Στο νομό περιφέρονται πολλοί ανάπηροι, τυφλοί, διανοητικώς ανώμαλοι, καθυστερημένα παιδιά που δεν βρίσκουν καμμία περίθαλψη. Στους πιο φτωχούς η κοινωνική πρόνοια χορηγεί 200 δρχ. το μήνα.
Το νοσοκομείο της πόλεως του Κιλκίς με τα 200 κρεβάτια για τις ορθοπεδικές παθήσεις και τα 100 για όλες τις άλλες περιπτώσεις μολονότι είναι ένα από τα καλύτερα επαρχιακά νοσοκομεία του τόπου μας και λειτουργεί άριστα δεν μπορεί να καλύψη τις τεράστιες ανάγκες που συνεχώς παρουσιάζονται. Πάντως αν υπάρχη κάτι για το οποίο πρέπει να υπερηφανεύεται ο νομός Κιλκίς είναι το νοσοκομείο του που διαθέτει αυτή τη στιγμή άριστο και ευσυνείδητο διοικητικό και επιστημονικό προσωπικό. Φυσικά αντιμετωπίζει κι αυτό πολλές ελλείψεις που πιστεύομε ότι σύντομα θα καλυφθούν.
Στο Πολύκαστρο υπάρχουν 10 οικογένειες που συντηρούνται με’ αυτές τις 200 δρχ. το μήνα, ενώ όλοι οι γέροι της περιοχής πάσχουν από πνευμονικά νοσήματα.
Στο ορεινό χωριό Βασιλίτσα υπάρχουν 20 φυματικοί που νοσηλεύονται σε σανατόρια και 100 που κυκλοφορούν ελεύθερα στους δρόμους και στα καφενεία.
Η έλλειψη γιατρών μαστίζει και τούτο το βορεινό κομμάτι. οι άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς καμμιά ιατρική φροντίδα. Όσοι γιατροί υπάρχουν εξυπηρετούν 5-6 χωριά ο καθένας αν ο καιρός επιτρέπη τη μετακίνησή τους. Οι ορεινοί πληθυσμοί έχουν αγανακτήσει με τους γιατρούς που δεν δέχονται να διοριστούν στην επαρχία.
Ο παπάς του χωριού Βασιλίτσα Ν. Ευθυμιάδης, μου είπε: «Οι γιατροί πρέπει να νοιώσουν την αποστολή τους και να έλθουν κοντά μας. Το κράτος τους πληρώνει αρκετά καλά και τους παρακαλάει να εργαστούν ενώ εμείς υποφέρομε για ένα κομμάτι ψωμί και πάμε σκλάβοι στη Γερμανία. Η κατακραυγή μας θα πέση επάνω τους. Είναι απάνθρωπο να αρνούνται να σταθούν κοντά στον αγρότη και να τον καταδικάζουν να πεθαίνη σαν σκυλί». Σ’ αυτό το χωριό, όπως μου είπαν πέθαναν μέσα σ’ ένα δύο άτομα επειδή δεν βρέθηκε γιατρός. Σ’ ένα άλλο χωριό λίγο πιο πέρα πέθαναν μέσα σε οκτώ μήνες τρία παιδάκια από κρυολόγημα.
Το πρόβλημα της ιατρικής περιθάλψεως των κατοίκων του νομού δυσκολεύει κι’ η έλλειψη δρόμων. Σε κανένα χωριό δεν υπάρχει ασφαλτοστρωμένος δρόμος. Μερικά χωριά έχουν επικοινωνία με τα αστικά κέντρα μια φορά την ημέρα εφόσον το επιτρέπει ο καιρός.
Η μεταφορά των αρρώστων γίνεται με κάρα ή με τρακτέρ. Για να μεταφερθή όμως ο άρρωστος πρέπει να έχη τις ίδιες πολιτικές πεποιθήσεις με τον ιδιοκτήτη του μεταφορικού μέσου. Διαφορετικά πεθαίνει χάριν … της ιδεολογίας του.
Όλα τα ορεινά χωριά ζούνε το δράμα της μοναξιάς, μέσα στα πλίθινα σπίτια με τις τσίγκινες σκεπές, που τα ζεσταίνουν με ξεραμένη από το καλοκαίρι κοπριά, αντί για κάρβουνα. Χωμένα μέσα στην απέραντη ασπρίλα του χιονιού μοιάζουν εξωτερικά και εσωτερικά σαν μαύρα σημάδια. Κανένα φως, καμμιά ανθρώπινη σιλουέτα να κυκλοφορή στο δρόμο, κανένα σημάδι ζωής. Απ’ έξω τάχει σκεπάσει το χιόνι κι’ από μέσα η κάπνα του τζακιού με τη βρώμα της καμένης κοπριάς.
Εκεί μέσα φθείρονται οι παλιές γενιές κι’ ανασταίνονται οι καινούργιες. Μόνο ο θόρυβος του αέρα του τραίνου που τραβάει για την Ευρώπη, διακόπτει τη γαλήνη τους και παρασύρει τα νιάτα σε όνειρα. Πίσω από τα λευκά βουνά της Γιουγκοσλαβίας ξέρουν πως υπάρχει μια άλλη χώρα που δίνει δουλειά. Το τραίνο κι’ η αναδουλειά; Είναι μια πρόκληση για τα νιάτα. Δέκα χιλιάδες νέοι 18-40 ετών δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό και χάθηκαν μαζί με τα τραίνα πίσω από τα λευκά βουνά. Στο Κιλκίς έμεινε μόνο το χιόνι και τα γηρατειά.
