Η σύσταση των νέων Περιφερειακών Οργάνων και οι αιρετές τους διοικήσεις καλούνται από την 1η Ιανουαρίου 2011 να λειτουργήσουν ως νέες αναπτυξιακές, οικονομικές και πολιτικές περιφερειακές μονάδες.  Η νέα δομή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με την εφαρμογή του «Καλλικράτη», αποτελεί μια ιδιαίτερα σημαντική πολιτική, οικονομική και διοικητική τομή, που εξέλειπε από την περιφερειακή διοίκηση και έπρεπε να εφαρμοστεί προ πολλών ετών.
Εκτιμώντας την ιστορική πραγματικότητα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και την πορεία της από τη μεταπολίτευση έως και σήμερα διαπιστώνουμε εκ του αποτελέσματος ότι στο μοντέλο ανάπτυξης που εφαρμόστηκε τα προηγούμενα χρόνια οφείλεται η δημιουργία της λεγόμενης Ελλάδας των τριών ταχυτήτων  και του αγεφύρωτου χάσματος στην τροχιά ανάπτυξης μεταξύ κεντρικής  και Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Η πιο σημαντική συνέπεια των προηγούμενων μοντέλων διοίκησης υπήρξε η δημιουργία ενός συγκεντρωτικού, μητροπολιτικού συστήματος, που συσσώρευσε το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών πόρων αλλά και του πληθυσμού της χώρας μας στην περιφέρεια Αττικής, καθιστώντας τη λοιπή επικράτεια της Ελλάδας αδύναμη και ανίσχυρη να αντιμετωπίσει τη νέα τάξη πραγμάτων που καθιέρωναν οι διεθνείς τάσεις και εξελίξεις.
Επί πολλά χρόνια η αναπτυξιακή δραστηριότητα της ελληνικής περιφέρειας στηριζόταν, τόσο λειτουργικά όσο και οικονομικά, κυρίως στο δημόσιο τομέα, με πολυδάπανες δημόσιες επενδύσεις, εξαντλώντας τα όριά του και οδηγώντας στην δημιουργία πελατειακών σχέσεων.
Είμαστε υποχρεωμένοι, λόγω της παρούσας μη λειτουργικής πλέον κατάστασης πραγμάτων στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να ακολουθήσουμε εναλλακτικές διεξόδους και πιο ριζοσπαστικές μεθόδους λειτουργίας ώστε να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στις ανάγκες της σύγχρονης πραγματικότητας και να επέμβουμε στην επίλυση όλων εκείνων των προβλημάτων που αποτελούν τροχοπέδη στην αναπτυξιακή πορεία της Ελλάδας και δη της επαρχίας.
Οι Περιφέρειες για να αντιμετωπίσουν τα συσσωρευμένα προβλήματα των προηγούμενων ετών αλλά και να αποφύγουν τα ίδια λάθη πρέπει να αναλάβουν πρωτίστως τον κυρίαρχο ρόλο στην διοίκηση των οικονομικών τους. Πρέπει να κρίνουν και αξιολογήσουν τις δεδομένες συνθήκες, να ιεραρχήσουν τις προτεραιότητές τους και να επεμβαίνουν άμεσα όπου χρειάζεται. Κατ’ αυτόν τον τρόπο γλιτώνουν χρόνο και χρήματα ενώ παράλληλα παρακάμπτουν ένα μεγάλο κομμάτι της γραφειοκρατίας που επέβαλλε η προηγούμενη αναποτελεσματική σχέση τους με την κεντρική διοίκηση.
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια ο ντόπιος πληθυσμός μέσω των Περιφερειών αποκτά δύναμη αλλά και τη δυνατότητα να διαχειρίζεται κάθε παραγωγική και οικονομική δραστηριότητα προς όφελος του τόπου του. Αποδεσμεύεται από την δυσλειτουργική εξάρτησή του από την κεντρική διοίκηση.
Επιπλέον, με το νέο μοντέλο περιφερειακής ανάπτυξης και τις ουσιαστικές τομές στις αρχές διοίκησης και ανακατανομής του εισοδήματος των κατά τόπους περιφερειών, διευρύνονται οι δυνατότητες βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων τους και ενισχύεται ο τομέας της εργασιακής απασχόλησης.
Οι νέες Περιφερειακές διοικήσεις καλούνται από 1 Ιανουαρίου 2011 να εφαρμόσουν το νέο μοντέλο ανάπτυξης, που θα στηρίζεται στην ορθή αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων τους, μέσω των περιφερειακών προγραμμάτων.