Μετά από 24 αιώνες πολιτισμικής… ανέλιξης, με τις πολλαπλάσιες ιατρικές γνώσεις και τεχνογνωσίες για την ανθρωπινότητα της βιολογίας μας εξ άκρας συλλήψεως, εμείς οι αφάνταστα προηγμένοι και οικουμενικά ανθρωπιστές άνθρωποι φθάσαμε στο σημείο να αρνούμεθα στα ΕΜΒΡΥΑ την ανθρώπινη υπαρκτική τους ταυτότητα, το στοιχειώδες ανθρώπινο υπαρκτικό τους δικαίωμα, το υπερφερές πρόταγμα της αδυναμίας τους να μιλήσουν “υπέρ αδυνάτου” όχι για οικονομική επιβίωση, αλλά γι᾽ αυτήν την ίδια την επιβίωση και διαβίωσή τους. Καταντήσαμε ως κοινωνία (και δη προηγμένη! μετανεωτερική!) οι πιο ακραίοι δικτάτορες επιχειριαστές όχι απλά επί των πολιτικών η οικονομικών αγαθών των συνανθρώπων μας, αλλά επί της ίδιας της υπαρκτικής ζωντάνιας και ζωής των πλέον αθώων συνανθρώπων μας. Όχι κατά της ζήσης, αλλά κατά της ίδιας της ζωής και των στοιχειωδών κοινών υπαρκτικών δικαιωμάτων, και μάλιστα αυτονόητων ως θεοδότων σε όλους. Καταφάσκουμε την απεχθέστερη Γενοκτονία επί χιλιάδων και εκατομμυρίων συνανθρώπινων υπάρξεων, κι ας διαθέτουν τα αυτά με μας βιολογικά και υπαρκτικά και επιβιωματικά θεόκτιστα δικαιώματα! Και απορρίπτουμε τελικά τις ευθύνες μας για μια συνανθρωπότητα, που προτάσσει τον οποιοδήποτε παραδεκτό φεμινισμό ως ινδαλματική ψευδαίσθηση τάχα ανθρωπιάς, ενώ αποφάσκει την ίδια την ελαχίστη ανθρωπιά προς τα έμβρυα-ανθρώπους ως θεμέλιο υπαρκτικής κατάφασης.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αν θέλουμε να είμαστε δικαιοπράττες, αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ανθρωπιστές, τότε, πριν τολμήσουμε να υπερασπιστούμε (με αυτονόητο σεβασμό) τη σωματικότητα και την ψυχολογία της κάθε (ακούσια η εκούσια) μητροφέρουσας γυναίκας ως ατόμου, θα πρέπει να ακούσουμε οπωσδήποτε και την κραυγή της απόγνωσης κάθε εμβρύου στα δευτερόλεπτα που μεσολαβούν μεταξύ της απειλής και της αποτελειωτικής εφαρμογής της θανάτωσής του. Ναι. Σε μιαν επικαιρότητα επικαρπίας της συλλογικής αήθειας και παραηθικής, που αρνείται τις συλλογικές της ευθύνες αντικοινωνικότητας και καταδικάζει (δικαίως) μόνο την δημόσια κατεγνωσμένη παρατροπή της (την ψυχολογική και σωματική κακοποίηση ετεροφύλων και ομοφύλων παιδιών), εκ του αντιθέτου η αυτή επικαιρότητα ανθρωπίνως “σκοτώνει ανθρώπους επί ανθρώπων”. Και καταφάσκει το δικαίωμα μιας τέτοιας δολοφονίας των πιο αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Και φθάνει στο σημείο να φιμώνει μαζικά το ελάχιστο υπερασπιστικό αυτονόητο δικαίωμα των δολοφονουμένων: έστω να διαμαρτυρηθούν με το στόμα κάποιων ευαίσθητων υπερασπιστών τους απέναντι στην παρωθημένη ατομολάγνα βιολογική μάζα. Μιας μάζας που συζητά μόνο με κείνους που ακούγονται, ενώ κατακυριαρχείται από τις ατομολατρικές εμμονές να αγνοεί εκείνους (τις ανθρώπινες υπάρξεις) που ακόμη δεν ακούγονται εκτός μήτρας. Αγωνιά (και καλώς) για την πολυειδή ταλαιπωρία των γυναικών, αλλά το μόνο τρόπο σεβασμού που καταφάσκει είναι η νόμιμη και εξασφαλισμένη αμβλωτική παρώθηση της διακινδυνευόμενης ατομο-ακεραιότητάς τους.
«Δικαιώματα από τη στιγμή της σύλληψης»
Αποδεχόμενοι ο καθένας τα δικά του ανθρώπινα δικαιώματα, μέσα κι από διεθνείς ρήτρες, αναμφίβολα προασπίζει το αφετηριακό “ξεκίνημα” κάθε ανθρώπου. Εκτός κι αν η επιβιωματικότητα όλης της ιστορικής ανθρωπότητας προέκυψε από άλλη αφετηριακή αρχή, κι όχι όπως το υπεραπιστέο “ξεκίνημα των ανθρώπων-εμβρύων”…
Πρόσφατα ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κυμπουρόπουλος συνυπερασπίστηκε και συνενέκρινε το Ψήφισμα της Ευρωβουλής (του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου) για την θεμελιώδη και ουσιώδη υπαρκτική αφετηρία του καθενός μας, του καθενός εμβρυώδους ανθρώπου: η ανθρώπινη ζωή ενός παιδιού «πρέπει να προστατεύεται, ξεκινώντας από τη στιγμή της σύλληψης».
Είναι μια πανευρωπαϊκή επιτέλους νομική προϋπόθεση ρεαλιστικής υπεράσπισης του Ανθρώπινου όντος. Όπως έλεγε πριν δύο χρόνια ο τ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος σε επιστημονική ημερίδα (14.6.2019) της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής: «Η αξία του Ανθρώπου, κατά την διάταξη του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος, είναι έννοια αυτονοήτως ευρύτερη εκείνης της αξιοπρέπειας, γεγονός το οποίο συνεπάγεται και το ότι ο θεσμικός “προστατευτικός μανδύας” της αξίας του Ανθρώπου υπερκαλύπτει, κατά πολύ, το πεδίο της προσωπικότητας του Ανθρώπου και των μέσων της ελεύθερης ανάπτυξής της» (αυτοτελές τεύχος του Κέντρου Βιοϊατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας, με την εισήγηση του τ. ΠτΔ υπό τίτλον “Η αξία του ανθρώπου ως θεμέλιο του ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα του συντάγματος (Οι θεσμικές επιπτώσεις στο πεδίο της Βιοηθικής)”, σ. 40). Από την εισήγηση αυτή εισαγωγικά αρυόμεθα πληροφορίες για τις απόψεις του εισηγητή της τότε (και νυν) πλειοψηφίας Δ. Παπασπύρου στις συζητήσεις για την ψήφιση του Συντάγματος του 1975, όπως και την απόκριση του Καθηγητή Γ.Α.Μαγκάκη (μετέπειτα Υπουργού) σε ερώτηση του Κωνσταντίνου Τσάτσου (μετέπειτα ΠτΔ): «Προτιμώ την λέξη αξία και όχι αξιοπρέπεια, γιατί η αξιοπρέπεια σημαίνει μόνο την αξία σε σχέση με άλλους, ενώ η λέξη αξία εκφράζει την ουσία, που είναι δεδομένη χωρίς συσχετισμό με τρίτους» (Πρακτικά των Συνεδριάσεων των Υποεπιτροπών επί των συζητήσεων του Συντάγματος του 1975, Συνεδρίαση της Β Υποεπιτροπής της 29ης Ιανουαρίου 1975, σελ. 418). Πάμπολλες Συνταγματικές (Γερμανικό Σύνταγμα 1949, Ιταλικό Σύνταγμα του 1947) η Οικουμενικές και Ευρωπαϊκές Συμβάσεις (από το 1948 μέχρι το 2012) αναφέρονται θεματικά και υπερασπιστικά στη ρήτρα της “ανθρώπινης αξιοπρέπειας” (ενθ.αν. σσ. 8-9). Όμως το Ελληνικό Σύνταγμα προτάσσει ως θεμελιώδη υποχρέωση την υπεράσπιση της “αξίας” του ανθρώπου, με άλλα λόγια ανάγεται στον άνθρωπο από τη βιολογική του αφετηρία μέχρι το βιολογικό του τέρμα, ξεπερνώντας τα (πολύ στενότερα) πλαίσια μόνο της κοινωνιολογικής του εξέτασης και νομιμοποίησης.
Επικροτούμε την τωρινή Ευρωβουλευτική υπέρβαση της νομικής ασφαλιστικής φόρμουλας πέρα κι από τον όρο “αξιοπρέπεια” με την πρόταξη του όρου “αξία” του ανθρώπου, κι αυτό εξ άκρας συλλήψεως.
Διαφορετικά, αλίμονό μας, αν υπολογίσουμε την πανανθρώπινη και διανθρώπινη και ανθρώπινη υπεραξία (δηλ. στην αξία όλων μας την διακοινωνούμενη) μόνο με την ηχοληπτική αίσθηση της πρώτης κραυγής εκτός της μήτρας!
Από πότε ξεκινά η ανθρωπινή μας γενετική υπαρκτικότητα;
Αλίμονό μας, αν συνεχίσουμε να παραδεχόμαστε μια διαφορετική, στυγνή διαπιστωτική μεθοδολογία ανθρωπινότητος, που να αναγνωρίζει το δικαίωμα της ύπαρξης στην κυοφορούσα ανθρώπινη υπόσταση και να απορρίπτει το ίδιο αυτό αυτονόητο δικαίωμα της ύπαρξης στην κυοφορούμενη ανθρώπινη υπόσταση. Με εργαλεία: (α) την ατομική γενετιστική επιλογή της μιας πλευράς πάνω στην ανυπεράσπιστη γεννώμενη ανθρωπινότητα της άλλης πλευράς· (β) την πρόταξη των δικαιωμάτων των ισχυρών επί των αδυνάτων· και τελικά (γ) τις άκρως επιλεκτικές νομορρυθμίσεις υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων ζωής, ύπαρξης, οντότητας, ανθρωπινότητας μόνο της γυναίκας (η και αμφοτέρων των γενετών η και ευρύτερα της κρατικής κοινωνίας), με κάθετη αντίθεση προς τα αντίστοιχα δικαιώματα των αθωοτέρων ανθρώπων-εμβρύων!
Μια τέτοια μονομερής υπεράσπιση μόνο των προβλημάτων κάθε γυναίκας έναντι των δικαιωμάτων του κάθε εμβρύου ξεκινά από μιαν αλλοτριωτική θεώρηση απέναντι και στον άνθρωπο και στην κτίση. Ελλείπει τότε καταλυτικά κάθε συναίσθηση των υπαρκτικών μας όρων. Κι αυτό παρατηρείται, όταν λείπει η δύναμη της αληθινής πίστεως και καταφρονείται η ελαχίστη έστω αναζήτηση του ζώντος Θεού, με αποδομητικές συνέπειες στην ίδια την αυτογνωσία των ανθρώπων.
Με τέτοιες συνθήκες δυστυχώς παρατηρείται στις μέρες μας το τραγικά οξύμωρο σχήμα, στα σκυλιά να αποδίδεται μεγαλύτερη αξία από ο,τι στην ανθρώπινη ύπαρξη! Όχι να έχουμε και να δείχνουμε λύπηση για την επίσης δημιουργημένη άλογη κτίση όπως είχαν όλοι οι Άγιοι, αλλά να απαιτούμε αξιωματική νομοθετική ειδική προτίμηση στην άλογη κτίση περισσότερο κι από τους ανθρώπους. Οι ζωόφιλοι π.χ. αγωνίζονται να υπερασπίζονται “τα δικαιώματα” των αλόγων ζώων, ως υπεραξιών, και επιβάλλουν ανάλογα νομοθετήματα, σε μιαν εποχή που παράγει κάθετη απαξίωση των ανθρώπων-εμβρύων! Ποιός υπουργός και ποιές ομαδοποιήσεις θα τολμούσαν να παραγγείλουν αφαίρεση αφισσών ζωοφιλίας από τα μέσα μαζικής μεταφοράς με την ίδια ευκολία και αμεσότητα σαν τις αφίσες που μιλούσαν για την προστασία του αγέννητου παιδιού;
Και φθάνουμε συλλογικά στο μεθόριο της απόρριψης της ίδιας της θεοκτισίας μας, σε μια μαζική αυτο-απόρριψη! Δεν θα χρησιμοποιήσω τη βαθειά θεολογική ανάλυση του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού για την θεολογική ερμηνεία της “οργής” του απαθούς και μόνον αγαπώντος Θεού, αλλά την απλούστερη “νεοελληνική της μετάφραση” στην παιδαγωγική ορολογία ενός από τους πασίγνωστα φιλάνθρωπους νεότερους Αγίους μας, του οσίου Παϊσίου του Αγιορείτη: «Όταν παραβαίνη ένας άνθρωπος μια εντολή του Ευαγγελίου, ευθύνεται μόνον αυτός. Όταν όμως κάτι που αντίκειται στις εντολές του Ευαγγελίου γίνεται από το κράτος νόμος, τότε έρχεται η οργή του Θεού σε όλο το έθνος, για να παιδαγωγηθή» (άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Λόγοι, Δ Οἰκογενειακή ζωή). Κατά συνέπειαν, ιστορικά τεκμηριωμένη με κραυγαλέα παραδείγματα, και ο λαϊκίστικος “πνιγμός” των δικαιωμάτων ζωής των ανθρώπων-εμβρύων επισύρει την αυτοκαταδίκη μιας τέτοιας αντι-κοινωνίας σε αποστέρηση των ιδίων των υπαρκτικών της προϋποθέσεων.
Θεολογική η αποκάλυψη-θεμελίωση της ανθρωπινής υπεραξίας
Η ανθρωπολογία της Εκκλησίας εξ αποκαλυπτικής (και ιστορικής) πείρας βλέπει την μεταβλητή ανεπάρκεια στα μερίσματα υπαρκτικής δικαιώσεως που παρέχει η ανθρωποβιολογία η η συνταγματική και νομοθετική Ελλαδική δεοντολογία η και ο Ευρωπαϊκός θεσμικός και ο Οικουμενικός ανθρωπισμός. Η Εκκλησία ως σώμα Χριστού και ναός του Αγίου Πνεύματος προχωρεί πολύ ουσιωδέστερα. Είναι εμπειρική κατάφαση στην ανθρώπινη οντολογία, με κίνητρο τη θεολογική αποκάλυψη της ανθρώπινης υπεραξίας. Η Εκκλησία καταφάσκει την ιστορικότητα του κάθε ανθρώπινου όντος ως υπόστασης μοναδικής και ανεπανάληπτης, ζώσας και υπερβιολογικής, που ο Τριαδικός Θεός δημιουργικά την θέλει να υπάρξει.
Εκ του αντιθέτου, η αμβλωτική παρέμβαση είναι διττά και πολλαπλά φρικώδης. Καταφάσκει το θάνατο υπέρ την ζωή του συγκεκριμένου εμβρυϊκού ανθρώπου που αμβλώνεται. Καταφάσκει κατ᾽ αναλογίαν σε όλη τη συνανθρωπότητα το θάνατο αντί του βίου ως προς τον ένα θανατούμενο εμβρυώδη άνθρωπο. Αποφάσκει το ίδιο το δώρο της ανθρωπινής οντολογίας και προτιμά για πολλαπλάσιες περιπτώσεις την θανατερή αποδόμηση της υπαρκτικής υπεραξίας που ο Κύριος μας χαρίζει ως “κατ᾽ εικόνα και καθ᾽ ομοίωσιν Θεού” υπάρξεις. Οπότε έχουμε μια δαιμονιώδη προτίμηση αυταρέσκειας, αυτονομίας, αυτοβουλίας, αυτολατρείας, αποξένωσης από το θείο δώρημα της βιολογικής και υποστατικής ύπαρξης σε σχέση και κοινωνία με το Θεό. Διότι η σχέση προς το Θεό (η κατάφαση στην υπαρκτική μας ουσία και στην υπαρκτική προσωπική της παραδοχή) περνά μέσα από τη σχέση και την κοινωνία προς τον κάθε άνθρωπο, και δη προς το κυοφορούμενο παιδί μας (προκειμένου περί των γονέων η έστω της μητρός).
Με τέτοια όμως αντιδομικά στοιχεία (είτε δεδομένα από τη λαϊκή βάση ως “κοινωνικό”(;) έθος, είτε προκλητά στο λαό ως νομοθετούμενα αναγκαστικά πλαίσια), μια πολιτεία και μια “κοινωνία” δείχνει να προτιμά ως πρωτεύον ιδανικό της το θάνατο και όχι τη ζωή. Η στατιστική αποτύπωση αυτής της συνεχούς προτίμησης προς το θάνατο και όχι προς τη ζωή μπορεί να δείχνει μιαν επιφανειακή πρόληψη βιοηθικών και βιοκοινωνικών ακραίων ζητημάτων, αλλά οδηγεί στην εθνομείωση και τον εθνομηδενισμό. Αντί να επιδοτείται η γέννηση ενός παιδιού και η γονεϊκή ιδιότητα η η μονογονεϊκή μητρότητα, επιδοτείται ο νόμιμος θάνατός του. Και αυτό είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα κατατιτρώσκει τη βάση της όλης κοινωνικής και κρατικής δομής. Αποφάσκει τον άνθρωπο σε τόσα και τόσα θανατούμενα έμβρυα, και καταφάσκει τον άνθρωπο της μεταποιημένης ατομικιστικής υφής σε αριθμητικές αναλογίες και ποσοστά θλιβερότατα.
Θεολογικός ο προβληματισμός απέναντι στην αντι-κοινωνία
Αναρίθμητα περιστατικά Αγίων και Δικαίων, έστω κι αν γεννήθηκαν από Μητέρες με μιαν αθέλητη η βίαια η αναγκαστική ερωτική σχέση, δείχνουν περίτρανα τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, που δεν επιτρέπεται να θεωρείται και να αντιμετωπίζεται ως μηδενίσιμος και παρορατέος, έναντι των μητρικών βιολογικών η ψυχολογικών η επιβιωματικών προτεραιοτήτων.
Όπως και η εντελώς διάφορος, μοναδική και αταύτιστη ψυχοβιολογικότητα αδελφών σε πολύτεκνα η ολιγότεκνα ζευγάρια πάλι διαλαλούν αυτό που προείπαμε: την καθοριστική βιολογική δημιουργική συνέργεια του ανθρώπινου γονεϊκού η ερωτικού ζεύγους, σε μια πραγματικότητα όμως εντελώς μοναδικής υπαρκτικής υπόστασης κάθε ανθρώπου.
Πως μπορούμε να αποκλείσουμε από έναν νέο άνθρωπο, εμβρυϊκά υφιστάμενο, το δικαίωμα να του υπερασπισθούμε τη ζωή, την υπαρκτική παρουσία, την γέννησή του στη συνανθρώπινη κοινωνία; Εκτός κι αν (ως τέλεια εκσυγχρονισμένοι μετα-άνθρωποι του 21ου αιώνα) καταφάσκουμε μόνο στην απόλυτα ατομικιστοποιημένη αντι-κοινωνία…
Αυτές είναι οι ουσιώδεις θεολογικές ανθρωπολογικές υπαρκτικές διαστάσεις του προβλήματος που μας προέκυψε μόλις χθες, σαν… εμπορεύσιμη επικοινωνιακή και πολιτική είδηση, ελκυστικού ενδιαφέροντος.
Δευτερεύοντα επιλογικά αντεπιχειρήματα
Όμως, υφίστανται και άλλες παράμετροι, ειδικά για την βίαιη και φιμωτική αντίδραση φορέων και παραγόντων αρνητικά απέναντι στη στάση του ευρωβουλευτή Στέλιου Κυμπουρόπουλου, ως προς την στοιχειώδη υπεράσπιση των ανθρώπων-εμβρύων. Απαξιώνοντας την υπεύθυνη καταφατική συμμετοχή του στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ότι η ανθρώπινη ζωή ενός παιδιού «πρέπει πάντα να προστατεύεται, ξεκινώντας από τη στιγμή της σύλληψης».
(α) Η τωρινή απαξίωση κατά του Ευρωβουλευτή και της Ευρωβουλής έρχεται απόλυτα σύμφωνη με μια εντελώς διαφορετική ευρω-απόφαση το 2013 που επέτρεπε τη χρηματοδότηση με ευρωπαϊκά κονδύλια για πειράματα (και έμμεση εμπορία) σε εμβρυακά βλαστοκύτταρα της Αφρικανικής (κυρίως!) Ηπείρου και άλλων χωρών, μια νέα μορφή έμμεσης αποικιοκρατίας πιο απάνθρωπη. Εκείνη όμως η νεοδουλεμπορική απόπειρα σε χώρες του Τρίτου κόσμου δεν αποσοβήθηκε μεν, έστω κι αν συγκεντρώθηκαν υπογραφές διαμαρτυρίας 1.700.000 Ευρωπαίων πολιτών. Όμως με το τωρινό ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου επιτέλους βλέπουμε και μιαν στοιχειώδη ανθρωπιστική υπέρβαση υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εμβρύων-ανθρώπων.
(β) Εάν καταφάσκουμε στις σημερινές διαμαρτυρίες πολιτικών και λοιπών παραγόντων ενάντια στη συναίνεση του ευρωβουλευτή μας, κατ᾽ αναλογίαν θα έπρεπε να απαξιώνουμε κάθε δικαίωμα προάσπισης ανθρώπων στις μονάδες εγκεφαλικά η καρδιακά βεβαρημένων κ.τ.ο.
(γ) Όσοι διαφωνούν με την στάση Κυμπουρόπουλου (και πέτυχαν την επικοινωνιακή φραστική υπαναχώρησή του) πρέπει να αντιληφθούν, ότι είναι στοιχειώδες βουλευτικό και ευρωβουλευτικό δικαίωμα να εκφράζει η να επικουρεί κάποιος μιαν υπεύθυνη ανθρωπιστική άποψη, έστω κι αν δεν αρέσει στους λοιπούς.
(δ) Δεν είναι πρέπον για την ελευθερία και την ισορροπία της κοινωνίας, να υπερασπιζόμαστε επιμόνως ακόμη και ομάδες πολυμόρφως εγκληματούντων, και να αρνούμεθα την υπεράσπιση των αθώων, ανυπεράσπιστων και αδύναμων εμβρύων (στο μέλλον ίσως και βρεφών), με το απάνθρωπο και ανέρειστο ιδεολόγημα πως τάχα δεν είναι σχηματισμένοι άνθρωποι (επομένως ούτε παιδιά μας, με φυσική απαίτηση και αναγνώριση των ελαχίστων δικαιωμάτων ζωής, από μέρους της φερούσης μητέρας τους και της φερούσης κοινωνίας).
(ε) Η Εκκλησία μας (ως χριστοφόρο σώμα πιστευόντων δι᾽ αιώνων και εις τους αιώνας) τιμά το ανθρώπινο πρόσωπο θεολογικά και ακαθαίρετα, όπως σέβεται και τιμά με την αυτή μοναδικότητα θεόκτιστης αξίας κάθε αγέννητο παιδί, όπως ταυτόχρονα αποδέχεται τον μετανοημένο αμαρτωλό, προσευχόμενη ακόμη και για τον ιδιογνώμονα και πείσμονα εγκληματία.
(ς) Στο συγκεκριμένο Ευρωβουλευτή, λόγω και των προσωπικών του βιωμάτων (τα οποία επικαλείται στην επικοινωνιακή του “δευτερολογία”), πρέπει να αναγνωρίσουμε οι πάντες ανεξαιρέτως αυξημένη ευαισθησία για τα δικαιώματα των πονεμένων και των αβοηθήτων και να μην του επιτιθέμεθα με τέτοια μανία. Η ανομολόγητη αυθυπεράσπιση τραυματικών εμπειριών από γόνιμους ερωτισμούς άγονης και ανώριμης και ατομιστικής υπαρκτικότητας δεν νομιμοποιεί την καταφορά εναντίον της στοιχειώδους ανθρωπιάς ενός δοκιμασμένου ανθρώπου, που θέλησε να προασπίσει με την ευρωβουλευτική λαλιά του το “συλλαλητήριο της επιβίωσης” στα ολοζώντανα, αθώα και άφωνα έμβρυα-ανθρώπους.
(ζ) Η ελευθερία δεν έχει πολιτικό ιδεόχρωμα, αλλά αναγνωρίζεται αδιακρίτως σε όλους, και στους ισχύοντες και στους αδύναμους. Αυτό πρέπει να το σεβασθούμε ιδιαιτέρως τούτες τις ημέρες του επετειακού πανεθνικού μας συναγερμού.
