του αφού ετάφη σύμφωνα με την παράδοση πίσω από το Ιερό του Ναού και μπροστά από το σπίτι του, όπου και παρέμεινε εκεί από το 1957 έως την κατεδάφιση του ναού το 1998, επί 41 χρόνια, περιμένοντας την ολοκλήρωση του νέου Ναού για να ενταφιαστή και πάλι πίσω από το Ιερό.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΈΘΕΝ, ΧΑΡΑ ΣΟΝ ΚΟΣΜΟΝ
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Βασίλης Αθανασιάδης
