Μια ηλιόλουστη ημέρα του Αυγούστου του 1963, ένας φωτισμένος ιερέας, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ηγετική προσωπικότητα του αφροαμερικανικού κινήματος για τα δικαιώματα των έγχρωμων ανθρώπων, εκφώνησε ιστορική αντιρατσιστική ομιλία ενώπιον μιας εντυπωσιακής για το μέγεθος συγκέντρωσης προοδευτικών Αμερικανών.
Μια ομιλία που έμεινε στην ιστορία με τη φράση «έχω ένα όνειρο», που επέλεξε ο ρήτορας για να συμπυκνώσει οράματα και διεκδικήσεις χιλιάδων Αμερικανών, εγκλωβισμένων σε απάνθρωπο κοινωνικό περιθώριο εξαιτίας του χρώματος της επιδερμίδας τους.
Η ελληνική πολιτική επικαιρότητα, σε συνδυασμό με την επώδυνη εμπειρία, μου προσφέρει απλόχερα ευκαιρίες να ονειρεύομαι κι εγώ.
Έχω ένα όνειρο να ζω σε μια χώρα χωρίς βαθυ(α)στόχαστους συνωμοσιολόγους, αμαθείς σχολιαστές, ημιμαθείς δημεγέρτες και  βαρετούς δημοσιολογούντες.
Έχω ένα όνειρο να μάθω κάποια στιγμή, ότι η θετική ψήφος σε μια κυβερνητική πρόταση ενισχύει την αντιπολιτευτική πολιτική και δεν την αποδυναμώνει. Να δούμε, για παράδειγμα, να ψηφίζεται από όλες τις πτέρυγες της Βουλής η κυβερνητική πρόταση για τη μερική υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, χωρίς να υποστέλλεται η σημαία του αγώνα κατά του κυβερνητικού αυταρχισμού, της εκποίησης και της εκμετάλλευσης.
Έχω ένα όνειρο ότι ο κορονοϊός με τις μεταλλάξεις του θα καταφέρει να μεταλλάξει το πολιτικό σύστημα και να βρούμε όλοι κοινό βηματισμό με την κοινή λογική, χωρίς αστερίσκους και καχυποψίες, που επιτρέπουν στης μετριότητας τη δυστοπία  να σκοτώνει του ονείρου μου την ουτοπία.