Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024, 1:49:31 μμ
Κυριακή, 03 Οκτωβρίου 2021 21:37

Καλύτερα να μη μιλάς

Ο λόγος για το σημερινό μου άρθρο, το οποίο το λες και βιωματικό, προήλθε από μια συζήτηση που έτυχε να ακούσω, από κάποιους που πίνανε το καφεδάκι τους, πολύ κοντά μου και συζητούσαν για γυναίκες ή μάλλον για κάποια γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της δύο παιδιά, άγνωστη φυσικά σε εμένα.


Σαφώς και η συζήτηση δεν ήταν επαινετικού χαρακτήρα, εφόσον ο σχολιασμός αφορούσε από το ντύσιμο, μέχρι και τον τρόπο που μεταφέρει τα παιδιά στο σχολείο.
Επειδή η εμπειρία μου στο θέμα είναι αρκετά μεγάλη, ήθελα να παρέμβω στη συζήτηση και να υποστηρίξω τις απόψεις μου.
Έχουμε συνηθίσει να ρίχνουμε λίθους, καθισμένοι και βολεμένοι αναπαυτικά στον καναπέ μας, στις ζωούλες μας, πιστεύοντας πως είμαστε κάποιοι.
Για όλα αυτά τα πλασματάκια, έχω άσχημα νέα, είμαστε ένα μεγάλο τίποτε...δεν ξέρω αν καταλάβατε ποτέ μια γυναίκα που βρίσκεται σε μια δύσκολη πραγματικά θέση.
Απλά αρπάζετε με ευκολία το πρώτο λιθαράκι, στοχεύετε και το εκτοξεύετε.
Αν δεν ξέρετε λοιπόν, απλά σωπάστε...
Ειδικά όσοι είναι αραγμένοι αλλά όχι ευτυχισμένοι σε γάμους φαντάσματα που έχουν ένα ωραίο περιτύλιγμα, αλλά αν πλησιάσεις νιώθεις την ευωδιά της σαπίλας και της υποκρισίας.
Ειδικά όλοι εσείς που δικαίως θα σας απένεμαν Οσκαρ ερμηνείας για το ρόλο της - του καλού συζύγου, πατέρα, θείου, ανιψιού και πάει λέγοντας.
Αν είσαι καλή πάστα ανθρώπου, όποιο ρόλο σου αναθέσει η ζωή θα μπορέσεις να τον ερμηνεύσεις με ειλικρίνεια, αξιοπρέπεια, θάρρος και χωρίς ίχνος μιζέριας.
Αν η ζωή σου είναι κλεισμένη σε χρυσό κλουβί, δεν μπορείς να μιλάς για το ντύσιμο της γυναίκας, που ξενυχτάει τα βράδια μόνη πάνω σε ένα εμπύρετο παιδί και που με το πρώτο μισθό της, πήρε παραμύθια στα παιδιά της.
Δεν μπορείς να μιλάς για τις αγωνίες της, τους φόβους και τα ερωτηματικά της, δεν έχεις ιδέα τι είναι όλα αυτά.
Δεν μπορείς γιατί δεν κατέχεις.
Μένεις στο μήκος της φούστας ίσως γιατί θα ήθελες να διαθέτεις αυτά τα καλλίγραμμα πόδια. Μένεις στο ότι ξενυχτάει και διασκεδάζει, πράγμα που της αξίζει, καθώς δεν ζήτησε ποτέ δανεικά ή κερασμένα ποτά. Μήπως της ρίχνεις λάσπη γιατί εσύ δεν το κάνεις και όταν το κάνεις, δεν το ευχαριστιέσαι;
Δεν μπορείς να μιλάς για τα βράδια που μόνη της παλεύει με κάθε είδους δράκους που της ροκανίζουν την ελπίδα, δεν μπορείς να μιλάς αν δεν ξύπνησες 3 η ώρα τα χαράματα και κοιτώντας τα παιδιά σου να κοιμούνται αναρωτιόσουν, πως στο καλό θα καταφέρεις να τα μεγαλώσεις χωρίς να τους λείψει τίποτε..
Δεν μπορείς να μιλάς, αν το χειμώνα που είχε χιόνι, φοβόσουν να τα βάλεις στο σαραβαλάκι που αγόρασες, για να πας σχολείο, αλλά το έκανες.
Οι μονογονεϊκές οικογένειες αντιμετωπίζουν χιλιάδες δυσκολίες ναι, δεν είναι όμως σίγουρα δυστυχισμένες όπως εσύ. Ίσως γι΄ αυτό γελάς με νόημα όταν περνάει με το όμορφο υφάκι της και το χαμόγελό της, γιατί το βλέπεις.
Όταν μεγαλώνεις ένα παιδί μόνος-η όλα τα νιώθεις διπλά και τα καλά και τα κακά.
Ο ρόλος σου διαιρείται, αλλάζει, προσαρμόζεται για τον απλούστατο λόγο ότι πρέπει να δείξεις στα παιδιά σου τα πάντα. Όλες τις συμπεριφορές.
Δεν μπορείς να μιλάς αν δεν έχεις περάσει μόνος-η την πόρτα νοσοκομείου έχοντας το φόβο να σου δείχνει ό,τι πιο μαύρο έχεις δει στη ζωή σου.
Δεν μπορείς να μιλάς, γιατί δεν ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να στηρίζεσαι μόνο σε εσένα και να μην έχεις κάποιον έστω και για κάτι απλό.. Όταν ξέρεις πως δεν θα ακούσεις ποτέ, το ‘’ Έλα αγάπη έρχομαι σπίτι, χρειαζόμαστε κάτι;’' ή το ‘’άστο σε μένα”...
Να αντιμετωπίζεις χωρίς ένα “μην στεναχωριέσαι θα τα καταφέρουμε” τα πάντα και τους πάντες. Από έναν λογαριασμό που ξέρεις ότι θα σε ζορίσει, μέχρι τον κάποιον που θα αναρωτηθεί μπροστά σου, αν η απόδοσή του στο σχολείο έχει πέσει λόγω του ότι του χώρισες. Τι να του πεις κι αυτού... δεν θα καταλάβει πως κάθε σου ημέρα είναι σαν να σε πετάνε στη θάλασσα χωρίς ξέρεις κολύμπι. Πως κάθε χαμόγελο σου κρύβει τόσο αγώνα. Κι όλα αυτά για να δεις τα παιδιά σου πιο ευτυχισμένα από εσένα. Όλα αυτά για να μπορέσεις να τους δείξεις πως είναι ικανά για τα πάντα, πως η ζωή είναι μια πρόκληση που θέλει θάρρος και κουράγιο.
Δεν θα καταλάβει γιατί απλά υπάρχει μια ταμπέλα μπροστά του που τον τυφλώνει.
Θα καταλάβει όμως όταν θα υψώσεις τη φωνή σου και θα του πεις, δεν σου επιτρέπω. Δεν θα καταλάβει αλλιώς...
Δεν έχει ιδέα ότι έχεις ρημάξει το κεφάλι σου με έννοιες, προτεραιότητες, φροντίδες, που αφορούν το τώρα και το μετά τους.
Μη μιλάς γι΄ αυτούς-ες που κατάφεραν κάτι που εσύ δεν το έχεις δει ούτε στον ύπνο σου.
Μην μιλάς για το πως θα περάσει κάποιος ένα μονοπάτι, αν δεν το έχεις εσύ περάσει πριν από αυτόν.
Άσε να το περάσει και όταν γυρίσει, πάρε από την εμπειρία του, θαύμασε το θάρρος του.
Πόση όμως λεβεντιά στη ψυχή απαιτεί ο θαυμασμός, πόση δύναμη την οποία εσύ δεν θα την έχεις ποτέ. Όπως ποτέ δεν θα αποκτήσεις ό,τι μπορεί να σε διδάξει η δύναμη ή και η αδυναμία.
Δεν έχεις ιδέα πως είναι να πρέπει να είσαι στη δουλειά, ενώ ξέρεις πως το παιδί σου σε έχει ανάγκη. Πως για να τα έχουν όλα, εσύ κάνεις τρεις δουλειές ταυτόχρονα και δεν σου μένει χρόνος να χαρείς τη ζωή σου. Η ζωή σου αρχίζει και τελειώνει στο ρόλο του γονέα. Όσο για την ανταμοιβή σου, αυτή είναι το χαμόγελο τους, οι επιτυχίες τους η ευτυχία και η αγάπη που εισπράττεις.
Δεν είναι όλοι ίδιοι με σένα, δεν βλέπουν (ευτυχώς) την επιφάνεια αγνοώντας τις αιτίες. Κρίνεις και χαμογελάς με ένα λοξό χαμόγελο που υπονοεί σκέψεις που μόνο άνθρωποι με το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο με εσένα, ενστερνίζονται. Ξέρεις να βλέπεις μόνο το άσχημο, όταν δεν υπάρχουν όμορφα τοπία στη ψυχή σου και μιλάς για τους άλλους, όταν δεν έχεις να πεις κάτι για τον εαυτό σου.
Ξέρετε είναι εκείνες οι κουβέντες των καφέ, που ο γνώστης επί παντός επιστητού, αγορεύει με το δικό του λογύδριο, χωρίς να έχει γνώση για το “ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω” και φυσικά επιλέγοντας τους συνδαιτημόνες του , γιατί σαφώς έχει ανάγκη τα παλαμάκια...
Εσύ λοιπόν που μιλούσες για εμάς που μεγαλώσαμε μόνοι μας τα παιδιά μας και που σταθήκαμε όρθιοι και αγωνιζόμαστε μέρα με τη μέρα, πάψε... εμείς χαμογελάμε όταν οι γιοί μας λένε, πως είμαστε ικανές να βάλουμε και μουστάκι...
Μιλάς για τις μονογονεϊκές οικογένειες αλλά, δεν ξέρεις τίποτε... κι αν δεν μπορείς να πάψεις, ρούφα τον καφέ σου όσο πιο μακριά μου μπορείς....

Έκθεση εικόνων