Κι εκτός του ότι ήταν φανατικοί είχαν απωλέσει και κάθε ίχνος σοβαρότητας, αφού παρουσίαζαν στο προφίλ τους ως κεντρική μια φωτογραφία των νεανικών τους χρόνων, που δυστυχώς γι’ αυτούς είχαν παρέλθει προ πολλού. Κάθε φορά που τους άκουγα να περηφανεύονται για τον αριθμό των διαδικτυακών τους φίλων και για τα like που είχαν πάρει, ένοιωθα έναν έντονο εκνευρισμό, σαν αυτόν που καταλαμβάνει οποιονδήποτε εχέφρονα πολίτη παρακολουθεί το δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΙ. Από τη μια θύμωνα κι από την άλλη επιθυμούσα διακαώς να τους προστατεύσω, αλλά δίσταζα να τους πω τα πράγματα «χύμα και τσουβαλάτα», με χρήση μάλιστα των αποκαλούμενων στην καθομιλουμένη «γαλλικών», τα οποία ως γνωστόν ουδεμία σχέση έχουν με την παροιμιώδη «γαλατική ευγένεια». Έτσι, έθετα το ζήτημα κομψά, επιστρατεύοντας επιχειρήματα για τον εθισμό στα «σόσιαλ», για το χάσιμο χρόνου σε μια εικονική πραγματικότητα, για την εθελούσια παράδοση προσωπικών δεδομένων και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Αλλά «εκείνα που κοροϊδεύεις τελικά τα λούζεσαι», λέει η λαϊκή θυμοσοφία και αυτό έπαθα κι εγώ. Πριν από ένα χρόνο στις 29 Μαΐου, αποφράδα ημέρα, κάμφθηκε η αντίστασή μου και παραδόθηκα στο fb, κάνοντας την πρώτη μου ανάρτηση. Τέτοια κωλοτούμπα είχε να γίνει από την εποχή που το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος έγινε ΝΑΙ.

Στο ερώτημα ποιος φταίει για τη μεταστροφή μου η απάντηση είναι εκ προτέρων γνωστή: «Η Εύα με ηπάτησε». Κι όταν λέω Εύα εννοώ την αυτόκλητη επιμελήτρια των κειμένων μου, η οποία με έπεισε ότι αν ήθελα ο κόσμος να διαβάζει αυτά που γράφω θα έπρεπε να τα αναρτώ στο fb, γιατί αν περίμενα να τα διαβάσουν από τα βιβλία μου ήμουν βαθιά νυχτωμένος. Να πω ότι είχε άδικο, δίκιο είχε. Άλλωστε έχει αποδειχθεί ότι οι γυναίκες έχουν πάντα δίκιο κι αυτό είναι κάτι που δεν μπόρεσα να το καταλάβω ποτέ.

Το κακό δε σταμάτησε εκεί, γιατί «έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία», που λένε οι Κατσιμιχαίοι. Και ο θεμελιώδης νόμος του fb είναι το «ουκ εν τω πολλώ το ευ» ή άλλως «το φεϊσμπουκίζειν εστί λακωνίζειν». Τοιουτοτρόπως τα προς ανάρτηση κείμενα μου τοποθετούνταν στην προκρούστεια κλίνη της επιμελήτριας, η οποία τα πετσόκοβε όχι με νυστέρι αλλά με τσεκούρι, σαν εκείνο που κρατούσε γνωστός ακροδεξιός υπουργός της σημερινής κυβέρνησης, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω ερωτηθείς για τις γαλλικές εκλογές απάντησε ότι τον φοβίζει η άνοδος της ακροδεξιάς!

Το πράγμα έχει και συνέχεια. Δεν είναι μόνο ότι τα κείμενα μου κόντυναν σε βαθμό που να θυμίζουν το ύψος του διάσημου μεγαλοδικηγόρου που εξαγριώνεται όταν κάποιοι υπαινίσσονται ότι είναι κοντός αλλά και όλες οι λέξεις της καθαρεύουσας που επέλεγα για να δώσω αξία στα κείμενά μου, κατόπιν επιμονής της επιμελήτριας, πετάγονταν όπως η τρίχα από το ζυμάρι. Και πάλι δίκιο είχε, δυστυχώς. Αλλά και άδικο να είχε σιγά μην τολμούσα να το ψελλίσω. Τέτοιες μαγκιές δεν έκαναν ούτε οι τελευταίοι μάγκες, που δεν υπάρχουν πια γιατί τους πάτησε το τρένο, σαν την Άννα Καρένινα.

Το καλό, βέβαια, είναι ότι βρήκα εύκολα διαδικτυακούς φίλους, χωρίς να χρειάζεται να τους αναζητώ με το φανάρι μέρα μεσημέρι σαν τον κυνικό φιλόσοφο Διογένη. Στους φίλους μου, λοιπόν, που είμαι σίγουρος ότι εφεξής θα κάνουν ολιστική ζωή, σύμφωνα με τις πρωθυπουργικές παραινέσεις, αφιερώνω έναν δεκάλογο για την ορθή χρήση του fb, στον οποίο κατέληξα μετά από ένα χρόνο ενασχόλησης μου με αυτό. Ευελπιστώ ότι τώρα που οι φίλοι μου θα σταματήσουν να κυνηγάνε το χρήμα για να καλύψουν τις άνευ σημασίας για τον κ. πρωθυπουργό ταπεινές ανάγκες τους και έτσι θα τους περισσεύει χρόνος για να μπαίνουν πιο συχνά στο fb, θα είναι χρήσιμες οι δέκα εντολές που θα κοινοποιήσω στην επόμενη ανάρτηση.

Μέχρι τότε καλό Σαββατοκύριακο.

Περισσότερα άρθρα και φωτογραφίες από το νομό Κιλκίς θα βρείτε στην ιστοσελίδα και στο fb του τεχνικού γραφείου k4s tation.