«Γεννήθηκα στο Παρμοβάι, μια κωμόπολη κοντά στη Φιλιππούπολη. Είχα ωραία παιδικά χρόνια. Μου άρεσε το διάβασμα. Στην όγδοη τάξη διαβάζαμε απαγορευμένα βιβλία και ακούγαμε κρυφά Μπιτλς και Πινκ Φλόιντ. Ήταν σαν να περνούσαμε τα σύνορα να ταξιδεύαμε στη Δύση…
…στην αρχή χαρήκαμε με την περεστρόικα. Άνοιξαν τα σύνορα, το όνειρό μας. Ξαφνικά όλα διαλύθηκαν με απίστευτη ταχύτητα. Μείναμε άνεργοι με τον άνδρα μου. Αποφασίσαμε να πάρουμε δάνειο και ανοίξαμε  μια μικρή επιχείρηση. Οι δουλειές δεν πήγαν καλά, δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε και ήρθαν να μας πάρουν το σπίτι. Ήρθα στην Ελλάδα να δουλέψω για να σώσω το σπίτι μέσα από ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας…πλήρωσα για να βγάλω βίζα. στην αρχή μας έβαλαν να μαζεύουμε  βαμβάκια… Δουλεύαμε από τις έξι το πρωί μέχρι τις επτά το βράδυ. Πολλές φορές επειδή δεν αντέχαμε σκυμμένοι, σερνόμασταν στα γόνατα… κοιμόμασταν σε στάβλο…Μας έφερναν ένα μικρό ταψί και δυο φρατζόλες ψωμί για δέκα άτομα. Ύστερα από 20 ημέρες αποφασίσαμε να φύγουμε. Ζητήσαμε τα μεροκάματα. Μας έδωσαν 40.000 δραχμές για είκοσι μέρες εξουθενωτικής δουλειάς!. Τι να κάναμε τα πήραμε και φύγαμε…
..κατάφερα να βρω δουλειά ως οικιακή βοηθός. Οι περισσότερες οικιακοί βοηθοί εργάζονται ουσιαστικά είκοσι τέσσερις ώρες το 24ωρο. Πρώτα είχαμε αμοιβή 120.000 δραχμ. Τώρα 600-700 ευρώ το μήνα.. Εάν το υπολογίσεις είναι 6 ευρώ την ώρα. Σχεδόν όλες ανασφάλιστες πληρώνουμε τα ένσημα από τη τσέπη μας…σήμερα δουλεύω καθαρίστρια με τα ίδια λεφτά πάλι ανασφάλιστη..
…γεννήθηκα υπό κομμουνιστικό καθεστώς. Είχα ωραία παιδικά χρόνια. Νοσταλγώ το παρελθόν. Το ξέρω, δεν υπήρχε ελευθερία. Αλλά η δικτατορία είναι προτιμότερη από την ζούγκλα…
(από τη συνέντευξη της Πέτια Ντρούμεβα στον δημοσιογράφο Γκασμέντ Καπλάνι που δημοσιεύθηκε στα «Νέα» στις 31 Γενάρη 2009).
Τα  παραπάνω είναι μια από τις χιλιάδες πικρές ιστορίες οικονομικών μεταναστών από τις οποίες μπαίνουν μερικά ζητήματα.
Πρώτα-πρώτα για τη μεγάλη εκμετάλλευση και την απαράδεκτη συμπεριφορά σε δυστυχισμένους ανθρώπους που ήρθαν να δουλέψουν για να ζήσουν, από τα «αφεντικά»…
Είναι να απορεί κανείς πως λαός που έζησε την προσφυγιά και τη μετανάστευση φέρθηκε έτσι στους οικονομικούς μετανάστες. Όμως,  «μετανάστη μάθε κάτι Γαλλικά, Γερμανικά, Ελληνικά, ίδια είν’ τα αφεντικά ίδια κλέβουν τον εργάτη».
Το δεύτερο έχει να κάνει με τη απαράδεκτη πολιτική του Ελληνικού Κράτους απέναντι στους οικονομικούς μετανάστες που συνεχίζεται και σήμερα. Έκανε σαν να μην έβλεπε πως δούλευαν και πως ζούσαν οι αλλοδαποί εργάτες. Και όταν αποφάσισε να τους νομιμοποιήσει, να τους «βγάλει χαρτιά» τους εκμεταλλεύτηκε. «Τα χαρτιά είναι η πιο μεγάλη αμαρτία του ελληνικού κράτους.
Το τρίτο έχει να κάνει με τις συνθήκες που συνεχίζουν να εργάζονται Έλληνες και Αλλοδαποί εργαζόμενοι. Να πάρουμε για παράδειγμα τις καθαρίστριες που δουλεύουν με τα διάφορα «συνεργεία». Η επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα με βιτριόλι γιατί ήταν συνδικαλίστρια, γιατί διεκδίκησε, είναι ένα συνταρακτικό γεγονός.
Αυτό που πρέπει να σημειωθεί ιδιαίτερα, είναι ότι τα συνδικαλιστικά όργανα, από τα τριτοβάθμια μέχρι τα πρωτοβάθμια, κάνουν την «παλαβή». Ακόμη και αυτά του δημόσιου τομέα. Έτσι μπορεί να κινητοποιούνται για το επίδομα παραμεθορίων. Για το ΕΚΑΒ, αλλά για τις συνθήκες με τις οποίες εργάζονται οι καθαρίστριες, στο Νοσοκομείο, στους φορείς του Δημόσιου στους Δήμους, «Βούβα». Αλλά θα μου πείτε, εδώ δεν αντιδρούν και δεν αντιστέκονται στη διαρκή αφαίρεση δικαιωμάτων και κατακτήσεών τους..
Και ένα τελευταίο, για όσους ονειρεύονταν τον καπιταλιστικό παράδεισο και σήμερα νοσταλγούν όσα έχασαν με την ανατροπή του Σοσιαλιστικού συστήματος. Και αυτό το έχουν διαπιστώσει όλοι, όσοι έχουν ταξιδέψει στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.
Ναι κ. Ντρούμεβα δικτατορία υπήρχε. Δικτατορία του Προλεταριάτου που είναι το πρώτο στάδιο για την εφαρμογή του Σοσιαλισμού. Δικτατορία του Προλεταριάτου και όχι του κεφαλαίου, που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι είναι τα αφεντικά. Δικτατορία του Προλεταριάτου που παρείχε μεγαλύτερη δημοκρατία από αυτοί που ζουν οι εργαζόμενοι στο παράδεισο του Καπιταλισμού. Γιατί δημοκρατία είναι πρώτα απ’ όλα να έχεις δικαίωμα στην εργασία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην μόρφωση, στην υγεία, στην Πρόνοια, στον πολιτισμό.
Παραλείψεις και λάθη μπορεί να υπήρχαν, αλλά προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος που έζησε η ανθρωπότητα τον 20ο αιώνα είναι ανυπολόγιστη και αποδεικνύει ότι πρόκειται για ανώτερο σύστημα έναντι του καπιταλισμού. Όχι μόνο στους εργαζόμενους των χωρών που εφαρμόστηκε αλλά και στους εργαζόμενους όλων των χωρών του κόσμου αφού αποτέλεσε το αντίβαρο στη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και ενέπνευσε κινήματα, ήταν καταλύτης για την απόσπαση κατακτήσεων  από το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα την οποία σήμερα αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι άνθρωποι και έτσι αποκτά ιδιαίτερη σημασία ο διάλογος που άνοιξε το ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό και τον συνεχίζει με το 18ο Συνέδριό του.