Του Χρήστου Σπίγκου.

Μια γωνιά γης, καταφύγιο ξεριζωμού και θέατρο εμφύλιου σπαραγμού.

Μια πολυσέλιδη ιστορία, όπου ακόμα το «Ωσαννά» συνυπάρχει με το «Σταύρωσον», ανάλογα με τις ποιες σελίδες διάλεξαν να ερμηνεύσουν ή να ζήσουν οι ρυτίδες του αναγνώστη.

Κάθε χωριό, διήγηση.

Κάθε περπατησιά, ανάμνηση.

Τόπος ορατός στις επετείους ηρωικών μαχών.

Νομός μακρινός κι αόρατος στις κρίσιμες ώρες των σύγχρονων αποφάσεων.

Κάθε χρόνο η εξέδρα χειροκροτεί το ένδοξο χθες, και οι κάτοικοι ονειρεύονται το ισάξιο μέλλον.

Και κάθε δειλινό η πραγματικότητα κάνει το όνειρο όλο και πιο θολό.

Τα υπομνήματα της αγωνίας προκαλούν υποσχέσεις, κι αυτές με τη σειρά τους δημιουργούν επιλογές.

Οι καινούργιοι γρήγορα γίνονται παλιοί, και οι υποσχέσεις μένουν πάντα στο χαρτί.

Τα χέρια κουράστηκαν να χειροκροτούν το ανέξοδο τίποτα, και το μυαλό αναζητά διέξοδο.

Η ψήφος πότε τιμωρεί και πότε επιβραβεύει, και ποτέ δεν διαφεντεύει..

Χθες, σήμερα, και αύριο, η ανεκπλήρωτη υπόσχεση, σφαίρα στην ελπίδα.

Ο νιός ακούει την ανάμνηση και απογοητεύεται.

Όλα μένουν ίδια, και το μόνο που αλλάζει είναι το χέρι που σε χτυπάει «φιλικά» στην πλάτη, με την όποια εξαίρεση να επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Γυρίζεις σπίτι κουρασμένος από την παρέλαση και την εξέδρα που σ’ έμαθε να χειροκροτείς μόνο των ηρώων μας το χθες!

Ο ύπνος σφαλίζει τα μάτια και δραπετεύεις στου ονείρου σου την ουτοπία.

Ξημέρωσε κι η αλήθεια στέκεται και πάλι μπροστά σου.

Μόνο που δεν τη βλέπεις.

Τη συνήθισες κι αυτή, όπως και τόσα άλλα.

Την επόμενη φορά στην ομιλία θα πας μόνος σου.

Το παιδί δεν πρέπει κι αυτό να συνηθίσει...