Ζούμε στην εποχή, που επιτήδιοι αριβίστες, τυχάρπαστοι, ετερόφωτοι καιροσκόποι και κοινωνικά ανιστόρητοι πολιτικοί υιοθετούν κατά την άσκηση της εξουσίας τους ένα μακιαβελικό μοντέλο ηγεσίας σα να μην έχουν απολύτως καμία συναίσθηση από πού ήρθαν, ποιούς εκπροσωπούν και ποιός είναι ο ρόλος τους.
Λειτουργούν με μοναδικό γνώμονα τον ωφελιμισμό, με δολιότητα και ανηθικότητα, μετερχόμενοι όλων των μέσων προκειμένου να επιβάλλουν την κυριαρχία τους. Έχουν ακόρεστη δίψα για εξουσία και μπορούν να φθάσουν σε ακραίες ωμότητες για να αναρριχηθούν ή να διατηρηθούν σε αυτή. Σπαταλούν το δημόσιο χρήμα με τρόπο ανενδοίαστο. Ομολογούν κυνικά το “ατελέσφορον” των ενεργειών τους και ανακοινώνουν με περισσό θράσος νέους πειραματισμούς με τα δημόσια έσοδα στις πλάτες φτωχοποιημένων πολιτών.
Το προσωπικό όφελος είναι η λέξη που αγαπούν. Το κέρδος. Η εξουσία.
Ανθρώπινα, εργασιακά, κοινωνικά δικαιώματα δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο τους.
Ο δημόσιος λόγος τους βρίθει ανούσιας ηθικολογίας που συνοδεύεται από απλοϊκές σοφιστείες (βλέπε μέσος όρος 17 μαθητές ανά τάξη) και επικλήσεις (βλέπε την υπέροχη αλλά μόνο από τον μοναδικό Αυλωνίτη ατάκα “ τάξις και ηθική”) που αμφότερα ευτελίζουν την ηθική και τη νοημοσύνη μας.
Ξεχνούν προφανώς ότι είναι πρόσκαιροι διαχειριστές της εξουσίας και όχι μεσαιωνικοί ηγεμονίσκοι στους οποίους οφείλουμε “hommage” το λεγόμενο «όρκο υποτελείας». Ξεχνούν ότι έχουν εκλεγεί από ανθρώπους της καθημερινότητας, παρακαλώντας πολλές φορές από σπίτι σε σπίτι για μια ψήφο, και αυτή την ψήφο οφείλουν να την τιμούν, να την εκτιμούν και να την σέβονται κάθε δευτερόλεπτο που ασκούν εξουσία.
Ξεχνούν ότι δεν έχουν ελέω θεού το δικαίωμα στο σεβασμό. Ο σεβασμός κερδίζεται και τον κερδίζεις όταν ηγείσαι με σύνεση, ταπεινότητα, δικαιοσύνη, ισότητα, μέτρο, διάλογο, ανεκτικότητα, σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
“Πάει ο καιρός όπου ένα επιτήδειο μηδενικό απαιτούσε το σεβασμό, επειδή κατάφερε να σκαρφαλώσει σε μια καθέδρα”, όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Τερζάκης. “Όλο και περισσότερο, από δω κι εμπρός, ο διδάσκων θα κρίνεται, ο ηγέτης θα ελέγχεται, ο γονιός θα πρέπει να δείχνεται άξιος της αποστολής του”.
Επειδή λοιπόν οι καιροί απαιτούν πιο πολύ παρά ποτέ, οι ηγέτες να κρίνονται, στους πολιτικούς, τους ενστερνιζόμενους την ανήθικη, απρόσφορη συναισθηματικά και απεκγδυμένη ανθρωπίνων αισθημάτων συμπεριφορά, καλό θα ήταν, να κάμει κανείς μια “διδαχή” όπως θα έγραφε και ο αείμνηστος Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος.
Ηγέτης δεν γεννιέσαι, γίνεσαι.
Και γίνεσαι υπηρετώντας αξίες, τις οποίες πραγματώνεις καθημερινά γενόμενος ο ίδιος κομιστής τους.
Η τεχνοκρατική αντίληψη άσκησης εξουσίας αν δεν εφαρμόζεται με ανθρώπινους όρους, αν δεν υιοθετεί την ενσυναίσθηση και την αγάπη νομοτελειακά οδηγεί σε στείρα διοίκηση μακιαβελικού κυνισμού και παρακμή.
Γιατί όπως πολύ σωστά αναφέρει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην ιστορική ομιλία του για την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ “ Η πρόκληση της επιβιώσεως του πολιτισμού μας μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με την αναμόρφωση των θεσμών και την επανασύνδεση του ορθολογισμού με τον συναισθηματισμό, του Απόλλωνα με τον Διόνυσο”.
Ας αναζητήσουν λοιπόν οι κάθε λογής πολιτικοί τσαρλατάνοι, ορθολογιστές ή τυραννιολάγνοι τη σύγκλιση του Απολλώνιου με το Διονυσιακό πνεύμα και ας αναλογιστούν το εφήμερον και φευγαλέον της δόξας μαζί το αλάνθαστο του λαού κριτήριον “τα στερνά τιμούν τα πρώτα”.
Κλείνω με τον εξαιρετικό λόγο του τραγικού ποιητή, Αγάθωνας: “Τον άρχοντα τριών δει μεμνήσθαι: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει”.
Μεμνήσθω : Ουκ αεί άρχεις…
