Μερικά από τα ήθη και έθιμα της ελληνικής κοινωνίας είναι τόσο έντονα σε ορισμένες περιοχές, που τα σέβονται και τα τηρούν όλοι με μεγάλη ευλάβεια. Οι δικοί μας οι Πόντιοι ανέφεραν για το τριήμερο 4/6 Δεκεμβρίου το «Αϊ.Βαρβάρα βαρβαρών, Αϊ. Σάββας σαβανών κι Αϊ Νικόλας παραχών» Δεν ξέρω σε τι ακριβώς αποδίδονταν αυτά, ίσως στο πολύ κρύο και τις συνέπειές του.
Στο Ανθόφυτο ήταν όλοι Θρακιώτες, εκτός 2 οικογενειών Ποντίων και 2 Σαρακατσάνων. Έτσι, το θρακιώτικο στοιχείο υπερτερούσε και τα έθιμά τους, ετηρούντο από όλους. ΄Ένα απ’ αυτά που αφορούσε την Αγία Βαρβάρα ήταν η ανταλλαγή μεταξύ των κατοίκων «βαρβάρας», μιας σούπας, που έμοιαζε πιο πολύ με « κόλυβα » , και που εμείς οι πόντιοι δε γνωρίζαμε. Πολύ πρωί λοιπόν, της οσίας Βαραβάρας, ήρθε ένα παιδάκι με ένα πιάτο «βαρβάρα» στο σπίτι μου. Το πήρα και αφού το ευχαρίστησα, το άδειασα στη μοναδική κατσαρόλα που είχα, έπλυνα το πιάτο και το επέστρεψα. Δεν πρόλαβα να κλείσω την πόρτα και μια γειτόνισσα παρουσιάστηκε με ένα πιάτο «βαρβάρα». Το άδειασα και αφού έπλυνα το πιάτο της το παρέδωσα. Όμως, τα πιάτα πηγαινοέρχονταν και η κατσαρόλα γέμισε κι ούτε προλάβαινα να πλύνω τα πιάτα. Έτσι, άνοιξα το πίσω παράθυρο και άρχισα να ρίχνω τη βαρβάρα (συγχώρα με Βαρβάρα μου, αλλά άλλος τρόπος δεν υπήρχε) γιατί τα πιάτα δεν τελείωναν. Δεν ξέρω πόσοι ακριβώς πέρασαν από το σπίτι, αλλά, σίγουρα το μισό χωριό γιατί το άλλο μισό έμεινε απ’ έξω, γιατί, σε μια ανάπαυλα το «έσκασα» για το σχολείο. Πολύ αργότερα, όταν γνωρίστηκα με το χωριό εξηγούσα την περιπέτεια της ΑΓ.Βαρβάρας (βοήθειά της γιατί έχω και τα γενέθλιά μου) και είχαμε «λυθεί» στα γέλια.