Η ενεργειακή κρίση που βιώνουμε μαζί με την υγειονομική κρίση του κορονοϊού έφερε στην επιφάνεια μια σειρά από θέματα, τα οποία μέχρι χθες περιοριζόντουσαν στο επίπεδο της κομματικής αντιπαράθεσης, μη προκαλώντας το ενδιαφέρον που θα έπρεπε να αναλογεί στο μέγεθος των επιπτώσεων της μιας ή της άλλης πολιτικής.

 Ο κορονοϊός έδειξε, ότι το ΕΣΥ δεν αποτελεί πεδίο ιδεοληπτικής εφαρμογής της ιδιωτικοποίησης των πάντων, και οι φουσκωμένοι λογαριασμοί της ηλεκτρικής ενέργειας και του φυσικού αερίου οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι η ενεργειακή επάρκεια της κάθε χώρας δεν επιτρέπει βιαστικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις, έστω και αν αυτές διατυπώνονται από πρωθυπουργικά χείλη στον ΟΗΕ ή αλλαχού.

 Για το πρώτο εξακολουθεί να χύνεται πολύ μελάνι από κάθε χρώματος κονδυλοφόρο που τον κρατά χέρι ειδικού ή μη , ενώ για την ενέργεια, επικρατεί μια γενικευμένη ανήσυχη σιωπή με άγνωστες συνέπειες όταν θα ενταθούν προς το δυσμενέστερο οι καιρικές συνθήκες.

 Ας ξεκινήσουμε όμως από τα γενικώς αποδεκτά.

 Αδήριτη η ανάγκη μετάβασης της κοινωνίας το ταχύτερο δυνατόν σε συνθήκες κλιματικής ουδετερότητας, που σημαίνει, πλην των άλλων,  σταδιακή αποσύνδεση της παραγωγής της ηλεκτρικής ενέργειας από ρυπογόνα ορυκτά καύσιμα, και σύνδεση του κρατικού προϋπολογισμού και όλων των οικονομικών εργαλείων με το κλιματικό και περιβαλλοντικό αποτύπωμα των επενδύσεων. Στην κατεύθυνση αυτή συμβάλλει καθοριστικά η εγκατάσταση πάσης φύσεως ΑΠΕ σε περιοχές που υπακούουν σε νομοθετικά καθορισμένα, με την ουσιαστική συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών, χωροταξικά κριτήρια, και η θέσπιση κινήτρων υποβοήθησης της εξάπλωσης των ενεργειακών κοινοτήτων.

 Σήμερα βιώνουμε τα επίχειρα της πρωθυπουργικής δέσμευσης από το βήμα του ΟΗΕ για βίαιη απολιγνιτοποίηση της εγχώριας ηλεκτροπαραγωγής και τη σχεδόν πλήρη εξάρτηση της χώρας μας από το φυσικό αέριο, δηλαδή από ένα εισαγόμενο και κατεξοχήν γεωπολιτικό ορυκτό καύσιμο, η τιμή του οποίου συναρτάται με γνωστές και άγνωστες επιδιώξεις μεγάλων παικτών της διεθνούς πολιτικής σκακιέρας, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα παρέμβασής μας. Με δεδομένη δε την ελέω Ουάσιγκτον ματαίωση της κατασκευής του αγωγού EastMed, ο οποίος θα μετέφερε ισραηλινό αέριο στην Ευρώπη μέσω Κύπρου και Ελλάδας, διαμορφώνεται η ζοφερή πραγματικότητα της ενεργειακής μας εξάρτησης, κυρίως, από το ρωσικό φυσικό αέριο.

 Ευελπιστώ, ο κ. Πρωθυπουργός να εκτιμήσει τα δεδομένα και να αναθεωρήσει τις ατυχείς δεσμεύσεις του και να προσαρμοστεί με την πραγματικότητα που αρμόζει σε μια μικρή χώρα που πασχίζει να βρει τον αναπτυξιακό βηματισμό της, εν μέσω πανδημίας και μετά από μια δεκάχρονη οικονομική κρίση. Με λίγα λόγια, θα πρέπει να επαναλειτουργήσουν κάποιες λιγνιτικές μονάδες, μέχρις ότου προχωρήσει η τεχνολογία της αποθήκευσης της ηλεκτρικής ενέργειας από καλοδεχούμενες ΑΠΕ. Έτσι δεν θα είμαστε υποχρεωμένοι σε περιόδους κακοκαιρίας και καύσωνα να εισάγουμε ενέργεια που παράγεται πιθανώς από λιγνίτη σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, και να μην στερούμαστε τα βασικά λόγω των τρομακτικών ανατιμήσεων στους λογαριασμούς ρεύματος.

 Τέλος, ενδιαφέρον παρουσιάζει η κουβέντα που γίνεται τελευταία σε επίπεδο κορυφής στην Ε.Ε., αναφορικά με την πυρηνική ενέργεια. Ελπίζω το όποιο «δια ταύτα» να είναι επαρκώς επιστημονικά τεκμηριωμένο.