Στις αρχές του αιώνα είναι ζήτημα αν κυνηγούσαν - και με τί όπλα! – δέκα χιλιάδες άνθρωποι σ’ όλη την Ελλάδα. Σήμερα έχουμε περί τους 100.000 αδειούχους κυνηγούς. Τα Σαββατοκύριακά τους, τουλάχιστο, οι περισσότεροι από αυτούς τα περνάν στο κυνήγι και, χάρη στη φθήνεια και την ταχύτητα των μεταφορικών μέσων της εποχής μας, κι αυτοί ακόμα που μένουν στις πόλεις μπορούν και σκορπιούνται σε μεγάλες ακτίνες στην ύπαιθρο. Στην Κέα πηγαίνουν και κυνηγούν την πέρδικα καραβιές ολόκληρες από Αθηναίους και Πειραιώτες κυνηγούς κι απ’ τη Θεσσαλονίκη ξεκινάν κάθε ξημέρωμα Σαββάτου για τις περιοχές του Κιλκίς και των Σερρών τόσα πολλά λεωφορεία κυνηγών, που σας δίνουν την εντύπωση μηχανοκίνητου τάγματος».
Ο ίδιος ο Ουράνης επισκέπτονταν τακτικά το Κιλκίς και μαζί με το φίλο του Χρυσόστομο Βογιατζή κυνηγούσαν στα βουνά του Μπέλες. Στις «Κυνηγετικές αναμνήσεις» που εξέδωσε το 1951 παρουσίασε ως «απροσδόκητο θαύμα» το φυσικό τοπίο του Κιλκίς και περιέγραψε το Μπέλες με κολακευτικά σχόλια όπως το παρακάτω: «Όταν εισχωρούσαμε στα ρουμάνια των οξιών και των δρυών, των οποίων τα φύλλα ξερά από το χειμώνα είχαν θαυμάσιες πυρές αποχρώσεις, είχα την ανησυχαστική αλλά και πόσο γοητευτική μαζί εντύπωση ότι αφήνουμε τον κόσμο της ζωής και μπαίνουμε σε ένα βασίλειο παραμυθένιο». Αναφερόμενος στους ξένους κυνηγούς γράφει: «Όλο, βέβαια, το πλήθος αυτό των κυνηγών δεν είναι ίδια επικίνδυνο για το θήραμα. Η σκοπευτική αδεξιότητα, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι… «οι πέρδικες έχουν φτερά και οι λαγοί ποδάρια», όπως λέει ο λαϊκός στίχος, θα έκανε πολλούς, αστούς προ πάντων, κυνηγούς να γυρνούν με άδεια χέρια από τις εξορμήσεις τους στο ύπαιθρο, αν δεν προνοούσαν να συνοδεύονται σ’ αυτές από ντόπιους χωρικούς κυνηγούς που ξέρουν το κάθε σημείο όπου βρίσκονται οι πέρδικες και οι λαγοί και στους οποίους δίνουν ημερομίσθιο και φυσίγγια για να κυνηγούν για λογαριασμό τους».
Για τους Κιλκισιώτες κυνηγούς που επ’ ουδενί δεν ίσχυε η γνωστή παροιμία που λέει «ότι του κυνηγού και του ψαρά το πιάτο εννιά φορές είναι αδειανό και μια φορά γεμάτο» ο Ουράνης έγραφε: «Οι τελευταίοι αυτοί, καλοί σκοπευτές, ακούραστοι πεζοπόροι και σωστά αγριοκάτσικα στο ανέβασμα πετρωδών βουνών, κάνουν πραγματική θραύση στο θήραμα - τόσο περισσότερο, που δεν περιορίζονται να κυνηγάν μόνο όταν συνοδεύουν αστούς κυνηγούς στις Σαββατοκυριακές τους εκστρατείες, αλλά κυνηγάν και τις άλλες μέρες για δικό τους λογαριασμό (πουλώντας – κρυφά, ένεκα της απαγορευτικής διάταξης του Υπουργείου Γεωργίας, - τις πέρδικες και τους λαγούς που σκοτώνουν) και παραβιάζουν συστηματικά και τις άλλες διατάξεις, όπως: να μη κυνηγάν το λαγό με τα χιόνια ή να μην κυνηγάν την πέρδικα και το λαγό έξω από τη χρονική περίοδο που ορίζει η κυνηγετική άδεια…».
Παλιός συμπολίτης μας, που δούλευε ως επιστάτης στην καπναποθήκη των Βογιατζήδων, μου περιέγραψε τη φαιδρή εικόνα που παρουσίαζε ο Ουράνης όταν ο κυνηγετικός όμιλος που συμμετείχε ξεκινούσε την κυνηγετική εξόρμηση: δυσκίνητος λόγω της προχωρημένης ηλικίας, έχοντας μια αναπνευστική συσκευή που τον ανακούφιζε από τη φυματίωση, πάσχιζε να ανέβει στο γαϊδουράκι αλλά δεν τα κατάφερνε χωρίς τη βοήθεια των φίλων του. Και το καημένο το τετράποδο με τον διάσημο αναβάτη πάσχιζε στη συνέχεια να προλάβει τα άλογα των άλλων κυνηγών που ακάθεκτα κάλπαζαν προς το Μπέλες.
Περισσότερα άρθρα και φωτογραφίες από το νομό Κιλκίς θα βρείτε στην ιστοσελίδα και στο fb του τεχνικού γραφείου k4station.
