Σε μια χούφτα ανθρώπων, οι οποίοι, με μοναδικό κίνητρο την αγάπη για το χωριό τους και φορέα τον πολιτιστικό τους σύλλογο παρουσιάζουν εκδηλώσεις και επιτεύγματα που θα τα ζήλευαν χωριά με πολλαπλάσιους κατοίκους και πολλαπλές δυνατότητες. Οι κάτοικοι σχεδόν όλοι Καυκάσιοι -ότι απέμεινε δηλαδή από τους πρόσφυγες γονείς μας- εργατικοί και προοδευτικοί από τη φύση τους αγάπησαν τα γράμματα και ανέδειξαν ένα πλήθος ανθρώπων που μορφώθηκαν, αλλά που ποτέ δεν εγκατέλειψαν το χωριό τους.
Είχαν και έχουν αξιόλογες θέσεις που τους έδωσαν και τους δίνουν τη δυνατότητα να προβάλλουν το μικρό χωριό τους και τις κατακτήσεις του στο εκπαιδευτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό πεδίο. Ξεχωριστή θέση ανάμεσα σ’ αυτούς που από “σεμνότητα” (τι παρεξηγήσημη λέξη κι αυτή) δεν κατονομάζω κατέχει ο αγαπητός συμπατριώτης μας ο Θέμης Βασιλειάδης ο σεμνός και ακούραστος υπηρέτης του Ιπποκράτη, ο γιατρός του χωριού μας, ο γιατρός του νομού μας, ο γιατρός της Θεσσαλονίκης. Και ποιος δεν έχει να πει μια καλή κουβέντα για τον άνθρωπο μας; Ποιός πέρασε από το Ιπποκράτειο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης και δεν ένιωσε τη ζεστή και ανθρώπινη παρουσία του; Ποιός είπε τον πόνο του και δεν βρήκε ανταπόκριση;
Ξεκίνησε όπως τα περισσότερα παιδιά του χωριού να σπουδάσουν. Ο δρόμος είναι ήταν καθόλου εύκολος. Καταγόμενος από γεωργική οικογένεια έζησε όλες τις δυσκολίες τις οποίες κατόρθωσε να ξεπεράσει παίρνοντας επάξια το πτυχίο της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ.
Από κει κι ύστερα, βάζοντας πάντα υψηλούς στόχους κατόρθωσε χρόνο με το χρόνο ν’ ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας και της καταξίωσης ανάμεσα στο χώρο της δουλειάς του και τους συναδέλφους του του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Η εργατικότητα, η επιστημοσύνη του και η ερευνητική του προσπάθεια στον τομέα του ήπατος που είναι και η κύρα ειδικότητά του τον ανέβασαν στη θέση του Αναπληρωτή Διευθυντή της Β’ Προπαιδευτικής Κλινικής του Ιπποκρατείου όπου διέπρεψε ως γιατρός και κυρίως ως άνθρωπος κάτι που λείπει, δυστυχώς, σήμερα από την κοινωνία μας.
Και, σήμερα, όλοι εμείς που παρακολουθούμε υπερήφανοι την ανέλιξη του είμαστε στην ευχάριστη θέση να χαρούμε μαζί του, την του επιτυχία, την ανάδειξή του σε Πανεπιστημιακό Δάσκαλο. Εκλέχτηκε Καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ.
Του ευχόμαστε από το νέο πεδίο που με την αξία του κατέκτησε να αναδείξει τα άπειρα προσόντα του για να μεταδόσει τις γνώσεις του και τις εμπειρίες του στους μαθητές του αλλά και στην κοινωνία μας ένα νέο πρόσωπο και μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στον παραμελημένο και εγκατελειμμένο θα έλεγα τομέα της Υγείας.
Ευχόμαστε στον ίδιο και τη οικογένεια του υγεία και τον συγχαίρουμε από τα βάθη της καρδιάς μας διαβιβάζοντάς του την αγάπη όλων ανεξαιρέτως των συγχωριανών του αλλά και των φίλων του -γιατί μόνο φίλους έχει ο Θέμις- από την ευρύτερη περιοχή του δήμου Χέρσου και του Κιλκίς γενικότερα.
Και για να καταλήξω στον τίτλο του σημειώματος, δηλαδή, στην Αξιοκρατία λέω ναι υπάρχει αξιοκρατία. Υπάρχει. Και μακάρι να ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.